از روزی که خواهرم رفته اول دبیرستان افسرده شدم

خب ب شوهرت بگو منم نمیخوامت...بهش بگو برو ازدواج کن آزادی کاری هم ب من نداشته باش فک کن هم خونه ایم فقط...بهش بگو فقط بزاره بری درس ت را ادامه بدی و مانعت نشه..بگو مهریه م نمیخوام فقط بزار خودمو پیدا کنم

رهاش کن.

خیلی بی عدالتیه اما چه کاری از دست شما بر میاد؟

با پدر مادرتون دعوا بگیرین؟ با خواهرتون دعوا بگیرین؟ چی؟ فقط خودتون دارین اذیت میشید. هیچ کسی هم اهمیت نمیده.

رو خودتون تمرکز کنیم فقط. چه کاری الان از دستتون بر میاد ؟ میتونید همسر بهتری باشید؟ دنبال هنر برید؟ درسو ادامه بدید؟ داستان بنویسین؟

فکر کردن به گذشته فقط و فقط خودتون رو عذاب میده. هیچ کس هم نمیاد بگه ببخشید. به روی بابا مامان اون هم بیارید نهایتا میگن اون موقع عرف همین بوده تقصیر ما نبوده! فقط بحث میشه و دلخوری.

متاسفم واسه تجربه تلختون. امیدوارم زودتر بتونین خودتونو پیدا کنین.

😔💔

من ۲۵ سالمه تازه شروع کردم کنکور بدم 

خدا الهی لعنت کنه این پدر و مادرانی و ک همش فرق میزان بین بچه هاشون ....مال منم همینطوری بود مامانم من بچه سوم ولی برا خواهر کوچکم همچی آزاد بود و برای من قفل ...خدا نگذره ازش ک اینقدر حال و روزمو بد کرد ...با تمام وجودم درکت کردم

منم دقیقا همینجوریم

چرا همچین چیزایی بگه؟

چرا تلاش نکنن درستش نکنن؟ چرا نرن مشاوره؟ اصلا حق تحصیل یه چیز عادیه. چرا باید این چیز عادی رو با ازدواج مجدد معاوضه کنه؟

اول از در دوستی وارد بشن، اگه نشد حرف شما متینه

منم. مثل شما بچه اولم ولی چون خواستگار نداشتم ازدواج نکردم 

من تتغاری بودم. از لحاظ پوشش و گیر دادن بهتر بودم‌نسبت به خواهرم ولی از نظر محبت و توجه و ارزش گذاشتن نه. همیشه بهترین ها برای اون بود. تولد خوب واسش میگرفتن کادو های خوب میدادن. حتی کلی هزینه دانشگاه دادن ولی به من که میرسید همچی تموم میشد بعدم الکی میگفتن خرجت بالاس درصورتیکه یک هزارم اون بهم خرجی ندادن. خودم تو دانشگاه کارهای دوستامو انجام میدادم پول میگرفتم. کلی هم تخفیف دانشجوی میگرفتم. پول تو جیبی هامم جمع میکردم شهریه میدادم. از همون اولم کار کردم. حتی تو بارداری من هم به اون توجه میکردن که چی دلش میخواد

نا امید نشو تو میتونی زندگی تو جمع و جورش کنی که ديگه آسیب نبینی