من اصلا بعضی افکار مردم این جامعه رو درک نمی کنم.
دغدغه هاشون برام بیگانه ست.
اینکه پشت سر دیگران حرف میزنن و غیبت می کنن ببخشید ولی میخوام بالا بیارم.
بعضی اوقات برای اینکه مامانم ناراحت نشه به حرفاش گوش می کنم ولی توی دلم از غیبت و قضاوت بیزارم.
اصلا انگار برام تعریف نشده است.
تو همین سایت بعضی مواقع میام میبینم مثلا یه خانومی یه سوالی پرسیده و گفته در صورتی مجردم رابطه‌ی جنسی دارم و همه اومدن بهش فحش دادن و من واقعا از این رفتار تهاجمی برگام میریزه.
حتی اگر خودم هم مخالف اون سبک زندگی باشم انگار یه دیواری مانعم میشه بخوام راجع به زندگی خصوصی دیگران و چیزی که به من مربوط نیست نظر بدم.
یا مثلا کسی بگه من سه تا بچه دارم بقیه نظر میدن.
اسم مردم رو مسخره می کنن دلم میخواد اون صحنه رو ترک کنم.
انگار من اصلا مثل اینا نیستم دائم حس اذیت شدن می کنم.
دلم میخواد جایی باشم که همه در کنار هم زندگی مسالمت آمیز داشته باشن بدون اینکه تو زندگی هم دخالت کنن و هم رو قضاوت کنن.
بچه تر که بودم دوست داشتم همیشه تو ایران بمونم ولی الان احساس می کنم من این جامعه رو دوست ندارم.
بگید که احساسم طبیعیه و کسایی مثل من هستن؟یا نه؟؟
