من تقزیبا۴۳ سالمه سرکار میرفتم به خاطر بچم دیگه نرفتم بعدها هم پیگیر نشدم چون شغلمو دوست نداشتم دیگه همه چیز اونجوری که میخوای پیش نمیره
منم واقعا هیچ کسی رو تو این شهر ندارم...خودمم و پسرم...جایی ندارم بذارمش
از طرفی هم ارامشمم تو خونه بیشتره..اغلب به این فکر می کنم که انلاین شاپ بزنم یا کلا کارایی که بشه داخل خونه کنار فرزندم انجام بدم
من 43سالمه.کارشناسی ارشدم یه مدت کار میکردم الان نه.دوتت بچه دارم بچه هام شانزده ونه ساله هستن.به بعضی از هدفهام رسیدم ولی نه با اون کیفیتی که انتظار داشتم ونه اونقدری که تلاش کردم.از زندگیم ناراضی نیستم.خداروشکر
سی و پنج سالمه
سه تا بچه دارم خونه دارم
به هشتاد درصد هدفام رسیدم
فقط یه بچه دیگه میخوام
من به اونایی که هم سرکار میرن هم بچه دارن..هم خونشون همیشه تمیز ومرتبه..هم به مهمونی وتفریح وکلاس وخودشون میرسن حسودیم میشه...انگار روز اونها بجای ۲۴ ساعت ۳۴ساعته..تازه من صبحا هم زود بیدار میشم..اهل خواب نیستم
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
17 ثانیه پیش
17 ثانیه پیش
17 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز