بنظرتون تا چه جایی باید با مردها کنار اومد و سازش کرد

من دو سالی هست که تو یه رابطم و قصدمونم ازدواج پسر خوبیه دلسوز و خانواده دوست وسرپرست خانوادشم هست با مسئولیت از روز اول فهمیدم اصلا احساساتی نیست یعنی بروز نمیده اما میبینم تو مناسبتها تلاش میکنه با هدیه و.. خوشحالم کنه و چون اون هدیه گرون قیمت تر از هدیه های خودم انگار دیگه دهنم بسته میشه که تو رابطه خواسته هامو بگم مثلا من دوست دارم هفته ای دوسه بار همو ببینیم اما تو این مدت دیدارهای ما ماهی دو سه بار ....دیروز بهش گفتم بریم آخرهفته فلان جا که گفت خسته ام اشکال نداره بمونه یه روز دیگه و من ناچارا گفتم نه عزیزم استراحت کن ناخواسته باهمکارام مقایسه میکنم که با دوست دختراشون یه شب درمیون بیرونن اونا هم تا دیروقت سرکارن..ناامید میشم ...من هروقت به این پسر پیشنهاد مثلا کنسرت تئاتری ... میدم میگه ذهنم فعلا درکیر بدهیامه چک دارم حوصله ندارم این هفته....شما بودین چیکار میکردین من همش میگم درکش کنم ولی باز خودمم حس میکنم همش تنهام اون غرب تهران من جنوب تهران هردو هم وسیله داریم من با مسافت مشکلی ندارم که بگم نزدیک نیستیم دیر به دیر میبینیم همو ولی هروز تلفنی صحبت میکنیم