در جلسه‌ی خواستگاری چی بگیم (آموزش)

• بخش اول: انواع معیارها
• بخش دوم: تحقیق
• بخش سوم: باور ها و گمان های غلط راجب ازدواج
• بخش چهارم: ازدواج با کسی که طلاق گرفته، فرزند داره، معلولیت داره
• بخش پنجم: برای اینکه بشناسمش مدتی باهاش در ارتباط باشم؟
• بخش ششم: روش کسب شناخت
• بخش هفتم: مصاحبه ی خواستگاری

معیارها رو میتونیم به دو قسمت ضروری و غیر ضروری تقسیم بندی کنیم

معیارهای ضروری:

1. فرد قصد ازدواج داشته باشه.

یعنی به خاطر اصرار، فشار و حرف اطرافیان و والدین تصمیم به ازدواج نگرفته باشه یا اینکه با چون با فرد رابطه دوستی برقرار کرده حالا خودش رو موظف میدونه که ازدواج کنه در صورتی که از مسئولیت های ازدواج فراریه! یا والدین چون دلشون میخواد با خانواده ی مورد نظرشون وصلت کنن، فرزندشون رو به ازدواج وادار کرده‌اند.

2. به فرد معرفی شده علاقه و تمایل داشته باشه

ازدواج از سر دلسوزی، تامین نیاز جنسی، فرار از خانواده، دلرحمی و پشتیبانی نباشه. کم نیستن ازدواج هایی که به خاطر گرفتن امتیار صورت گرفته یا چون فرد موقعیت خوبی داشته باهاش ازدواج کردن

3. فرد از نظر روانی سالم باشد.

از اون جایی که برای ازدواج، صافی برای تسویه فرد سالم از ناسالم وجود نداره و افرادی که بیماری حاد و شدید روحی روانی دارن، هم میتونن به آسونی و بدون اینکه کسی بفهمه ازدواج کنن، لازمه که ارزیابی هم در مخاطب و هم در کسی که قصد ازدواج داره، بررسی بشه. بیماری هایی مثل وسواس فکری، بددلی یا شکاکی، وسواس، پرخاشگری انفجاری و... بهتره که افراد با مراجعه به روانپزشک خودشون رو از نظر سلامت روانی قبل از ازدواج ارزیابی کنن

4. خانواده ها با این ازدواج موافق باشن نه مخالف

برای ازدواج کردن، اینکه خانواده ها راضی باشن یک شرط اساسی هست. رضایت خانواده یا باید باشه یا ایجاد بشه چون رضایت خانواده ها برای ادامه و دوام زندگی مشترک تاثیر زیادی داره. عدم رضایت خونواده‌ها به دو صورت قهرآمیز یا غیرقهرآمیز هست.

در رضایت قهرآمیز خانواده میگه که اگر با این دختر/پسر ازدواج کنی از ارث تو رو محروم میکنیم، دیگر خونه‌ی ما نیا، ما دیگر دختر/پسری نداریم اما در عدم رضایت غیرقهرآمیز میگن حالا بد نیست ولی با این فرد ازدواج نکنی بهتره، دختر/پسر فلانی هم هست اونها بهترن، ما زیاد راضی نیستیم ولی به خاطر تو قبول میکنیم.

اگر عدم رضایت خانواده قهرآمیز بود، باید توسط یک مشاور یا مداخله‌ی افرادی که بر روی خانواده اثر میگذارند، رضایت ایجاد بشه و اگر رضایت ایجاد نشه این ازدواج غلطه. چراکه دختر یا پسر بعد از ازدواج محبت خانواده‌ی همسر را میخواد نه قهرش را و اگر این محبت نباشه، آزارش می‌ده. سوال پیش میاید آیا هیچ ازدواجی با عدم رضایت خانواده‌ها موفق نبوده؟ قطعا ازدواج هایی پیدا می‌شه که با وجود عدم رضایت خانواده ها موفق بوده‌اند اما در افرادی که از رفتار خانواده‌ی همسر تاثیر نگرفتن بلکه خودشان بر خانواده‌ی همسر تاثیر گذاشتن، یعنی از کم محلی خانواده‌ی همسر نرنجیدن، از توهین‌ها نرنجیدن، از تبعیضی که بین عروس ها یا دامادها گذاشته میشده ناراحت و رنجور نبودن، خانواده‌ی همسر رو نفرین نمی‌کردن، بعد از ازدواج مدام نمیگفتن کاش با این فرد ازدواج نمی‌کردیم بلکه با رفتار خوبی که داشتند خانواده بعد از وصلت راضی و خشنود شدن که چه عروس یا داماد خوبی داریم. ممکنه تو رفتار خوب هم داشته باشی ولی باز خونواده راضی نشه

5. مانع اساسی برای ازدواج وجود نداشته باشه

مثلا متاهل بودن زن و مرد، دادگاهی که هنوز نتیجه‌اش مشخص نشده، حکم اعدام یا حبس ابد، تحت تعقیب بودن، ورشکستگی غیر قابل جبران، بیماری روانی فعال مخصوصا وقتی خود فرد تمایلی برای درمان ندارد، بیماری پزشکی مثل ایدز، ناتوانی جنسی درمان ناپذیر، سوابق یاغی گری، عدم اعطای تابعیت، سوابق روسپی گری، معلولیت های مغایر با ضروریات زندگی مشترک، سرطان درمان ناپذیر یا در مراحل انتهایی است و...

