عزیزدلم
بمیرم برای حالت
اخه خیلی جاها دیدم گفتن با وجود سرکلاژ
زایمان زودرس گرفتن🥺
به قولی بچه اگر روزی خور این دنیا باشه
میمونه
اگرم نباشه نه
برای من که قسمت نبود
انگار همه چی یه خواب بود
تعریف میکنم ولی باورم نمیشه اصلا
من تو خونه کیسه آبم پاره شد تو 39 هفته و 4 روز
رفتیم بیمارستان بستری شدم با شرایط خوب و اوکی حال پسرمم خوب بود ولی بی دقتی کردن قلب پسرمو چک نکردن دکتر هم دیر امد نگو دکتر کشیک هم نبوده بیمارستان اینو تازه فهمیدم چون کمیسیون پزشکی بیمارستان هم سر این قضیه مقصر می دونه
دیر سزازین شدم و پسرم دچار افت اکسیژن و آسیب مغزی شد احیاش کردن و 49 روز زجر بیمارستان بهش دادن آخرش هم نموند
بدترین و زجرآورترین روزهارو گذروندم خدا سر هیچ مادری نیاره
دکتر میگه صبر کنم تا 8 ماه بعد اقدام کنم این ماه نتونستم ولی ماه بعد به امید خدا اقدام می کنم
برام دعا کنید دلم واقعا یه نوزاد سالم و سلامت میخواد بهش شیر بدم برسم بهش بزرگش کنم نگاهش کنم جای محمدپارسامو برام پر کنه الهی بمیرم براش که فقط شناسنامش برام موند و اسمش
وای خدا چقد غم انگیز. من بچه ام رو ندیدم اصلا. ولی همش انگار گم کرده دارم... من میخوام ماه دوم به بعد اقدام کنم ببینم چی‌میشه.... ولی به نظرتون حتی بچه دیگه بیاد این بچه فراموشمون میشه؟ من همش دارم با خاطرات بارداریم زندگی میکنم. بچه اولتون بود؟
چون پسرتونو ندیدین اره عزیزم با امدن فرزند بعدی حتما حالتون خوب میشه فقط بخاطر سنگینی غمی که دارین تحمل می کنین پخته تر میشین با همین غم هاس که بزرگتر میشیم مرتبمون تغییر می کنه دیگه آدم سابق نمیشیم.
مرگ پسرم به من شخصا خیلی درس ها داد یکیش اینه که این دنیا و تمام لحظاتی که توش غرقیم به آنی بنده و ممکنه تو ثاینه ای ورق زندگیمون تغییر کنه پس نه به شادی هاش دل می بندم نه تو غصه هاش غرق چون هردوشون میگذرن، عمر کردن تو این دنیا فقط فرصته کوتاهیه که داریم پس سعی میکنم فقط از خودم اثر خوب و خاطره ی خوب بزارم و برم، اگه دنیای بعد مرگی هست خیالم راحته پسرمو می بینم اگه نیست هم که دیگه هیچ پس دیگه از مرگ هم نمی ترسم
کار ذهن بزرگ کردن غصه ها و ربط دادن هر شکستی به غصه هاست نباید افسار زندگیمو بدم دست ذهنم وگرنه میشم یه آدم افسرده، دوباره پا میشم دوباره تلاش می کنم آدمی به امید زنده اس
من بعد یک ماه پریود شدم. زایمانم اوایل شهریور بود اوایل مهر پریود شدم. گفتم بعد پریود آبان اقدام رو شروع کنم. چون بدن من گیرایی بالایی نداره از طرفی سنم هم داره بالا میره. این روزا همه چی برام بی معناس. هیچی خوشحالم نمیکنه با هیچی هم ناراحت نمیشم انگار زندگی برام پوچ شده. قبل این مساله من خیلی ادم پر انرژی بودم الانم دارم سعی میکنم ظاهرم عادی باشه ولی خوب از داخل پوکیدم.....
شما که قرار بود سزارین بشید چرا تو هفته چهل هنوز زایمان نکرده بودید که این بلا سرتون اومد؟ قبل پاره شدن کیسه اب مثلا هفته ۳۷ یا ۳۸ میرفتید برای زایمان. من هم اول هفته ۳۹ بودم مدام میگم کاش هفته ۳۷ زایمان کرده بودم. بچه ام هفته ۳۸ تو شکمم مرده بود. هنوز نمیدونم علت چی بود. قلب کوچیکش یهو ایست کرده بود
قربونت عزیزم
خدانکنه
آره والا واسه منم مث یه خواب شیرین بود انگار
چه کنیم کاری از دستمون برنمیاد
ان شاءالله سری بعد خواب خوشمون به واقعیت تبدیل میشه و بچه هامون و بغل میگیریم با یه دنیا عشق
و گذشته تلخمون رو به فراموشی میسپریم....
شما سنت کمتره حالا وقت داری نگران نباش
هرکاری که فکر میکنی درسته انجام بده
بسپر به خدا ،خدا خودش بهترین راه و جلوت میزاره♥️
دقیقا
واسه منم یه تجربه بزرگی بود
درسته تلخ بود
ولی درس خوبی بهم داد
اینکه فقط خدا باید بخواد همین...
وقتی همه چی این دنیا دست خداست
از افتادن یه برگ درخت ......
دیگه غصه واسه چی بخوریم
درسته تلخه سخته
ولی احساسم میگه یه جورایی ماها بنده های خاص خداییم🥰
داریم امتحان پس میدیم
به سختی با گریه و زاری و گلایه
ولی داریم قوی میشیم واسه ادامه زندگی
خودم هیچوقت فکرشم نمیکردم من و با بچم امتحان کنه
باورم نمیشه که چه روزهایی گذروندم
الان که فکر میکنم
منه موجود ضعیف چجوری اون روزها رو تاب آوردم
فقط خدا بوده
مطمئنم خدا مارو خیلی دوست داره
چنان پاداش این روزهامون و بگیریم که از ذوقش فقط گریه کنیم🥰
تازه پاداش اون دنیامون و جلو جلو گرفتیم
چی ازین بهتر♥️
به قول شما دنیا فرصت کوتاهیه
و زندگی جریان داره
چه بهتر فکرمون و کنترل کنیم که این دو روز دنیا رو حداقل با دید مثبت بنگیرم
مطمئنم زندگی هم روی خوشش و به ما نشون میده،
با ناله کردن و گریه زاری هیچی درست نمیشه
تهش فقط سر دردش واسمون میمونه.
خدایا شکرت
برای شکیبایی و صبری که به من دادی
که لحظه های بزرگ اندوه را تحمل کنم.....
