سرگذشت غم انگیز زندگی من

منم دانشگاه رفتم ولی سرکارنمیرم محیط خونه رو بیشتر میپسندم و دوست دارم تا بیرون وکار

چندتا توصیه طلایی برات دارم اولا بچه اوردن به هوای پسر رو متوقف کن ادم اشتباه گدشتگان رو نباید نعل به نعل تکرار کنه روی این دوتا بچه سرمایه گزاری کن دوست من نذارهیچ درکی از تبعیض جنسیت داشته باشن شجاع بزرگشون کن و تا مستقل نشدن نذار ازدواج کنن 

فرهنگ روستا هرچی هست تربیت مهمه همه چیز مادره 

بذار مسیر زندگیشون عوص بشه و این چرخه معیوب بشکنه

توتاپیک هات دیدم دوباره دنیال بچه ای چرا کار ماد خدابیامرزتو تکرار میکنی دوست من؟

روستا پول نیست آخه 

بنظرمن مشکل شما زندگی کردن در روستا نیست مطمعن باش ازینجا هم پاشی تو شهر یه ایراد دیگه میگیری،چون کودکی سختی داشتی و از لحاظ کاری بجایی نرسیدی افسرده شدی ،باید بری پیش روانشناس،بعدشم زندگی در روستا خیلیم عالیه،طبیعت زیبا،و آبو هوای عالی،دیگه چی بهت ازین،من خودم،برای اینکه از هیاهوی شهر دورباشم با شوهرم 3کیلومتری شهریه ویلا ساختیم،خیلی راضیم،خیلی آرامش دارم،طبیعت،آبو هوا،حتی با همسایه هاهم در ارتباط نیستم فقط خودمو زندگی خودم

الان با چند سال پیش خیلی فرق کرده اینترنت هست خانواده ها خیلی فرهنگشون بالا رفته خود شما چقدر نسبت به خانواده خودتون متفاوت هستید . چقدر تا شهر فاصله دارید؟نمیشه خودتون رانندگی کنید و برای کلاس یا هر چیزی بیایید و برگردید؟مهم درآمد هم هست ار همسرتون توی شهر در آمد خوب نداشته باشه مطمئنا رفاهی که دوست دارید رو نخواهید داشت و هزینه ها توی شهر بیشتر هم هست و زندگی سخت تره و لی زندگی توی روستا شاید آسون تر باشه در ضمن این روزها نت وجود داره و خیلی کلاس ها و آموزش ها از طریق اون انجام میشه. به نظرم خودتون هم می تونید از طریق مجازی یه کاری که دوست دارید آموزش ببینید برای روحیه تون خوبه

اشتباه  تو اینه که ظاهر زندگی آدمای شهری رو با باطن زندگی خودت مقایسه میکنی...از نوشته هات فهمیدم شوهرت مرد خوبیه.و زن و بچه شو دوست داره.کاریه.داره تلاش میکنه....دخترات یه مادره افسرده نمیخوان.همین الان بلندشو.برقص.و شادی کن.زندگی توی روستا خیلی هم عالیه.به بچه هات اعتناد به نفس بده....فکر کردی با طلاق و فرار و خودکشی مشکلات حل میشن؟؟؟؟؟پس دخترات چیه.به کی پناه ببرن.تو باید باشی.شاد خوشحال و به داشتن خانواده ات(همسر و دخترات ) افتخار کنی

بخدا دلم میخواد عکس خودمو و شوهرمو بزارم ببینی هزار بار ازش سرترم خانواده شوهر من همشون سن بالا و پوکیده هستن ولی خب اینقدر عقده ای و کمبود دار و حسودن که نگو

الان به اینده بچهات فکر کن واستعداد اونا راکشف کن به اونا برس نزاربچهاتم عین خودت فکر کنن که اخر بشینن پشیمونشن

شما رو خیلی دوس دارم من💚🌱

زنده باشین 

۱۷ ساله از زادگاهم دورم و تهران زندگی میکنم به خاطر کار همسرم به قدری از تهران متنفرم که وصیت کردم منو بعد از مرگم روستای اجدادیم دفن کنن. یه قبرستون کنار کوهپایه سرسبز

ادمای روستا عروسی نمیگیرن ارایش نمیکنن اصلاح نمیکنن ارایشگر خیاط ،کارگاه کوچیک قارچ،کلی شغل دیگه نمیخان