نوزادان استرس را حس می‌کنند. در حالی که بیشتر مراقبان و والدین تمایل دارند فکر کنند توانایی درک استرس فقط در اواخر زندگی کودکشان اتفاق می‌افتد (پس از یک سالگی یا بیشتر). مطالعات نشان می‌دهد که نوزادان می‌توانند استرس مراقب خود را در سه ماهگی احساس کنند. نوزادان دائماً در تلاش هستند تا آنچه را که در اطراف خود می‌بینند و می‌شنوند درک کنند. حالت چهره یا لحن صدای یک مراقب می‌تواند به کودک تصور خوبی از غمگین بودن، عصبانیت یا شاد بودن را بدهد. در واقع نوزادان حتی می‌توانند از سه تا پنج ماهگی این احساسات قوی (غم، عصبانیت، استرس و اضطراب) را داشته باشند.
آیا واکنش شما به استرس تفاوتی ایجاد می‌کند؟
بله، وقتی استرس دارید کودک شما آن را حس می‌کند. روشی که شما استرس خود را مدیریت می‌کنید تعیین می‌کند که کودک شما نیز چگونه به آن واکنش نشان می‌دهد. صاف نگه داشتن سر زمانی که احساس اضطراب و استرس می‌کنید به آرام نگه داشتن کودک کمک می‌کند که به نوبه خود می‌تواند به شما کمک کند استرس کمتری داشته باشید.
استرس و اضطراب چگونه بر کودک تأثیر می‌گذارد؟
استرس انواع مختلفی دارد و همه آن‌ها مضر نیستند. با این حال قرار گرفتن مکرر در معرض استرس سمی می‌تواند نه تنها برای شما به عنوان یک مراقب و یا والدین بلکه بر جنین شما نیز آسیب وارد کند. در ادامه نحوه تعیین اینکه چه احساسی دارید و چگونه کودک شما می‌تواند تحت تأثیر این احساسات قرار گیرد آمده است:
استرس مثبت:
این استرس سطح پایینی است که می‌تواند فرد را کمی عصبی کند، اما با این حال به او کمک می‌کند تا بازدهی بیشتری داشته باشد و حتی احساسات هیجانی را برانگیزد.
استرس قابل تحمل:
این کمی شدیدتر از استرس مثبت بوده اما هنوز قابل کنترل است. به آن فکر کنید مانند استرسی که هنگام عجله برای رسیدن به یک قرار ملاقات یا انتظار برای نتیجه آزمایش احساس می‌کنید.
استرس سمی:
این سطح از استرس مضر است. این شامل اضطراب شدید، احساس عذاب و احساس ترس شدید است. این نوع استرس به خصوص اگر در درازمدت تجربه شود مضر است.
نوزادانی که در معرض سطوح بالایی از استرس سمی هستند سطوح بالاتری از کورتیزول را داشته و در مراحل بعدی زندگی دچار مشکلات رفتاری می‌شوند. در برخی موارد شدید نوزادانی که در معرض استرس سمی طولانی‌مدت قرار می‌گیرند می‌توانند طول عمر کوتاه‌تری داشته باشند و رشد مغزشان تغییر می‌کند. قرار گرفتن در معرض استرس حتی می‌تواند ضربان قلب کودک شما را افزایش دهد و باعث استرس قلبی شود. مطالعات نشان می‌دهد که وقتی مادری به دلیل استرس ضربان قلب خود را افزایش می‌دهد کودک او نیز استرس قلبی را تجربه می‌کند.
