فراموش نکردن خاطرات تلخ گذشته

سلام . اینجا اولین جاییه که من دارم این حرفها رو میگم حتی نمیخوام بهشون فکر کنم اما میگم شاید یکم خالی بشم..

از بچگیم خاطره خوب زیاد ندارم طوری که هیچ وقت نمیخوام حتی یه لحظه به عقب برگردم . توی خونمون همش دعوا کتک کاری و تنش بود . که البته مقصر رو پدرم میدونم. خیلی روزهای سختی رو گذروندیم . بیکاری و بی پولی و اعتیاد پدر و آوارگی و خیلی چیزهای دیگه که الان که بهش فکر میکنم میگم چه توانی داشتم که تحمل کردم . من بچه اول بودم و مسلما بیشتر تحت تاثیر این جو آسیب میدیدم.. الان با وجود ۳۰ سال سن وقتی یادم میاد به اون روزها و کتک خوردنهام و کلا روزهای بد مثل یه تصویر واضح و روشن جلوی چشممه و نفسم به شماره میفته و بدنم میلرزه.

هرچی ما بچه ها بزرگتر میشدیم اوضاع بهتر میشد البته هیچ وقت به طور کامل خوب نشد اما خب بالاخره روزهای بهتر هم از راه رسید و یکم زندگیمون عوض شد تا اینکه با شوهرم آشنا شدم بهترین روزهای زندگیم شروع شد میتونم به جرات بگم اون روزها تا الان تازه فهمیدم زندگی چجوریه. البته اشتباه نشه من خانوادمم خیلی دوست دارم . اما خاطرات آزارم‌ میده.

کلا اوضاع مالی خوبی نداشتیم هیچ وقت. شاید یه چند سالی خوب بود که اونم به حدی بود که دستمون به دهنمون میرسید نه بیشتر . تا اینکه من ازدواج کردم و موضوعی که الان آزارم میده و باعث میشه من خاطرات قبلو هم نتونم فراموش کنم وضع اقتصادی خانوادمه . واسه عروسیم جهازم و این جور چیزها اکثرشو شوهرم خرج کرد و الانم که باردارم و سیسمونی بازم میبینه رو دوش شوهرمه . البته شوهرم خیلی مرد خوبیه و اصلا واسش مهم نیست این چیزها وضع مالیش هم عالی نه اما خوبه . اما من همیشه پیشش سرم پایینه . حس میکنم خیلی باید پیشش شرمنده باشم .حس خیلی بدی دارم . مخصوصا که رفتم تو خانواده ای که میبینم واسه دختراشون کم نمیذارند اعصابم بهم میریزه . تا یه موردی پیش میاد تمام گذشته ام میاد جلوی چشمم . باعث میشه از خانواده ام بدم بیاد . دارم عذاب میکشم . حس میکنم همیشه باید پیش شوهرم زبونم کوتاه باشه.

چیکار کنم راحت بشم از این فکرها و بتونم با آرامش زندگی کنم؟