میتونم درکت کنم چون خودم آدم دلسوزی ام و نمیتونم نسبت به اطرافیانم بی تفاوت باشم
حقیقتا منم دلم براش میسوزه وقتی بهش فکرمیکنم و میبینم دخترش اومده ایران ولی سفر تفریحی رو به باباش ترجیح داده
همسرشم گرین کارت رو به شوهرش
نمیدونم چرا خیلی حرصم میگیره. کاش خونوادش دورش بودن که یه خوش قلب مثل شما از سر دلسوزی خودشو فدا نمیکرد این وسط.
چطور ممکنه همینقد راحت نظر بدن
حالا اگه من باشم ازغصه دق میکنم وقتی یکی این حرفو پیشم بزنه.
چطور دلشون میاد؟ خوش بحالشون که انقد دلشون بزرگه و بی تفاوتن
یعنی اونی که رو تخت بیمارستانه حمایت عاطفی نمیخواد؟ روحیه نمیخواد؟
یعنی هیچ تعلق خاطری بهش ندارن؟ وابستگی؟ دلتنگی؟ ترس ازاینکه یروزی بودنش حسرت بشه؟
یعنی اونا عجیبن یا ما عجیبیم.
من از احساسی بودنم و احساسی رفتار کردنم خیلی ضربه خوردم
ولی حداقل نسبت ب مادرشوهرم تغییر رویه دادم
باز خداروشکر شوهرم یه کوچولو شبیه پدرشه اگر شبیه مادرش بود دیگه هیچی
دلم میخواد کلی برات بنویسم اما خودم انقدر تو شرایط و حال روحی بدی هستم نمیدونم چطور بنویسم ،فقط بهت میگم من سال هاست با همچین آدمایی زندگی میکنم و هر کاری که بکنی تهش یا میشه وظیفه ت یا هیچ وقت راضیشون نمیکنه ،عزیزم من به این رسیدم که خیلی وقتا مهربونی کردن و خوش قلب بودن دوای درد ها نیست خیلی وقتا باید به اندازه کنار آدم ها بود نه بیشتر ،اولین نفری که باید ازش مراقبت بکنی خودت هستی
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز