من یک کاربر مرد هستم اما

اره منم کاملا  باهاتون موافقم،اتفاقا منم میخواستم همین رو عرض کنم خدمتتون،ممنون ک خودتون پیشقدم شدین و مطرحش کردین🌺

 هر کس هرررر توهین و قضاوتی هم کرد چشممون رو ببندیم و ازش رد بشیم، فقط در پاسخ کاربرانی ک در راستای اهداف تاپیک باهامون تبادل نظر میکنن مشارکت کنیم، واقعا منم حوصله و توانی برای جنگ و جدل ندارم، انرژی باید در جهت رشد و التیام و اصلاح صرف بشه.

 ی سوال بپرسم؟

شما ازدواج کردین بعد جدا شدین؟

آفرین دقیقا زدی وسط خال.

کله ی بزرگ و دل کوچیک!!!!! این همون مفهوم هوش هیجانیه! 

هوش هیجانی و هوشمندی ما ب اندازه ای رشد میکنه ک به هیجاناتمون واکنش سازنده و مثبت نشون داده بشه.

فرض کنیم شما ب طور بالقوه  این  پتانسیل رو دارین ک به تمااااام هیجانات خودتون در لحظه آگاهی داشته باشین و در همون لحظه هم بتونین واکنش مناسب رو برای ابراز هیجان یا پاسخ ب عوامل تحریک کننده داشته باشین، ولی در واقع این فقط یک سرمایه گذاری در درون شماست ک شما ب اندازه ای ک باهاتون ب طور مناسب رفتار میشه میتونین  یادبگیرین ک از این سرمایه برداشت کنین.

یعنی ب طور بالقوه در شما معدن طلا هست، ولی شما ب اندازه ای ک فرآیند استخراج رو می آموزین میتونین از اون معدن طلا استخراج کنین.

نمیدونم تا حالا کلیپهای کودکان خارجی رو دیدین یا نه، ولی اگر دیده باشین حتما ب این دقت کردین ک کودک ۳ ساله شون حتی بهتر از یه آدم بالغ در جامعه ایران میتونه احساسات خودش رو ابراز کنه و بگه ک الان دقیقا چ احساسی داره  و با خودش همدلی کنه (یک مثال رو تعریف میکنم: دختربچه سه ساله ای رو دیدم ک نمیدونم ب چ علتی داشت گریه میکرد ، پدرش ازش پرسید الان چ احساسی داری، اون ب صراحت گفت احساس میکنم غمگینم و کلافه ام ، پدرش پرسید فکر میکنی چ چیزی الان میتونه حالت رو بهتر کنه، اون دختر گفت خب الان ک فکر میکنم میبینم ی بسته شکلات و کره بادام زمینی  و ب همراه کمی اسنک میتونه خوشحالم کنه🤭😁 )، فکر میکنین چرا این اتفاق میافته؟ چون اون کودک در محیط امن داره رشد میکنه، اون کودک میتونه ب راحتی و بدون سانسور خودش رو ابراز کنه، و در مقابل ابراز کردن خودش همدلی و درک دریافت کنه و نیازش برآورده بشه، ولی ما ایرانیها چی؟ اغلبمون تا میایم دو کلمه حرف بزنیم و خودمون و احساسمون رو ابراز کنیم  یهو بغض میشینه تو گلومون و نهایتا میزنیم زیر گریه، حتی اگر ازمون بپرسن چ احساسی داری؟!! اغلب اوقات اونقدر گیجیم و با احساس خودمون در ارتباط نیستیم ک حتی نمیتونیم احساسات خودمون رو نامگذاری کنیم،و صرفا ی کلاف سردرگم از هیجانات رو تجربه میکنیم،حالا پرسش اینجاست ک چرا برای کودک ایرانی این اتفاق میفته؟!!! 

