حاضرید دوتا بچه و همسرتون رو رها کنید برای تحصیل دکترا برید خارج

من بچه ندارم ولی مطمینا اینکارو نمیکردم.

نه اصلا حاضرنیستم یروز از بچهام دور باشم حتی ب ازای گرفتن کل دنیا!

مادر حق داره پیشرفت کنه

ولی تو شرایطی که به بچش آسیب نرسه

اگه همچین پیشرفتی میخواست نباید بچه دار میشد

خب زندگی مراحل مختلفی داره باید بپذیریم ، وقتی مادر دو فرزند هستی دیگه نمیشه پنج سال بری تو یه کشور دیگه و تنهاشون بزاری، قطعا اون بچه ها آسیب میبینن و زندگیت انسجامشو از دست میده ، من یادمه مادرم معلم بود و چقدر دلتنگش میشدم حتی در حد چند ساعت هم دوریشو نمی‌تونستم تحمل کنم

من فک میکنم این تایپیک الکیه اگه دقت کنین سوال کرده ولی جواب همه را جوری میده که بگه من آخرش کار خودما میکنم میرم ولی من میگم هیچ مردی راصی نمیشه زنش برای پنج سال بچه ها را بزاره بره همینطور بچه ها سرشون میشه نمیزارن مادرشون بره وپنج سال نبیننش من فک مکنم میخواد پر بازدید بشه چون نوشته مادر مهربان در صورتی که هیچ مادر مهربانی بچه هفت ساله را تنها ننیزاره

خیر .من چن تا خانم دکتر میشناسم که بخاطر همسر وبچه هاشون مطب وکار روگداشتن کنار

بی رحمیه رها کردن بچه ی کلاس اولی

به نظرم هیچ علاقه ای به اون همسر و اون زندگی نداری  که میگی بره زن بگیره حق داره مگه خارج چی داره که از بچه هات که ماره تنت هستن گذشتی الان دیگه تو اکثر خانواده ها  سفر خارج رفتن  چیز خاصی نیست که زندگیتو فدا کردی

شما راضی بودی اگه شوهرت میخاست بره؟ پنج سال زندگیت رو ول کنی بچه هاتو نبینی نمیترسی زن دیگه ای بیاد تو زندگیت؟ 

آره  میخونه   خوابش هم میبره 

وقتی  میگه ۱۰ سال بخاطر اونا اهدافمو گذاشتم کنار

اینگار بچه ها نامه دادن گفتن ما ها رو دنیا بیار   

میخواستی ازدواج نکنی  بچه نیاری  می‌چسبند به درس و هدف و دانشگاه  وقتی از پس هر دو برنمیای

به این فکر کنید ایا همسرم بعد از رفتن من و پرکردن تنهاییهاش با کسی دوست نمیشه.و وای اگر شد دیگه شروع شده و بعدی و بعدی ها.سواله این فکر بد نکنید.شاغل زیاد دیدم که بچه هاشون که بزرگ شدن به مادرشون گفتن مامان هیچوقت نمیبخشیمت برای ما مادری نکردی اونوقتا که بهت نیاز داشتیم سرکار بودی هیچوقت مثل بچه های دیگه نبودیم.ثبح خودمون باید کارای خودمون رو میکردیم ظهر وقت غذا ووووو.به اینها فکر کن .و بعد چرا۵سال.۲ساله

خوشحالم تو این تاپیک خانمای عاقل از دید مادرانه به مسئله نگاه کردند و ترجیحشون کانون گرم خانواده و فرزندانشون بود

مادر بنده به خاطر ما بچه هاش با اینکه تحصیلات خوبی داشت شغل مورد علاقشو رها کرد چون ما به غیر از مادرمون محتاج به کسی نبودیم از خودش گذشت ولی سه تا دسته گل تحویل جامعه داد من که تا همیشه قدردانشم و بهش افتخار می‌کنم 

آرامش و محبت اصل مهمه فرزندداریه

انتخاب با شماست

میتونی همینجا ادامه تحصیل بدی و به علائقت برسی در کنارش بچه هاتو از داشتن مهر مادری محروم نکنی چون سن حساسی دارند

یا پشت پا بزنی به زندگی و بری دنبال پیشرفتت ولی آخرش که چی!

وقتی برگردم بچه هامون می‌شناسن اصلا؟ من چی؟ 

5سالللل....اصلا رابطه م با شوهرم چطوره؟ 

زندگیمو به مدرک میفروشم... 

بچه 7ساله؟

نه به هیچ عنوان

من حتی ازدواج نکردم و بچه هم ندارم ولی اصلا حاضر نیستم بچه های فرضیم رو تنها بزارم و پنج سال به امون خدا ولشون کنم

هیچوقت هم نمیگم به خاطر شما نرفتم

به خاطر عشق مادریه

مادر منم سه سال پیش پیشنهاد از یه ارگان مهم داشت که باید میرفت تهران حاضر نشد ما رو ول کنه بره 

البته اولاش خیلی هوایی شده بود میگفت میرم اخر هفته ها میام و بعدش ایشالله شما هم میاید تهران برای زندگی و اینا

منم گفتم حمایتش میکنم، اما خودش خود به خود بعد دو هفته جواب رد داد چون نشست فکر کرد دید هیچجوره امکان نداره ما همه مون بتونیم مهاجرت کنیم تهران.با اینکه من ۱۸ سالم بود اما اونموقع که فکر میکردم مادرم میخواد حتما بره تهران میرفتم تو ماشین یه عالمه گریه میکردم تصورش سخت بود من تو ۴ سالگی یکسال از پدرم دور بودم و به نظرم نصف پرخاشگری ها و عصبانیت هایی که الان دارم بخاطر دوری ازش توی اون سنه

بچه های ۷ و ۱۳ ساله قطعا نابود میشن