من یک کاربر مرد هستم اما

اغلبمون همین نوع واکنش رو داریم، چون برای حل مساله آموزش ندیدیم اصلا، و تازه خودمون میخوایم ب خودمون آموزش بدیم، و خداروشکر ک قدرت آموزش پذیری داریم وگرنه واویلا ویلی میشد😮‍💨😁😅

در ارتباط قرار گرفتن با یک آدم سالم و امن، میتونه روی روند یادگیری ما خیلی اثرگذار باشه، ولی تا وقتی با آدمهای سابق و ب شیوه سابق ارتباط برقرار میکنیم اعمال اصلاحات خیلی دشوار میشه، چون ن تنها خودمون ب اون سبک از واکنش نشون دادن و تعامل عادت کرده ایم، بلکه افرادی ک با ما در ارتباطن هم ب همون سبک عادت کرده اند، و لحظه ای ک تصمیم میگیریم نوع واکنشمون رو تغییر بدیم ، ن تنها این مساله موجب احساس ناامنی در خودمون میشه بلکه موجب احساس ناامنی در اطرافیان ما هم میشه چون اونها هم تا پیش از این عادت داشته اند ما رو در همون قالب قدیمی ببینن و باهامون ارتباط برقرار کنن، یعنی انسانی ک تصمیم ب تغییر میگیره، ن تنها لازمه ک بر  عادتهای خودش غلبه کنه بلکه نیاز داره ک بر عادت اطرافیانش هم غلبه کنه و از اینکه اطرافیان هم بهش فشار میارن ک مثل سابق رفتار کنه مضطرب نشه و بتونه هیجانش رو مدیریت کنه.

اینکه از این مساله آگاهی داشته باشین خیییلی میتونه کمکتون کنه،در واقع هیچکس از این تغییر قرار نیس  استقبال کنه ، ن ذهن خودمون، ن ذهن اطرافیانمون، ولی اگر خرد و هوشمندی بر ما چنین حکم کرده ک تغییر رو اعمال کنیم، پس لازمه پابرجا بمونیم🥳

✅☕هیچ چیز به اندازه ی انجام دادن کاری ک برای انجامش هیچکس جز خودت رو نداری ک تاییدت کنه ،لذت بخش نیس.

تاییدی ک آدم نسبت ب خودش روا میداره، هزاران برابر قدرتمند تر و موثرتر از تاییدیه ک از دیگران دریافت میکنه☕✅

گاهی وقتا لازمه حتی از دیگران بخوایم ک ما رو تایید نکنن یا با تاییدشون مراقب باشیم ک احساس شعف نکنیم، تا فرصت داشته باشیم خودمون این تایید رو ب خودمون تقدیم کنیم و به تایید برخاسته از درون خودمون، احساس اطمینان و اعتماد پیدا کنیم.

کامنت بعدی در مورد نقش سرزنش و امر و نهی در  فرآیند یادگیری خواهد بود.

دورت بگردم دمت گرم😂😂😂😂

سپاس متقابل🙏

ناموسا کی حال داره این حجم از کس شعرو بخونه🥴🥴

از اینکه یک پرونده قدیمی الان براتون باز شده واقعا متاسفم، درک میکنم ک در معرض دیگران بودن و باز بودن پرونده در ذهن چقدر عذاب آوره، چون از طرفی هم باید توی لاک دفاعیت فرو بری و از طرفی محتویات ناخودآگاه فشار زیادی میاره برای بالا اومدن و دیده شدن، راستش قصد داشتم فردا براتون اون کامنت رو بنویسم و ب اشتراک بذارم ولی الان ک اینجوره تا یک ساعت دیگ نهایتا براتون آمادش میکنم و میفرستم، لطفا تا یک ساعت آینده فقط ب خودتون بگین ک هررررر احساس ناخوشایندی ک دارین کاملا طبیعیه و این احساسات طی ی فرآیند ب وجود اومده ، و نیاز نیس در موردش حس گناه یا شرم داشته باشین، یا فکر کنین خودتون زیادی ضعیف بودین ک اینچنین آسیب دیدین، ابدا اینگونه نبوده، شما ضربه دیدین و خیلی طبیعی در پاسخ ب اون ضربه آسیب دیدین، لطفا تا اینجا رو داشته باشید تا من با کامنت بعدی خدمتتون برسم، میدونم نوازش کودک درون ساده نیس ولی آروم باشین لطفا، دقیقا تو همین لحظه ها ک آدم ملتهب میشه باید بتونه تکنیک آرام سازی خودش رو تمرین کنه،این تمرین دقیقا برای همین لحظه هاست.

میدونم ک از پسش برمیاین🌺✨

سپاس از شما هموطن عزیز🌷🙏🏻✨

اینکه آدم در نزد خودش اعتبار پیدا کنه و خودش رو باور داشته باشه مستلزم این هست ک دست ب اقدام و عمل  بزنه و ب طور مکرر مسئولیت ها و کارهای کوچیک رو از صفر تا صد به انجام برسونه چون ذهن فقط پس از انجام کامل یک کار و بستن پروندش و به نتیجه رسیدن یا نتیجه گیری کردن، دوپامین رو ترشح میکنه و ب حس خودباوری و اعتماد به خود و اعتماد ب توانمندی و اعتماد به اینکه من میتوانم کارهام رو به تنهایی ب طور کامل از صفر تا صد به انجام برسونم دست پیدا میکنه.
و حالا تصور کن ذهنی ک اینجوری یاد میگیره و کار میکنه، موقع انجام هر کار ریز و درشتی زیر ذره بین والدین قرار بگیره، و از همون لحظه ی اول ک ذهن پرونده ای رو باز کرده ک قصد داره خودش ب تنهایی بهش بپردازه و روش کار کنه تا اون کار رو ب پایان برسونه ، حالا یکی  ایستاده ک مداااام با هر قدمی ک کودک برمیداره بهش امر و نهی کنه و اصلا اجازه ی استدلال و حل مساله و یادگیری ب کودک نده،مشخصه ک تکرار این کار باعث میشه اون کودک در چنین حالتی دچار شک و تردید نسبت ب خودش و توانمندیش بشه، با خودش اینجوری نتیجه گیری کنه ک خب من اونقدر پخمه و بی عرضه و ناتوانم و پر از عیب و ایراد و اشتباهم ک اصن اگر کسی کنارم نباشه ک بهم بکن و نکن نکنه، من خودم ب تنهایی از پس تموم کردن این کار برنمیام، و ذهن در چنین حالتی دچار ی راحت طلبی و تنبلی میشه ک میگه خب من ک خودم عرضه هیچ کاری ندارم، از طرفی هم همیشه یکی بالا سرم هست ک ب جای من زحمت میکشه و فکر میکنه و تجزیه و تحلیل میکنه ، پس من از فکر کردن و دقت کردن و یادگرفتن هم بی نیازم، و این شروع عادت  منفعل شدن و اهمال کاری در ذهنه.
یعنی والدین با امر و نهی  مداوم و یا سرزنش و تحقیر کودک بابت اشتباهاتش در انجام یک کار،ن تنها در حال کمک کردن ب کودک در فرآیند یادگیری نیستن، بلکه اتفاقا دارن در این فرآیند دخالت میکنن و باعث اختلال در این فرآیند میشن، و ذهن هرررررر بار ک خودش ب تنهایی نتونه یک کار رو ب پایان برسونه، فقط دچار باور من نمیتوانم قوی تری میشه.

