کسی هست از حسه بچه طلاق به من بگه

مرسی عزیزم

بجز فامیل که دیگه رفت امد نمیکنن

مشکل خاصی نداره

نداشتنه خانواده دردناک ترین ضربه اس

ن ناراحت نشدم عزیزم 

مسعله دیدنش نبود مسعله محبت ندیدن ازش بود

کلا پدرم آدم سمی ایه از اینا ک الان اگ طلاقم نگرفته بودم من ی روانی بودم🤣🤣

مثلا در حدی ک ب حرفش گوش ندی قهر میکنه مرد گنده الان شده پنجاه سالش ولی بامن قهره باورت میشه؟ چون دعوتش نکردم خونه در صورتی ک میتونست ی توکع پا خونه دخترش بیاد و عید منو خانواده شوهرم سر افکنده نکنه ک باباش بهش سر نزد عید هعی خواهر چی بگم هرچی میگم از یجای دلم حرف درمیاد🤣

اره بنظرم مادر و خانواده مادری میتونن حامی باشن 

حالا شاید واس بعضیام فرق داشته باشه

مثلن من خانواده پدریم حامی ک هیچ میگفتن پیششون برم میندازنم پرورشگاه ولی باز ب خانواده آدم بستگی داره یکی پدری خوبه یکی مادری

چقد اشتباه تایپی دارم🤣😅

منیکه از وقتی چشمامو‌ باز کردم پدر و مادرم با هم مشکل داشتن 

بعد بیست سال جدا شدن 

مامانم میخواد ازدواج کنه 

پدرمم همینطور 

ولی بچه طلاق بودن شرف داره تا تو خانواده باشن که جدا نشن از هم و هرروز بحث و درگیری باشه

مال مام مادری خوبن شکرخدا پدری گرگگگگگ

مثل من

چرا غمگین میشن

اما بعدا میفهمن طلاق بهترین گزینه بوده چون 

دیدن دعواها و اختلاف ها خیلی بده

خودم بچه طلاقم

نزدیک چهل سالمه 

۱۹ ساله بودم جدا شدن پدر مادرم

من هستم ۱۵ سال پیش جدا شدن بدتترین ظلمها در حقم شد جوری روزگارم چرخید که رسما ۱۱ سال اسیر دست بابام شدم و فقط ظلم دیدم تا وقت ازدواجم ورق برگشت خدا نگاهم کرد .... الان دختری هستم به همه بدبینم حتی ب مادرم. از همه فراریم . و درون همه رو دیدم .... فهمیدم اونی که بیشتر توی روم میخنده خنجرش محکمتره ...فهمیدم خانواده ای در کار نیست . فهمیدم در ظاهر صلح طلب باشم امادر باطن انزوا طلب.... فهمیدم هیچ مردی قابل اعتماد نیست و هر چی هست باید دست من باشه . من تبدیل به یک هیولاشدم . هیولایی که به کسی اسیب نمیزنه اما زخم خوردست و با کوچترین اسیب تمام زخمهاش سر باز میکنن‌‌‌‌... 

شاید تنها بچه ای باشم که نه پدرشو قبول داره نه مادرشو ولی در ظاهر همه فکر میکنن اونا برای من ارزشمندن.  

زود میرنجم . زودم میبخشم

اما هرگز فراموش نمیکنم