یکی از مسائل مهمی که والدین اجبارا با آن روبرو هستند سنی است که می توان کودک را چند ساعت در خانه تنها گذاشت و اطمینان داشت که میتواند درست تصمیم بگیرد و مسئولیت بعضی چیزها را به او واگذار کرد.
شرایط اجتماعی هر نسل با نسل گذشته فرق می کند.شاید شما در کودکی میتوانستید تنها به مغازه نزدیک خانه بروید، با کودک همسایه باز کنید یا قبل از بزرگسالی با اتوبوس واحد از جائی به جائی بروید اما احتمالا این برای کودک شما در حال حاضر امکان ندارد.
کودکان 5 تا 7 ساله نباید اصلا در خانه تنها بمانند. 20 دقیقه تا نیم ساعت در اتاق کناری یا در حیاط ،تنها بازی کردن خیلی با اصلا نبودن والدین در خانه فرق می کند. در هر شرایطی کودک تا 12 سالگی باید همیشه تحت نظارت و در دید چشمان پدر و مادرش باشد. تازه در این سن هم باید با محدودیتهائی مثل جواب ندادن به تلفن یا باز نکردن در منزل به روی غریبه ها ،به او اجازه داد تنها بماند.
متخصصین معتقدند به هر حال تا 18 سالگی باید با رعایت تمام احتیاطهای لازم کودک را در جائی تنها گذاشت. بهترین اقدام تا آن زمان این است که از ابتدا ،متناسب با سن کودک مهارت های رشدی و اجتماعی را به موقع و درست به او آموزش دهید تا برای مسئولیت های بزرگسالی آماده شود.تا آن زمان برای ساعاتی که غیبت دارید می توانید از پرستار بچه، یک همسایه مطمئن یا اقوامتان کمک بگیرید.نکته مهم این است که فرزندتان همیشه باید بداند در هر شرایطی میتواند روی کمک شما حساب کند و از حمایت کامل برخوردار است.
