شاپرک عزیزم❤️❤️
کامل درکت میکنم و همسر خودم درگیر این بیماری هست.
توی نت بزن رفتار با بیمار دوقطبی یه سری مقاله میاره که انتهاش افرادی که طرفشون این بیماری رو داره کامنت گذاشتن که واقعا کمک کننده است.
شرایط بیماری همسر من وقتی در اثر کرونا ورشکست شد وخیم شد.
عوض کردن قرص ها واقعا به جنون می‌رسونشون من یکبار این کارو کردم(به اصرار دکترشو عوض کردم) و همسرم روانی شد یک هفته فوری دارو ها ریختم سطل و قبلی ها شروع کردم.
هفته پیش با روانشناس حرف زدم گفت پیاده روی شنا بدنسازی و ورزش براشون عالیه.غذای خوشمزه با دیزاین و یا درست کردن کیک و چیزای خوشمزه توی خونه حالشونو بهتر میکنه.
چند روزیه عرق بید مشک چند تا قالب یخ یه مشت کوچیک گل محمدی و یکم گلاب و چندتا قند می‌اندازم داخل لیوان میدم بهش خیلی آرومش میکنه.
در مورد مغازه گرفتن و با همسرتون کار کردن خیلی موافقم و خودم دنبال این شرایطم.
فقط و فقط با زبون و قربون صدقه اموال رو بزن به نام خودت من اتفاقی توی گوشیش دیدم ۳ دانگ خانه رو داره به دوستش میفروشه.
خیلی خیلی درکت میکنم.واقعا شرایط ما سخته.
انگار یه بچه ی بیش فعال داریم که هر لحظه قافله بشیم روسیاهی بار میاد...
🌺🌺نکته اقتصادی🌺🌺
خانما بلاخره دلمو به دریا زدم و از اسنپ شاپ پارسیان خریدم و چند جا نشون دادم الحمدالله تقلبی نبود.
عزیزم اگه اون شهری که میرید جای پیشرفت داشته باشه میرم عزیزم
تو شرایط خودت در نظر بگیر همه جوانب در نظر بگیر
اون شهر اگه درامد شوهرت خوب هس خودت میتونی کار کنی حتما برو طلا پسند انداز برای همین چیزاست دیگه
من اتفاقا میخوام برم شهر بزرگتر. متاسفانه شهرای کوچیک درامد خیلی کمتره و امکانات خاصی هم ندارن که ادم دلش خوش باشه ولی اگه از بابت درامد خیالم راحت بود قطعا یه شهر خوش اب و هوای کوچیک رو ترجیح میدادم
خودم فکر میکنم یه تکونی بخوریم یا میشه یا نمیشه ولی همسرم خیلی میترسه از پس اجاره های اونجا برنیایم برای همین دوتایی خیلی تردید داریم وگرنه خیلی قبل ترها میرفتیم
اخه طلاهامو کلا باید بفروشم که بتونیم رهن خونه و مغازه رو جور کنیم و بالای پنج شش تومن هم باید اجاره بدیم.
یه راه دیگه هم داریم میتونیم اونجا فقط مغازه بگیریم و خونمونو اینجا نگه داریم و رفت و امد کنیم به سرکارمون. ولی اینجوری هم خودمون و هم ماشینمون حسابی داغون میشیم
ماری جون اگه قرار بود تکون لازمه رو بخورید تو همین جایی که هستید این اتفاق میفتاد
ریسک رو گذاشتن برای اینجور وقتا
مطمئن باش درامد تو شهر بزرگ از شهرهای کوچک تر بیشتره
فقط کافیه با فکر و برنامه ریزی شده برید جلو
پیش خودتون بگید یا میشه یا نمیشه دیگه
حداقلش اینه که به مرحله عمل رسوندین
بنظرم کم کم شروع کنید و به مرور کارتون رو گسترش بدین
ما هم اوایل چنین ترسی رو از سمت همسرم داشتیم ولی متوجه شد که ترسش بی دلیل بوده
خب اول هرکاری سخت تا جا بیوفتین
خب شما میگید اینجا انچنان درامدی ندارید
خودت فک کن اگه اینجا هستین صبر کنید بهتر میشه اوضاع خوب بمونید ولی اگر اوضاع تغیر میکنه الان ریسک کنید بهتر تا دو روز دیگه بعدا مدیون خودت نمیشی چرا اینکار انجام ندادی شاید اوضاع بهتر میشد
باید از یه جای شروع کنی بری تو دل ترس برای تغیر زندگی
خوب شهر بزرگتر باشه شما خودت برو سرکار اینطوری بهتر میشه اوضاع
عزیزم من از زندگیم برای شما میگم شایددر این مورد بهتون کمک کرد
ما ۳روز بعد از ازدواجمون بخاطر کار همسرم از تهران رفتیم بوشهر هزار و خورده ای کیلومتر مسافت با آب و هوای کاملا متفاوت و از لحاظ بزرگی و امکانات واقعا قابل مقایسه نیست
منم اصلا دوست نداشتم تا ۳سال افسردگی داشتم ولی ما دوران نامزدی تهران خونه خریدیم دادیم مستاجر چون فکر میکردم همونجا ساکن مبشیم از کارمم استعفا دادم واقعا شرایط سخت بود ولی دست تقدیر سرنوشت جور دیگه ای رقم زد
بعد ۳ سال گفتم حالا که اینجام بیا خوبیاشو ببین رفتم کلاس ، سرکار خودم میرفتم خرید بازار الان ازم بپرسن بیا تهران میگم نمیام با اینکه از لحاظ مالی اوکی هستیم بهترین منطقه تهران خونه بخریم
ولی آرامشی که اینجا دارم تهران ندارم
در ثانی از لحاظ بعد مالی مدیون این شهرم ، این شهر ما رو کشوند بالا اگه این ۱۲ سال تهران بودم باتوجه به خانواده ها ، رفت و آمدها ، چشم و هم چشمی ، مهمونیا و خیلی چیزای دیگه نصف دارایی الانم نداشتم
و هم اینکه درآمدم اینجا بیشتر از تهرانه کارمو اینجا بیشتر دوست دارم تهران هم شاغل بودم ولی محیط کار اینجا که هستم بیشتر دوست دارم
شما هم بیا به خوبیاش فکر کن یه قدم بردار
البته شهری که شما هستین نمیدونم موقعیت کاری چطوریه برو کلاس یه هنر یاد بگیر درآمد زایی کنید
دقیقا همیشه به همسرم میگم ادم تو سی و چند سالگی شکست بخوره و از صفر شروع کنه بهتره و زودتر میتونه با آزمون و خطا راه و روش درست رو یادبگیره تا اینکه مثلا ده سال دیگه ببینه روز به روز پسرفت کرده و به هیچی نرسیده
ممنون که تجربتو گفتی عزیزم. اینجا که هستیم شهر خیلی خیلی کوچیکیه و اصلا جای پیشرفت نداره. نه کلاس داره و نه هیچی. و برای کلاس باید برم شهر. اتوبوس هم نداره با تاکسی بخوام برم کلاس یا باشگاه باید ۳۰۰ تومن کرایه تاکسی بدم. شبیه روستاس هنوز گاو و گوسفندا تو خیابوناش میرن و میان. مغازه هم داریم اکثرا قسطی میبرن و میخوان مفت بدی بهشون.
مثلا همسرم کافه داره میان قهوه میخورن پولشو یک ماه دو ماه دیگه میدن
