سه سال پیش با تشویق خودش اومدم ی شهر دیگه، طلاق میخواست، منم اصرار نکردم و پسش زدم. نخواستم خودم رو تحمیل کنم. سر جریان فوت پدرم بود که خنجر به قلبم زد، ماجراش تو تاپیکام هست..
انتقام گرفتم، وقتی رفت ایران خانواده اش رو ببینه و خونمون رو بفروشه ممنوع الخروجش کردم، چهار ماه بعدش بخاطر دلسوزی از حال زارش رفع ممنوع الخروجی کردم و اون هم در عوض خونه رو غیرقانونی فروخت و زد زیر قولش و نیومد.
تو این مدت....
تو این مدت تماما منو با عناوین مثل هیولا، خودخواه، دزد و غیره مورد خطاب قرار می‌داد و فقط بخاطر مهریه و ممنوع الخروجی من رو شرور و دزد و خائن میدید و خودش رو قربانی.
من حالم خوب شد تو این مدت، خشمم فروکش کرد، رابطه تازه ای برقرار کردم و دارم پیشرفت میکنم.
اون اما، بااینکه در موضع قدرت بود و کار و مدرک داشت، آواره شده، بی پول و تنها. بشدت در تنهایی عمیق و توهمات بیمارگونه گیر کرده، شب و روز بمن فکر میکنه، درگیرمه و خشمگین.
دیروز دهمین سالگرد آشناییمون بود، زنگ زد و بارها گفت منو نمیبخشه! میدونه تو رابطم ولی میگه برگردم، باور داره برمیگردم، منتظرمه، حالش خوب نیست.
کسی کنارش نیست و هی داره بیشتر به قهقرا میره.
داریم طلاق میگیریم، پرونده تو ایران در جریانه، اون نمیخواد، از دیروز بهم ریختم، حالم خوب نیست. تصور اینکه ی آدم ی جایی که نمیدونم کجاست داره شب و روز بهم فکر میکنه و در رنجه بخاطر من، حتی بااینکه من اون شرارت ها رو نداشتم، زندگی و روحم رو بهم ریخته...
به کمک نیاز دارم
چکار کنم؟ عقلم میگه باید کلا بلاکش کنم و به زندگی خودم فکر کنم، ولی با خوابهای آشفته و این احساس گناه بی اساس چطوری کنار بیام؟
دیگه طبق حرف خودتون اون خودش از اول درخواست طلاق داشته...شما هم سنجیده رفتار کردی و بدون اعصاب خردی و جنگ روانی قبول کردی
چه تضمینی وجود داره که شما اگه برگردی اون آقا دوباره مثل قبل نشه و شما رو به بازی نگیره
فقط یه چیزی در رابطه با صحبتاتون ذهن منو مشغول کرد.شما هنوز طلاق رسمی نگرفتی ولی با شخص دیگه ای در ارتباطی؟
با منطق عقلتون پیش برید.
با برگشتن کنار همچین آدمی از روی ترحم،فقط به خودتون ظلم میکنید.
آدما ذاتشون عوض نمیشه،اگه شما برگردین به روال قبل،از کجا معلوم این آقا اخلاقش رو درست کنه ؟لطفا احساسی تصمیم نگیر و ارتباطات باهاش رو قطع کن..سیمکارتتم عوض کن زنگ‌نزنه بهت
من به هیچوجه برنمیگردم. اشتباهاتم رو با اشتباه بزرگتری جبران نمیکنم. بخودش هم گفتم.
بله ما اینجا قانونا زن و شوهر محسوب نمیشیم و البته دو سال پیش قبل ایران رفتنش خودش گفت که من میرم ناپدید میشم تو هم میتونی دیت کنی.
الان حرفش رو عوض کرده و میگه باید صبر میکردی.
ولی در سخت‌ترین شرایط که بشدت ضعیف و مستاصل بودم منو نخواست.
بشدت عجیب شده و همه چیز رو انکار میکنه. باور داره، ایمان داره که من مقصرم فقط...
احساس میکنم بشدت به کمک نیاز داره
مدام میگه زندگیش رو نابود کردم و تمیبخشه منو
خوب اینا آدم رو تکون میده، من ی زمانی عاشقش بودم، برام سخته اینجوری ببینمش
زن چجوری میتونه مرد رو ممنوع الخروج کنه؟
دیگه گذشته ها گذشته...
شما که قطعا قصد برگشت نداری پس کلا این افکاری که آزارتون میده رو کنار بذارید و سعی کنید کم کم به روال زندگی عادیتون برگردید.
شما یه زمانی مزدوج بودید و با تصمیم و توافق تصمیم گرفتید راهتون از هم جدا شه.پس این وسط کسی تنها مقصر نیست و اون آقا هم غیر منطقی صحبت میکنه.اینا رو گفتم که با حرفای بی اساس اون اقا حس عذاب وجدان بهتون دست نده
ول کن بابا از ایران رفتی هنوز درگیر تعصبات اینجایی رهاش کن بره
مگه زن هم میتونه مرد رو ممنوع الخروج کنه
چرا خودتو آزار میدی ؟ احساس میکنم خودت زندانبان خودتی