چون احساسات کودک اصلا ب رسمیت شناخته نمیشه، کودک در محیط ناامن قرار داره و اکثر اوقات اصلا اجازه ی ابراز احساساتش رو نداره، اجازه نداره خشمش و ترسش و اندوهش رو ابراز کنه وگرنه مورد مجازات قرار میگیره، و یا مورد بی اهمیتی و تمسخر قرار میگیره، کودک ایرانی وقتی گریه میکنه کسی نیس ک ازش بپرسه چرا گریه میکنه و باهاش همدلی کنه تا آروم بشه، اون کودک باید اینقدددددرررر گریه کنه و بابت این گریه احساس تنهایی و پس زده شدن و تمسخر کنه تا خود ب خود گریه اش خشک بشه!!!! آیا هوش هیجانی اینجوری اصن رشد میکنه؟!!! 

من اولین بار مفهوم نامگذاری احساسات رو در کتاب درمان خلا عاطفی از دکتر جانیس وب باهاش آشنا شدم ، بهتون پیشنهاد میکنم این کتاب و کتاب زندگی خودرا دوباره بیافرینید و کتاب والدین سمی رو در اولویت مطالعاتی خودتون قرار بدید.

خلاصه ی آنچه ک بر سر ما اومده اینه: 

سالها دل طلب جام جم از ما میکرد، آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد.

منبع سرشار و عظیمی از عشق، همدلی، درک، توجه، مراقبت ، اطمینان، خودباوری، و هوشمندی، همه و همه در درون ما هست ولی ما فقط آموزش ندیدیم ک چگونه ازش بهره ببریم.

و حالا باید با پرداختن ب مسائل حل نشده و هیجانات سرکوب شده و حل نشده ک در ضمیرناخودآگاه ما تلمبار شده، این فرآیند رو ب خودمون بیاموزیم و در ادامه ی زندگیمون  ازش بهره ببریم 

بله یک تمرین موثر در فضای ایزوله هست ک موجب میشه در موقعیت واقعی بهتر بتونیم هیجان و اضطراب و رفتار تکانشی مون رو مدیریت کنیم! 

اگ موافقین تا تاپیک بزنیم و از انتقادکنندگان بخوایم تا سیل انتقادشون رو ب سوی ما روانه کنن!؟ ب نظرتون چطوره؟!!😅🤭

کودک ایرانی وقتی دچار هیجانات و کش و قوسهای دردناک درونیه، اصلا کسی ازش نمیپرسه چی حالت رو بهتر میکنه، بخاطر همین کودک ایرانی اصلا یاد نمیگیره ک میتونه از احساس در و رنج التیام پیدا کنه و عبور کنه، و رو همون حالت درد و رنج برای خودش مداااام مانور میده، و اینقدر اینکار رو انجام میده ک در رنج ماندن براش میشه ی عادت، چون اصن تصوری از التیام نداره! 

دیشب یکی تاپیک زده بود بااین موضوع ک بنظرتون مشکلات روانی ارثی و ژنتیکیه یا نه؟! 

و خودش توضیح داده بود ک خیلی وقتا میبینیم ی سری اخلاق و رفتارها پی در پی و نسل ب نسل در یک خانواده داره تکرار میشه پس لابد ارثی و ژنتیکیه!!! 

بنظر من این یک دروغ بزرگ ب بشریته برای اینکه افراد رو در رنج و درد خودشون نگه دارن و تصور رها شدن از این درد و رنج رو از بشر بگیرن! 

پاسخ من این بود ک: 

افسردگی و خشم و عصبانیت و وسواس و ... ژنتیکی نیستن، فقط الگوبرداری های قدرتمند ذهن در دوران کودکیه، ذهن کودک اونقددددرررررر قدرتمنده ک حتی حالتهای روحی و روانی و هیجانات و احساسات والدین در واکنش ب مسائل رو تقلید و درونی میکنه، و هر کی گفت ژنتیکه باور نکنیم! چون اینجوری قدرت تغییر دادنش رو از خودمون میگیریم! 