کودک مضطرب و استرسی چه نشانه‌هایی دارد؟
دانستن نشانه‌های کودک در پریشانی می‌تواند به شما کمک کند تا تمرکز مجدد داشته باشید و آرامش خود را دوباره به دست‌آورید تا هم شما و هم کودکتان احساس بهتری داشته باشید. اگرچه ممکن است تصور کنید که گریه اولین و مهمترین نشانه استرس در نوزاد است اما لزوماً اینطور نیست. گریه یک نشانه است اما همیشه تنها نشانه یا رایج‌ترین نشانه نیست. در اینجا چند نشانه وجود دارد که ممکن است در کودکی که استرس دارد متوجه شوید:
برقرار نکردن تماس چشمی:
کودک شما ممکن است از برقراری تماس چشمی با شما امتناع کند یا به سادگی از نگاه مستقیم شما دور شود.
عطسه و خمیازه کشیدن:
اگر کودک شما بیش از حد شروع به عطسه کردن یا خمیازه کشیدن کرد ممکن است استرس داشته باشد.
باز کردن انگشتان به طور گسترده:
مخصوصاً نوزادان تمایل دارند دستان خود را مشت کنند. اگر کودک شما انگشتان خود را به طور گسترده باز می‌کند می‌تواند نشان دهنده پاسخ استرس باشد.
آرام و قرار ندارد:
شما بهتر از هرکسی کودک خود را می‌شناسید و می‌دانید چه زمانی کودک شما خوشحال و آرام است. اگر کودک شما آرام به نظر نمی‌رسد و رفتاری را نشان می‌دهد که بر خلاف رفتار عادی او می‌باشد ممکن است دچار استرس و اضطراب شده باشد.
چگونه می‌توان به پیشگیری یا کاهش استرس کودک کمک کرد؟
لمس فیزیکی:
یک لمس محبت‌آمیز می‌تواند اکسی توسین یا "هورمون عشق" را ترشح کند که اثر آرام بخشی بر کودک شما دارد.
ارتباط:
درست مانند لمس فیزیکی، صحبت آرام، دوستانه و زبان بدن اطمینان بخش می‌توان اثر آرام‌بخشی در نوزادان ایجاد کرد.
راه بروید و حرکت کنید:
در حین حرکت کودک خود را در آغوش بگیرید تا مؤثرترین راه برای آرام کردن او باشد. ناگفته نماند که وقتی استرس دارید یا عصبانی هستید نباید کودکتان را تکان دهید. محرک شماره یک برای سندرم تکان کودک ناامیدی از گریه کودک است. اگر نسبت به کودک خود عصبانی یا ناامید هستید او را در مکانی امن مانند تخت کودک خود قرار دهید
چگونه به عنوان یک والدین جدید با استرس و اضطراب کنار بیاییم؟
استرس و اضطراب یک جنبه کاملاً طبیعی برای والدین است. اقداماتی وجود دارد که می‌توانید برای کاهش سطح استرس خود انجام دهید:
علت استرس خود را مشخص کنید:
سعی کنید منبع اضطراب خود را بیابید.
از خود و نوزاد مراقبت کنید:
برای مراقبت از کودک خود ابتدا باید از خود مراقبت کنید. غذای سالم بخورید، برنامه‌ریزی داشته باشید، آب بنوشید، از الکل بیش از حد خودداری کنید، خوب بخوابید و فعالیت بدنی انجام دهید. حتی 30 دقیقه در روز برای چرت زدن یا یوگا می‌تواند استرس را کاهش دهد و تفاوت زیادی در سلامت روان شما ایجاد کند.
از دیگران کمک بگیرید:
برای حمایت و کمک به شخصی که به او اعتماد دارید مراجعه کنید. سایر اعضای خانواده، دوستان نزدیک و همسایگان‌ایده‌های خوبی برای کمک کردن هستند. اگر به نظر می‌رسد که اغلب استرس را تجربه می‌کنید از یک مشاور کمک بگیرید تا به شما کمک کند منبع استرس خود را درک کنید و به شما کمک کند راه‌های سالمی برای مقابله با آن ایجاد کنید.
نتیجه‌گیری:
ناراحتی و استرس مشکلی ندارد اما یادگیری مقابله با استرس به روشی سالم‌ایده خوبی برای شما و کودکتان است.
منبع:
