سلام
شهر غریبم
هیچکس درکم نمیکنه
هیچکسو ندارم
شوهرم صبح تا شب سرکاره
با یه بچه ۳ ساله تو خونم همش
خدا شاهده به خودکشی فکر میکنم
اگه بخاطر بچم نبود خودمو خلاص میکردم
انقد دووم آوردم گفتم عید میریم شهرمون چند روز روحیم عوض میشه، حالا شوهرم شرایط کارش فرق کرده نمیتونیم بریم
دوس ندارم تنها برم خیلی سختمه
دارم روانی میشم، بدتر اینکه شوهرم نمیفهمه چقدر خسته و افسردم با بچه حالم بده
اگه اون درکم میکرد انقدر حالم بد نبود
خواهش میکنم راه حل ندید
فقط دلداری بدید و درک کنید
سلام عزیز خوبی
منم عین تو دقیق.ولی ۳قلو دارم.باهاشون میرم پیاده روی و پارک و... ولی افسردم
من درخاست دوستی زدم راحت صحبت کنیم اگه حوصله اش رو داری
داخل شرایطتت بودم و کاملا درکت میکنم ، بخاطر بچم اومدم دیار مادری زندگی میکنم زدم شوهرمو بیکار کردم فقط بخاطر این حس زشت، تورو خدا یاد بگیر خودت خودتو شاد کنی بری بیرون وقتتو پر کنی
چه شرایط سختی
سعی کن به خودت روحیه بدی پارک بری پیاده روی و اینا
وضعیت مالیتون چطوره!
بمیرم غربت خیلی سخته💔🤦
اگه شرایط نیست شوهرت بیاد شهرستان ،خودت برو خوبه بازم برای روحیه ت
درک میکنم ،میدونی من چرا الان بیدارم چون همین شب عیدی یه اتفاقی افتاد که کل برنامه های عید مون رفت رو هوا بهش فکر میکنم حالت تهوع میگیرم ،ولی بازم‌میگم‌شکر که بدتر نشد هوز زنده ایم
درکت میکنم خیلی زیاد 😔
چقد منی 🥲
برو پارک پیاده روی ،با دونفر آشنا شو باهاشون برنامه بزار برای پارک و وپیاده روی ،مخصوصا کسی که بچه هم سنا بچه ت داشته باشه