در مورد هوش هیجانی من ب ی برداشتی رسیدم ک خیلی کمکم کرد و امیدوارم بتونم بطور کارآمد براتون توضیحش بدم.

مساله ی هوش هیجانی و خودمدیریتی فقط در مورد این نیس ک ما در هر لحظه از احساس و هیجان خودمون آگاه باشیم، مساله خیییییلی مهمتر اینه ک ما در برخی مواقع حساس ، دچار یک هیجان خاص نیستیم، بلکه چند نوع هیجان رو باهم داریم تجربه میکنیم، و مساله اینجا ن فقط شناخت تک تک اون هیجاناته، بلکه مساله اولویت بندی کردن هیجانات برای ابراز و پاسخ مناسب دادنه، سعی میکنم ی مثال کاربردی بزنم: 

فرض کنیم سر کار هستیم و از حقوق و مزایا و شرایط کاری ک داریم کاااااملا راضی هستیم و در یک کلام این شغل همون شغل ایده آل ماست، و اکنون  اونجا دچار مساله ای شدیم مثلا حق ما خورده شده یا کاری رو ک انجام نداده ایم بهش متهم شده ایم یا .... ،و حالا جلوی رییس هستیم و فرصت داریم ک خودمون رو ابراز کنیم، در اینجا کسی ک هوش هیجانیش درست شکل نگرفته، فقط اولویتش تخلیه خشم هست، سریعا بدون فکر ، هرررر چی ک از دهنش درمیاد رو ب بیرون پرتاب میکنه و رییس هم اون رو اخراج میکنه و حالا ک از محیط کار میاد بیرون درسته ک خشمش رو خالی کرده و از این بابت خرسند و راحته، ولی پشیمان و ناراحت و نگرانه بابت شغلی ک از دست داده و حالا باید برای شغل جدید ک ممکنه ایده آلش نباشه اقدام کنه.

اما فرد دوم کسی هست ک در لحظه ، نسبت ب خشم خودش و رضایت خودش از شغلش آگاهه، چنین فردی میتونه با آگاهی ب اینکه نمیخواد شغلش رو از دست بده و صرفا هدفش گرفتن حقش یا رفع اتهام هست گفتگو رو جور دیگه ای پیش ببره، در واقع اولویتش رو ابراز خشم قرار نده، بلکه اون هدف سازنده قرار بده، و طبیعیه ک چنین کسی میتونه با جملات مناسب هم نارضایتی و خشمش رو بروز بده هم احترام طرف مقابل رو حفظ کنه و هم قشنگ و منطقی اتفاقی ک افتاده رو برای مخاطب شرح بده و سوتفاهم رو برطرف کنه و ... و این گفتگو در بستر مناسب ادامه پیدا کنه و ب نتیجه برسه.

حالا این فرد با رییسش بخاطر برخورد بالغانه و قاطع و مودبانه ب احتمال زیاد ب توافق میرسه، شغلش رو هم نگه میداره، و احتمالا مورد تحسین همکاراش بخاطر رفتار بالغانه و مدیریت گفتگو قرار میگیره و ...

خلاصه مساله اولویت بندی هیجانات خیلی مهمه، ک ما اینقدر نسبت ب احساسات خودمون ب پذیرش و راحتی برسیم ، ک در لحظه ن تنها احساساتمون رو بتونیم درک کنیم بلکه بتونیم بر اساس اهداف و منافعی ک دنبال میکنیم اونها رو برای ابراز کردن و حتی شیوه ی ابراز اولویت بندی کنیم..

نگران نباشین شما هم اون کتابها رو بخونین و عمیقا تجزیه و تحلیلش کنین چ بسا از من هم جلوتر بزنین🤭😁✅👌🏻

ن من تاپیک نمیزنم،لطفا خودتون زحمتش رو قبول بفرمایید، از فرآیند حذف تاپیک بیزارم😁😅

البته فعلا زوده، بذارین چند روز بگذره، و آبها از آسیاب بیفته،😂