وجود طلاق در خانواده، سابقه ی محکومیت قضایی فرد یا یکی از اعضا خانواده، یتیم بودن یا از دست دادن والدین در دوران کودکی، سابقه ی بیماری خاص در خانواده، چند همسری پدر خانواده، پدر و مادر طلاق گرفته و... در صورت وجود مانعی برای ازدواج نیست بلکه باید توسط مشاوری ماهر بررسی بشه.

6. سن مناسب ازدواج

باید تناسبی از سن برقرار باشد؟ آیا محدوده ی سنی داریم که از این اختلاف سنی از فلان عدد بیشتر نشه؟

الف) ملاحظه ی سن:

سن مناسب، سنی هست که فرد درک و توانمندی برای انجام ماموریت‌های زندگی داشته باشه. اصلا فهمیده ازدواج چیه؟ فهمیده باید چه کاری انجام بده؟ از عهده ی کارهایی که در ازدواج هست، برمیاد؟ میتونه درست عمل کنه؟ مردی که به زنش میگه عزیزم بیا بچه دار شیم و زن در جوابش میگه پس اندامم چی میشه؟ وقتم گرفته میشه. حوصله ی بچه ندارم. پس خودم چی میشم. یا مردی که ازدواج کرده و همچنان دنبال دوست و رفیق خودشه. زن میگه عزیزم من بهت احتیاج دارم بیا خونه. میگه به من کار نداشته باش. تو میخوای من رو میخوای از رفقیام جدا کنی. معلومه نفهمیده ازدواج یعنی چی

دختری یا پسری که در سن نوجوانی هستن، درک و برداشت شون ممکنه از توانمندی های زندگی بسیار سطحی و کم هست. ممکنه برای گرفتن و دادن هدیه‌ای شوقی داشته باشه ولی نمیتونه مسئولیت ازدواج رو بپذیره. مثل آقایی که میگه من وقتی زنم رو که 15 سالشه به بستر جنسی دعوت میکنم به من میگه تو من رو به خاطر جسمم میخوای. بدم اومد ازت. یا مدام میگه من رو ببر خونه ی دوستام. یا وقتی بهش میگم بیا بریم خونه ی عمم، عمم دعوتمون کرده. میگه من حوصله ی مهمونی ندارم. من با تو ازدواج کردم نه با عمت.

در سن جوانی، انتظار داریم توانمندی های ازدواج رشد کرده باشه ولی این قطعی نیست باید بررسی بشه چون ممکنه سن عددی افزایش پیدا کرده باشه اما سن رفتاری رشدی نکرده باشه.

ب) اختلاف سنی:

مثلا ممکنه ازدواج دختری 20 ساله با پسری 30 سال مشکل زا باشه؛ زیرا پسر 30 ساله به دنبال ساختار زندگی مثل ماشین، خانه و پس انداز هست اما دختر 20 ساله، گل و بیرون رفتن و چت کردن تا صبح میخواهد و این می‌شه که پسر شکایت می‌کنه که تو به فکر زندگی نیستی من پول برای این قرتی بازی‌ها ندارم و دختر نیز مدعیه که او مرا درک نمیکنه. و ممکن هست ازدواج همین دختر 20 ساله و پسر 30 ساله در دو فرد دیگر این مسائل و تعارض‌ها را نداشته باشه به این معنی که یا دختر رشد شخصیتی بیشتر از سنش کرده باشه یا مرد درکی از نیازهای سن در آن سن داشته باشه.

یا ازدواج دختری 20 ساله و پسری 25 ساله ممکن هست هر دو وارد ساختار زندگی نشده باشن اما وقتی پسر، دختر را به آغوش جنسی دعوت می‌کنه، دختر مخالفت کنه و بگه فقط به فکر بدن من هستی. دختری که باید متوجه می‌شد یکی از وظایف او در زندگی، تامین غرایز جنسی همسرش هست و برای این تکلیف آماده نیست

یا ازدواج دختری34 ساله با پسری 31 ساله حتی با وجود اینکه دختر از پسر بزرگتر هست، شیرین و دلچسب باشه.

پس در ازدواج به دنبال سن خاص، اختلاف سنی خاص، بزرگتر بودن پسر و کوچک تر نبودن دختر نباشید زیرا بعضی وقتها اختلاف سنی زیاد برای ازدواج مشکلی ایجاد نمیکنه. بلکه ببینید آیا برای ورود به ازدواج درک کافی داره؟

چرا والدین تمایل دارن که یک اختلاف سنی بین دختر و پسر باشه و پسر بزرگتر باشه؟ چون مربوط به گذشته است. در گذشته دختران 16-15 ساله ازدواج میکردن و برای اینکه پسر به اون درک و برداشت و توانمندی های لازم برای ازدواج برسه باید حداقل 20-21 ساله می بود.