الان شکر خدا اوضاعم خوبه نمیدونم بعدنا چی میشه...
18 سالمه و کلا امیدی به فامیل و خانودم ندارم و فقط متکی به قدرت خودمم چون من همیشه پرو بودم و درسته ک اذیتم میکردن ولی زیاد جرعت نداشتن در مقابلم و فقط به خدا توکل کردم و الان فعلا ک خوبه خدارو شکر
منم از لحاظ روانی خوب نیستم ولی دیگه کم کم آروم شدم به حرفاشون زیاد اهمیت ندادم و جواب نمیدم دیگه
سعی میکنم سازگاری کنم یکم
شمام ک مستقلی خب خوبه یکم کمتر خانوادتو ببین و سعی کنین تو اجتماع باشین خیلی تاثیر داره
و یادتون باشه هیچکس پشت هیچکس نیست و هیچکس امن نیست پس حساس نشین ک فقط من اینجوریه زندگیم...