تمرین جداییهای کوتاه و امن:
از جداییهای کوتاه شروع کن. مثلاً بگو «الان میرم آشپزخونه، ۵ دقیقه دیگه میام». وقتی برمیگردی، نشون بده که برگشتنی هست. این کار باعث میشه کودک کمکم بفهمه رفتن همیشه به معنی ترک همیشگی نیست.
۲. پیشگویی اتفاقها (آمادهسازی ذهنی):
قبل از اومدن مهمون یا زمانی که کسی میخواد بره، بهش بگو: «الان مامانجون میره خونهش، تو میتونی براش دست تکون بدی یا بوس بفرستی.» این کار باعث میشه که کودک احساس کنترل بیشتری داشته باشه.
۳. یادگیری خداحافظی سالم:
با همدیگه تمرین کنید که چطور خداحافظی کنه: دست تکون دادن، گفتن «خداحافظ»، یا نقاشی کشیدن برای کسی که داره میره. اینجوری خداحافظی براش تجربه مثبت میشه.
۴. تقویت بازیهای مستقل:
وقتی کودک بتونه خودش بازی کنه، کمتر به حضور دائمی دیگران وابسته میشه. توی روز براش زمانهایی بگذار که تشویق بشه تنها با اسباببازیهاش بازی کنه.
۵. بیتوجهی به گریههای نمایشی (در عین همدلی):
اگر گریهاش فقط برای جلب توجهه، سعی کن آروم و با اطمینان بگی: «میدونم ناراحتی، ولی مامانجون باید بره. فردا با هم حرف میزنیم.» این طوری گریه تأیید نمیشه ولی احساس کودک هم انکار نمیشه.
۶. توجه ویژه بعد از رفتن مهمان:
وقتی مهمون رفت و او ناراحت شد، حواسش رو پرت کن. یه فعالیت خاص باهات داشته باشه (مثل خمیر بازی یا قصه خوندن) که بفهمه بودن با مامان هم لذتبخشه و جای خالی کسی دیگه پر شدنیه.