همه حسرت بچه ی نداشته ی منو میخوردن بسکه بچه دوستداشتم و بچه ی همه رو هم نگهمیداشتم مثل مااااه
خودم ازدواج کردم حامله شدم حاملگی وحشتناکی داشتم بچه زود بدنیا اومد با ی دنیا مشکل شوهرمم کلا انگار پریود بود اتفاقات بد پشت سرهم ناااابود شده بودم بعدم زندگیم توی یکسالگی بچم ازهم پاشید یکسال خونه ی بابام بودم خونه ی پیرمرد پیرزن ک حوصله ی بچه نداشتن بچه ی منم بصورت غیرعادی اذیت و سروصدا می‌کرد و من ب یک دیوانه تبدیل شده بودم منی ک هرکی میدید میگفت خوشبحال بچه ات چه مادری خواهد داشت میگرفتم بچه ی کوچیکمو تا می‌خورد میزدم بلکم آروم بشه دست خودمم نبود هزار جور مشکل روحی داشتم تا اینکه گذشت پا رو همه چی گذاشتم بخاطر بچم برگشتم ب زندگی ک نابود بود شوهرم علاوه بر همه ی ایراداتی ک داشت دست بزنم پیدا کرده بود با کابل میزد سیاه و کبودم می‌کرد بخاطر حرفهای مادرش... خلاصه پیچ و خم زیاد گذروندیم تا بالاخره درمان بچه رو پیدا کردم الحمدلله از خونه ی بابام اومدم بیرون و مادرشوهرمم مرد و ب یک ثباتی رسیدیم الان همه چیز آرومه الحمدلله
اینا رو بهت گفتم
ک بگم از اول ی مادر الزاما وحشی نیست
متاسفم برای سختی‌هایی ک کشیدید و درک میکنم و خوشحالم ک الان حالتون خوبه
اره میدونم منم جسارتی نکردم
اما باز هم هرچقدر طرف بعد بارداری و ازدواج افسرده و عصبی بشه حق نداره سر بچه خالی کنه چون اون نخواسته ک تو این دنیا باشه شما خودت خواستی پس باید مسئولیتش هم بپذیری🙂
من مامانم بیماره روانیه تنها خاطراتی ک از بچگی یادمه بستری شدناش تو تیمارستانه
بعد باوجود این وضعیتش قرصاشو نمیخوره چون براش ضرر دارن😃
نتیجشم اینه ک کل بچه هاش بیماری مشابهشو دارن منو تو۱۳سالگی بستری کردن و الان تو تمام مراحل زندگیم ردپای مامانم روی روحم نمیذاره ب جایی برسم
