کیا تو خانواده ضعیف بزرگ شدن

از صبح که این تاپیک رو دیدم یک بغض بزرگ تو گلومه و چشام مدام خیس میشن و بسختی جلوی خودمو می گیرم که اشکام سرازیر نشن 

فقر خیلی بده ،ولی اگه آدم خانواده صمیمی و مهربانی داشته باشه تحملش خیلی خیلی آسون میشه 

یک دوستی داشتم همون دوران ،پدرش با این که معتاد بود و شرایط خونه زندگی شون خیلی بدتر از ما بود ،ولی چون میدیدم پدر و مادر نسبت به بچه ها مهربان بودند ،حسرت شونو می‌خوردم ،

شاید کسی باور نکنه ،من بچگی‌ام آرزوم بود که پرورشگاهی می‌بودم ،

همیشه تصور میکردم بچه های پرورشگاه چقدر خوشبخت و راحتن که کسی نیست صبح تا شب مدام سرشون داد و هوار و سرزنش کنه و با القاب بد صدا شون کنه 

چن سالته مجردی . البته منم مجردم ها 

جیگرم کباب شد با این پست هاتون😔

 حالا من چند ماه وضعمون عالی نیست ناشکری میکنم خدا منو ببخشه خدایا توبه 

خدا به دلت همه تون آرامش بده و اینقدر خوشحال باشید که این روز ها یادتون بره

الان کلا وضعیت ازدواج کساده .... 

کودکی خودم و الان کودکی بچه هام لباسای مردمو میپوشیم

من حرفی ندارم ولی همدردم باهاتون  و عمیقا درکتون میکنم.

من لباس خواستگاریم هم قرض کردم از خواهر شوهر عمه ام

عزیزم باید رها کنی این خاطراتو برای منم خیلی زمان برد الانم ی وقتایی واقعا داغون میشم

باید دارو درمانی بشی وسواس فکری داری عزیزم

اره ما ۶ تا بچه بودیم از مادر خودم دوتاهم از زن اول بابام بابام تهران جوشکار بود دوماه کار می‌کرد ۶ماه تو خونه میخابید مامانم داداش اخرمو تو ۴۵ سالگیش آورد یعنی اگه میتونست باز میورد هیچوقتم پشیمون نشد خانواده من حتی یه بچه هم واسشون زیاد بود 

یادمه دکتر پوست رفته بودم و دارو هامو تو داروخونه میخواستیم بگیریم بابام نصفشو حذف میکرد البته داروها خارجی و گرون بود.  دکتره گفت اینجوری که تاثیر ندارد نصفشو نمیگیرید این همیشه تو ذهنم مونده و خیلی حس بدی گرفتم همیشه هم اون حس باهام موند.یا یه بار تو یه فروشگاه بزرگ بودیم یه شلوار مامانم برام برداشت بابام بهش گفت اینو قیمتشو دیدی و برداشتی 

دبیرستان بودن دوستام همه قرار گذاشتن ساندویج خوشمزه خوردن کل کلاس و من داشتم از خجالت آب میشدم که یه نفری بین ۲۰ ۳۰ نفرم حتی تعارف کردن روم نشد بخورم بی پولی اه

صبحانمون چای شیرین با نون بود ولی حسم بد نیست چون خانوادم خوب بودن  ولی کمبود. تو بی پولی خیلی بیداد میکنه

یاد سریال ژاپنی از سرزمین شمالی افتادم 

ندیدمش به چیزی که تعریف کردم شباهت داره؟

تو مدرسه از زنگ دوم به بعد دیگه گشنگی نمیزاشت رو درس تمرکز داشته باشم ،درس رو نمی‌فهمیدم ،

زنگ تفریح طرف بچه های که خوراکی دستشون بود نمی‌رفتم ،مبادا دهنم آب بیفته ،حتی بچه های که خوراکی دستشون بود رو نگاه نمی‌کردم ،واینجوری بود که کم کم ازشون فاصله گرفتم ،

وقتی الان هم تو ارتباط بر قرار کردن با بقیه خیلی ضعیفم،

وقتایی که اردو میبردن از طرف مدرسه ،پول اردو رو بابام میداد ،

ولی برای خوراکی ،یه پول خیلی کمی مادرم میداد مثلاً در حد خریدن یک کیک یزدی ،و هیچ چیز دیگه مطلقا نمی‌داد ، حتی حسرت یک ساندویچ نون و پنیر رو داشتم که نمی‌داد بهم،

اونجا هم طرف بقیه نمی‌رفتم ،چون اونا مدام خوراکی می‌خوردن و من خجالت می کشیدم که چیزی نداشتم ،

تو اردو همه دو نفر دونفر ،با چند نفر چند نفر باهم بودن ،و من تنهایی تنها .