و والدین خودشیفته و سمی، دقیقا یکی از مهممممممم ترین و بارزترین ویژگیهاشون اینه ک ب کودک اجازه ی آزادی عمل، فعالیت کردن، آزمون و خطا، مکث کردن و تجزیه و تحلیل، و نتیجه گیری ، و در نهایت اعتماد ب نفس و شکل گیری باور من میتوانم  رو نمیدن ، چون والدین خودشفته اصلا ب نیاز و احساس کودک توجهی ندارن، بلکه نیاز خودشون براشون اولویت داره، والدین خودشیفته تماااااااااااام عقده های قدیمی و من نمیتوانم هایی ک دارن رو ، ب صورت جنگیدن با کودک میخوان جبران کنن، یعنی ب جای اینکه هنگام انجام یک کار، ب کودکشون اجازه بدن ک خودش تفکر کنه، حل مساله کنه، احساس من میتوانم کنه، خیلی راحت میپرن وسط و با دخالت های بی جا (ک ابدا قصدشون آموزش سالم ب کودک نیس!!!!! ) میخوان خودشون کودک رو شکست بدن  و حس من میتوانم رو خودشون بدست بیارن....
والدین خودشیفته بسیار بی رحمانه با کودک بازی روانی میکنن، و اون رو شکست میدن، و شکست خوردنهای پیاپی کودک در او احساس استیصال و درماندگی و کلافگی و خشم و اضطراب و احساس مداومی از من نمیتوانم و من ناکافی هستم رو تولید میکنه و ذهن کودک با همچین احساساتی و تجارب متوالی شکست پشت شکست(ک توسط والدین خودشیفته برنامه ریزی شده) اشتیاقش رو برای شروع کار و برعهده گرفتن مسئولیت از دست میده چون ب طور مکرر دچار این تجربه شده ک من هروقت یک کار رو شروع میکنم نمیتونم تا آخر انجامش بدم و تا آخر اون رو پیش ببرم پس از این ب بعد کلا از شروع کردن هم اجتناب میکنم و انرژیم رو در یک فرآیند ک قرار هست نصف و نیمه و بدون نتیجه رها بشه تلف نمیکنم، و اهمال کاری و انفعال در این حالت یک مکانیسم دفاعی برای پرهیز از اتلاف انرژیه و مواجه شدن با احساس دردناک من نمیتوانم مجدده!

حتی والدین خودشیفته با سرزنش مکرر کودک بابت جزئی ترین اشتباهات ، و خود داری از تایید و تشویق کودک بابت کارهای درستی ک انجام میده,سعی دارن کودک رو ب احساس درماندگی برای راضی کردن و خشنود کردن خودشون برسونن، سعی دارن این حس رو ب کودک القا کنن ک تو هررررگز نمیتونی رضایت و تایید ما رو جلب کنی،و هدف این بازی روانی اینه ک کودک خودش رو کاااااملا ببازه و سرتا پا ب اطاعت از خودشون دربیاد، چون والدین خودشیفته با این کار احساس راحتی و امنیت میکنن! چون والدین خودشیفته عزت نفس و اعتماد ب نفس حقیقی ندارند، فقط از طریق غارت کردن عزت نفس کودک و تخریب خودباوری و  اعتماد به نفس  کودک  و وادار کردن او ب اطاعت و سر سپردگی ،  در برابر او  احساس اقتدار  و امنیت کنن!

ماهم از تمام آقایونی که در این سایت هستند خواهش می کنیم به کاربر های خانوم و خصوصا متاهل درخواست ندید 

و ازتون می خوایم تمام حرف های ما براتون تجربه بشه و هوای خانوم هاتون رو بیشتر داشته باشین

با سپاس .

 خیلی همسرتون دوس داشتین؟  آخه تو تاپیک قبلیتون گفتین  بعد اون دوس دختر اولتون دیگه  هیچ کسی به دلتون نبود 

