یک روانشناس تاکید کرد: اگر تشویق به گونه‌ای درست، اندیشمندانه، به موقع و متناسب صورت گیرد عاملی موثر بر سازندگی و جهت‌دهی فرزندمان است. هانیه رضایی با اشاره به اینکه تنبیه در مقابل روش‌های تشویقی موثر و مطلوب جایی ندارد، اظهار کرد: وقتی کودکی مورد تشویق قرار می‌گیرد کشش و جذبه‌ای در او ایجاد می‌کند که به ادامه سیر جهت مقصدی که والدین برای او تعیین کرده‌اند پرداخته و رفتار ناهنجار خود را ترک می‌کند، مثلا تشویق در پیشرفت تحصیلی و حتی رشد اخلاقی دانش‌آموز بسیار موثر بوده و در امر یادگیری و آموزش عامل محرک اساسی مثبت در فراگیری دانش‌آموز به حساب می‌آید.
این روانشناس ادامه داد: تجربه‌های معلمان و مربیان نشان می‌دهد دانش‌آموزانی که در کلاس و مدرسه به خاطر تلاش در درس و پیشرفت تحصیلی مورد تشویق قرار می‌گیرند بیش از افراد دیگر به فراگیری توجه نشان می‌دهند و موفق‌ترند؛ در واقع تشویق در فرم دادن شخصیت و سازندگی آن و جهت‌دهی و هدایت رفتار کودک نیز نقش مهم و اساسی دارد؛ چرا که از طریق آن می‌توان رفتار مثبتی را در دانش‌آموز پدید آورد و ریشه رفتار و عملکرد ناروا را در او خشکاند. وی افزود: هنگامی که فردی را در مورد کاری تشویق می‌کنیم در حقیقت به او می‌گوییم راه درستی در پیش گرفته و ادامه آن به صلاح و مصلحت او است، از این رو می‌توان گفت اصل اساسی در تشویق، تحریک درست عواطف یا توجه به آموزه‌های معنوی است تا زمینه‌ساز تحقق اعمال و رفتار مثبت افراد باشد، البته والدین باید در خصوص تشویق دقت زیادی داشته باشند؛ چرا که گاهی ناخواسته به رفتار بد پاداش می‌دهند، مثلا یک رفتار برایشان خنده‌آور یا تعجب‌برانگیز است و دقت نمی‌کنند که کنترل نکردن واکنش‌ها منجر به تکرار دوباره رفتارهای ناپسند می‌شود.
رضایی خاطرنشان کرد: متاسفانه گاهی والدین ناخواسته رفتار خوب را با تنبیه پاسخ می‌دهند، در حالی که بی‌توجهی به رفتار کودک و یا تمرکز بر جزییات منفی یک رفتار خوب مثل ریخت و پاش اتاق درقبال کشیدن یک نقاشی جدید می‌تواند رفتار مثبت را خاموش یا کمرنگ کند؛ در واقع این خطاها می‌توانند به ایجاد مشکلات رفتاری و هیجانی در کودکان کمک کنند، البته باید در نظر داشته باشیم که پدر و مادر نیز مانند کودکان‌شان بی‌عیب و نقص نیستند، اما باید نهایت سعی خود را برای تربیت اعضای خانواده به کار گیرند. این روانشناس همچنین تصریح کرد: گاهی والدین از تنبیه کودک به دلیل رفتار بد غفلت می‌کنند(هنگامی که تنبیه ملایم ضرورت دارد)، گاه بی‌حوصلگی و مشغله زیاد زمان را برای تنبیه کودک از پدر و مادر سلب می‌کند، کودک در این مواقع چنین برداشت می‌کند که انجام این رفتار من برخی اوقات اشکال ندارد، چون همیشه من را به خاطرش مواخذه نمی‌کنند.
منبع: ایسنا
