من خیلی میرم محل کار شوهرم

اونها مصداق بارز این هستند که قبل ازدواج چشمهات رو خوب باز کن که بعد از ازدواج ببندی. معلومِ دانا هستند خوشبخت بشن ان شاالله. الان احساسی عمل نمی کنن با عقل همه چیو خوب بررسی میکنن بعدا کمتر مشکل پیش میاد اینطوری هم خیلی خوبه. هیجانی نیستن. استارتر خیلیی الان وقت خوبی هست جدی تصمیم بگیری درس بخونی تخصص بگیری اتفاقا خداروشکر، میدونی جرا؟ آخه  دلت کنده نمیشد از کار اما الان توفیق اجباری شد و میشینی می خونی وقتی خانم متخصص شدی لبخند میزنی به هراونکه شما رو آزردند.و یک حرف دلسوزانه در پرانتز. کمی مراقبه کن.. همه مشکلاتی داریم همههه.. این سبک مشکلات پشت هم برای شما به طبع نوع کارو سطح زندگی تون طبیعیه اماا یک بازنگری به خودتون و رفتار شخصی کنید شاید چیزی دستگیرتون شد...

درس بخون ادامه بده٬ انگیزه داشته باش

رقابت داشته باش اما نذار حسادت بشه 

چون حسادت بار منفی داره٬ چرا فکرمیکنی خوشبختی یعنی هیئت علمی شدن یا تخصص خوندن؟ 

استارتر عزیزم شما مدام داری خودتو کم میبینی 

و به خودت قانع نیستی 

اینکه ازاین حس درراستای پیشرفتت استفاده کنی اصلا بدنیست

ولی این اگه این حس باعث بشه درجا بزنی و سرخورده بشی اصلا خوب نیست

منم رتبه ی یک رشته م بودم دوران تحصیل٬ دانشگاه دولتی

سهمیه ی استعداد درخشان بودم

بشدت رشتم رو دوست داشتم اما بعداز تحصیل متوجه شدم علاقم چیز دیگه ایه 

مجددا شروع کردم و توی راه جدید هم سختی کشیدم هم خاک خوردم

و حالا چالشای اصلیم مونده٬ هنوز نتیجه ی کارم رو بیرون ندادم بازخورد نگرفتم

اما 

باهمه ی تلاش وکوششی که دوران تحصیلم داشتم اما الان باوجود اینکه اکثر همکلاسی هام جاهای خوب ومعتبر استخدام شدن و پیشرفت کردن ازهر نظر 

من توخونه ام و دارم علاقه ی دیگه ای رو دنبال میکنم

قرارنیست حالِ  اونا ملاک خوشحالی من باشه

من خودمم٬ زندگی خودم رو دارم

من آینده و سرنوشت خودم رو دارم

من خودم رو با دیگران نمیسنجم و خودم رو کم نمیبینم

زندگی هرکسی یه نقطه ی اوجی داره شاید شما قراره کمی دیرتر به اوجت برسی

هیچکس دائما دراوج نیست هر بالارفتنی یه پایین اومدن و عادی شدنی داره

هرچند که من همین الانم شمارو دراوج میبینم.

این خودکم بینی رو بذار کنار و باقدرت تو زندگیت جلو برو٬ ضعیف نباش.

هرکسی تو دنیا مسیر خودش رو داره٬ شما داری تو مسیر خودت قدم برمیداری 

شاید باید قدماتو اروم تر ومحتاط تر برداری

مسیر شما و مسیر همکلاسیاتون متفاوته شاید براشون شرایط فراهم بوده تا قدماشون رو تندتر ازشما بردارن

اما این به معنای سکونِ شمانیست.

عزیزم حتما قسمت نبوده٬ سرنوشت خیلی پیچیدستا 

حتی جاده و خیابونی که برای رفتن به دانشگات انتخاب میکنی میتونه مسیرزندگیت رو عوض‌کنه

مثل خواهرمن که خیلی سال پیش دانشگاه یکی از شهرای اطرافمون قبول شد 

توی رفت و امداش یکی ازش خوشش اومد وبه بهانه ی رسوندن سوارش کرد و این مقدمه ی آشناییشون شد و بعدازدواج کردن.

شاید سرنوشتت اینطوربوده که تواون برهه تخصص نخونی.

بعضی مسائل درظاهر شکست محسوب میشن اما شما نمیدونی 

شاید به صلاحت نبوده و خدا اونو ازجلوی راهت برداشته

شاید رفتن به اون مکان قراربود اتفاقات بدی رو برات رقم بزنه

ولی باهمه ی اینا برای چیزی که گذشته دیگه حسرت نخور٬ تاحالا به خدا توکل کردی؟ 

توکل یعنی تو میسپری به خدا٬ آینده ی نامعلومی که هیچ اطلاعی ازش نداری رو

یعنی اونو وکیلِ خودت قرارمیدی 

یه وکیل همیشه ازت دفاع میکنه

خدا وکیلیه که بدون هیچ‌ چشم داشتی ازت دربرابر همه چیز دفاع میکنه وهمه جوره پشتت هست.

خودتو ازنظر روحی بالابکش٬ ضعیف شدی و مدام افکار منفی بهت هجوم میارن.

کاس اکس شوهرت یا ستاره نیست؟

استارتر جان تجربه شخصی خودم رو برات می‌نویسم

تقریبا سه سال طول کشید تا من از پایانامم دفاع کردم یکبار دانشگاه خودم که شهر دیگه ای بود و رفت و آمد طولانی به اهواز داشت یکبار هم پروژه پایانامه ای که تمام داده ها رو شرکت نفت در اختیار مون گذاشته بود و اونجا باید دفاع میکردم سه تا تابستون توی گرمای خرما پزون اهواز من هر روز از ساعت هفت صبح تا چهار بعد از ظهر میرفتم آزمایشگاه شرکت نفت تا داده ها رو بررسی کنم .اینطوری برات بگم که تقریبا جونی برام نمیموند.

همون سال یکی از استادام طراح سوال دکتری بود و یه جزوه شش صفحه ای به ما داد که تقریبا تمام سوالات یک درس آزمون دکترا رو داده بود ولی من اینقدر خسته شده بودم از رشته م که نخواستم دیگه ادامه بدم.

یه دوست صمیمی داشتم که اتفاقا فامیل هم بودیم اون دانشگاه شهر دیگه ای بود رشته هامون باهم فرق داشت .تصمیم گرفتیم باهم برای دکتری ادامه ندیم و برگردیم و از اول دندانپزشکی بخونیم.من اون زمان تازه ازدواج کردم و اون از شوهرش جدا شد و با جدیت درس خوند.همسر من معلم ریاضی بود و به من گفت درس ریاضی رو خودم کنکوری باهات کار میکنم .

من همون دو سه ماه اول ازدواجمون باردار شدم و درس خواندن برام سخت شد خیلی حالم بده میشد.

اینطوری شد که بعد دو سه ماه درس خوندن دیگه نتونستم ادامه بدم.ولی دوستم الان مطب زده و تو اهواز داره کار می‌کنه.

عزیزم هدفم از نوشتن این مطلب این بود که فکر کن من در جریان آسیب روحی دوستم در جریان طلاقش بودم ولی دقیقا یکسال بعد از طلاقش اون تونست دندانپزشکی اهواز قبول بشه اونم تو سن بالا.

تو الان سنی نداری تلاش کن حتما به اون چیزی که میخوای می‌رسی انشالله