منم هیچوقت علنا نمیگفتم مادرم فوت شده تمام دوران ابتدایی و راهنمایی اینجوری گذشت هرچند می‌فهمیدن به مرور زمان
و چقدر دردناکه برام تمام اون دوران هر بار که جلسه اولیا مربیان بود من اشک می ریختم با سوال بچه ها که چرا مامان تو هیچوقت نمیاد
و نمیدونم بعد از گذشت این سالها بخاطر پذیرشه یا موضوع دیگست هر بار با فرد جدیدی آشنا میشم که قراره زیاد ببینمش یا رابطه نزدیکی داشته باشیم همون اول میگم که مادرم فوت شده تا حداقل از این سوالای مضخرف نشنوم
چقدر درک میکنم و میفهمم چی میگی
منم علتش رو نمیدونم ولی جدیدا با هرکسی دوست میشم همون اول میگم پدرم فوت شده!
به نظرم کسایی که یه عضو از خانوادشون رو از دست دادن سختی هایی رو تجربه میکنن که بچه عادی اونارو نداشته و تجربه نکرده
خدا مامانتو رحمت کنه و به دلت آرامش بده
دقیقا همینطوره به رفتار شخص شاید ده یا بیست درصد بستگی داشته باشه جامعه مریضه
در ضمن خوشمون بیاد یا نیاد نبود یکی از والدین یا هردوشون برای انسان ضعفه حتی به بچه بودن هم ربطی ندارند و این از حساسیت نیست من خودم الان ۲۳ سالمه ولی هرجا توی همچین جوی قرار بگیرم تا چند روز حالم بده
حتی وقتی مادری خیلی از بچش تعریف می‌کنه هم حالم بد میشه و این دست خود آدم نیست
مگه مزخرف رو اینجوری نمینویسن؟
عزیزم شاید بچه ها نخوان همکلاسی هاشون بدونن که پدرشون فوت شده
ممکنه توی دعوا های بین دانش آموزا کسی بهشون تیکه بندازه یا بگه یتیم