کودک نسبت ب محیطی ک در اون برای اولین بار قرار میگیره احساس تعلق میکنه، حتی اگر اون محیط پر از وحشت و اضطراب و رفتارهای ناسالم باشه،کودک اونقددددددررررر نسبت ب محیطی ک توش قرار داره و رفتارهای والدینش احساس تعلق میکنه، ک تماااام آسیبهایی ک میبینه و بدرفتاری هایی ک باهاش میشه رو ب بد بودن خودش نسبت میده( و میگه من بد هستم ک باهام اینجوری رفتار میشه، ن اینکه والدینم بد هستند یا این رفتارها بده!) ک بتونه تصویر امنی از والدینش رو در ذهن خودش حفظ کنه و در همون محیط باقی بمونه، کودک نسبت ب تمااااام اتفاقاتی ک در کنار والدینش براش میفته- صرفنظر از خوب یا بد بودن ،سالم یا ناسالم بودن- احساس تعلق و امنیت میکنه و ترک اون محیط بهش احساس ناامنی میده!!!

این همون دلیلیه ک باعث میشه با بدترین اتفاقات هم بتونیم خودمون رو سازش بدیم تا در محیطی ک هستیم باقی بمونیم و احساس طرد شدن نکنیم، و حتی در آینده هم ب دنبال افرادی میگردیم ک دقیقا شبیه والدینمون و محیطی ک توش بودیم باهامون رفتار  میکنن و همون احساسات رو - چ خوب و چ دردناک- در ما بازتولید کنن چون ما نسبت ب اولین تجاربمون احساس تعلق عمیق داریم و همون محیط رو برای خودمون امن تعریف میکنیم چون برامون آشنا شده و تجربه ی زیستن و بقا در اون محیط رو یاد گرفته ایم .
اگر در گذشته پدر و مادر مدام ما رو سرزنش میکردن و هیچوقت بابت کارهای خوبمون ما رو تایید و تشویق نمیکردن و ما همیشه احساس پس زده شدن و نیاز ب تقلا برای جلب رضایت و تایید و مهر و محبتشون داشتیم، در آینده هم ناخودآگاه جلب افرادی میشیم ک ب نظر میرسه ما رو همینجوری ک هستیم دوست ندارن و ما احساس نیاز ب تقلا برای اثبات خودمون و تایید شدن و پذیرفته شدن نزد او پیدا میکنیم و این اتفاق بارها و بارها تکرار میشه مگر اینکه نسبت ب الگوهای هیجانی خودمون آگاه بشیم و اونها رو اصلاح کنیم و الگوی جدیدی رو بر حسب خود بالغمون برای خودمون طراحی کنیم

پس خودت رو سرزنش نکن چون هیچ آدمی در حالت زیستن در  ناخودآگاه و ب حکم غریزه نمیخواد از کنار والدینش تکون هم بخوره! حتی اگر رفتار والدینش بی رحمانه ترین رفتارها باشه!

کودک انتخابی جز کنار والدین ماندن ندارد چون این بقای او را تضمین میکند.

کودک تصوری از بد بودن والدین ندارد و حتی بدرفتاری های والدین را واقعا بد نمیداند بلکه صرفا  ب بد بودن خودش اعتقاد دارد!

کودک والدینش را خدایان بدون اشتباه میداند و ب آنها اعتماد تام دارد و تماااااام جزئیات رفتاری والدینش را تقلید میکند و یادمیگیرد.
حتی کودک رفتاری ک والدین با او داشته اند رو خودش با خودش خواهد داشت، چون ذهن کودک روی رفتارهای  والدین مهر تایید دائمی میزند! و این صرفا ب حکم غریزه و برای حفظ بقا صورت میگیرد ، ن ب حکم خرد و هوشمندی و بر اساس نگاه بالغانه و منطقی! 

خواهش میکنم، اختیار دارین،خوشحال میشم کمکی از دستم بربیاد و بتونم انجام بدم، من روزهای زیااااااااااااااادی از عمرم و جوونیم رو صرف فهمیدن و شناختن دنیای درون کردم،دلم نمیخواد کسی ک مشتاق دانستن و رها شدن از اسارت الگوهای ذهنشه، مثل من روزای زیادی رو از دست بده، چون عمیقا درد احساس اضطرار ب دانستن رو  چشیده ام و درک میکنم....😮‍💨

✨🌷