عریزم
واقعا ویار بد آزاردهندست
کاش میشد ی نفر جای من بارداری رو بگذرونه و بعد من زایمان کنم و شیرش بدم
من حتی میگم تقصیر خودم بود بچم پر کشید
باید ویارم رو تحمل می کردم ولی کلی قرص و آمپول زدم ضد تهوع و قرص مکمل هم هیچی نخوردم تا ۳ ۴ ماه از بس حالم خراب بود،میگم حتما چون فولیک اسید و .... نخوردم و ضد تهوع استفاده کردم این بلا رو سر بچم آوردم😑
افسردگی چرا عزیزم؟براش دارویی چیزی استفاده کردی؟
من هم می دونم افسرده شدم
همین الان کلی پسرم بهانه گیری می کرد،نشستم به گریه کردن
من اصلا اشکم دم مشکم نبود،کم پیش می اومد کسی اشکم رو ببینه ولی الان حالم خیلی خرابه
من از بعد زایمانم دکتر نرفتم هنوز
بخیه هام درد داره ،احتمال می دم عفونتی چیزی پیدا کردم
نمی دونم
اینکه ادم خودشو مقصر بدونه طبیعیه.منم اوایل خودمو مقصر دونستم. برای افسردگی دارو نخوردم .چون بعد اون اتفاق همه چی برام بی معنی شده بود.حتی مشاور هم بی معنی هست.ولی حرف زدن با ادمهای مثل خودم حالمو بهتر میکرد.تو بارداری مجدد هم ادم یاد اون زحمتهای تلف شده میفته و هورمونها کار خودشونو میکنن.بارداری قبلیم دختر بود بهتر بودم.این انگار پسر بود خیلی سخت شد.
منم چهار ماه اول نتونستم مکمل بخورم.حتی اب رو هم بالا می اوردم.
ولی خب منم ادمی نبودم گریه کنم.الان هر اتفاقی، هر روضه ای ،هر مجلسی گریه میکنم.قبلا دلم قرص بود.ولی خب زندگی رو دیگشو بهمون نشون داد دیگه.با بچه امتحان شدیم.خیلی پخته تر از قبل شدیم.
ولی دکتر رو حتما برو
چون سزارین بودی حتما برو.الان سلامتی خودتو و خانوادت بیشتر مهمه.اونا هم بالاخره ناراحت هستن.بنده خدا پسرتو و شوهرت هم اندازه تو داغدار هستن. تو هم یک سال به خودت فرصت بده و بدنت سرحال شد بازم حامله میشی.باور کن یکم بعد همون دلت برای ویار هم تنگ میشه.من خودم مشگل نازایی داشتم .همش دلم ویار میخاست.ویار سخته ولی خب اگه بعدش شیرین باشه از یاد ادم میره.
طبیعی دنیا اومد
رفتم اتاق عمل اورژانسی ولی دیگه داشت می اومد
زنگ زدن پرناتولوژی،چون قبلا ویزیت و سونوم کرده بود،بهشون گفت همون طبیعی بیاریدش،قبلا به خودم گفته بود نمی مونه ارزش نداره سزارین شی....
چون پسرم هم طبیعی آوردم
قسمت بود طبیعی بشه
ولی نمونه
۳۳ سال
فتق دیافراگم راست داشت
کبدش جای ریه رو گرفته بود و ریه اصلا رشد نکرده بود
برای عملش آماده شده بودیم ولی فک کنم چون آخر هفته بود،دکتر حال نداشت بیاد و گذاشت برا شنبه که بچم به وقتش نرسید
حتی حالش بد بود ۲ ساعت به دکتر زنگ زده بودن زحمت بکشه بیاد ولی اصلا نیومد...
من هم هیچی آب نمی خوردم
هر چی مایعات می خوردم حالم بدتر بود
قرص هیچی
فولیک اسید نه قبلش خوردم و نه توی بارداری
فکر میکنم تاثیر داشت
سر پسرم با اینکه حالم خیلی خراب بود ولی بیشتر تحمل کردم و با برنامه ریزی بود فولیک اسید از قبل خوردم و مکمل هام رو می خوردم
ولی سر این دخترم هیچی نخوردم مایعات هیچی
مطمئنا اگر بیشتر تحمل می کردم اینجوری نمیشد
دکترها که دلیلی نمیگن که چرا اینجوری شد
سلام عزیزم
خیلی خیلی تسلیت میگم، خیلی متاسفم
از خدای بزرگ برات صبر میخوام و صبر
بمیرم برای دلت
میفهمم چی بهت میگذره، منم حالتو تجربه کردم
راستشو بخوام بگم سخت گذشت خیلی سخت
منم اگه دکتر وجدان داشت زودتر میومد واسه عملش، اگه به تعطیلی نمیخوردو ... شاید میشد بمونه
منم از ترس کرونا حتی نبوسیدمش مریض نشه...
اون زخم عمیق تو قلب آدم همیشه میمونه
هنوزم بعد دو سال دائم مرور میکنم و ...
باید الان بیشتر از همه فقط فکر خودت باشی
کامل عذاداری کن، من همون شب اول همه رو بیرون کردم، نذاشتم بمونن و راضیم خیلی با اینکه خیلی ازم رنجیدن، اما اگه نمیکروم الان خیلی داغونتر بودم
تلفن ها رو اصلا جواب ندادم، تا تونستم گریه کردم
اما الان غصه میخورم کاش براش یک مراسم میگرفتم با اینکه میدونم مسخرم میکردن، اما هنوز غصه میخورم بچم غریب مرد
حتی بده چند روزی مراقب پسرت باشن یکم تنها باشی
هرجور میتونی فکر خودت باش،فقط
من گذروندم، الان با خودم فکر میکنم چجوری، اصلا نمیدونم
ولی میگذره، شکر خدا الان دخترم یک ماهشه
انشالا خدا صبر میده به این درد عمیق
عزیزم خداروشکر گل دخترت کنارت هست الان
بهت تبریک میگم
خدا واست نگهش داره
انشالله عروسش کنی عزیزم
کاش میشد من هم تنها بشم،دلم میخواست تنها برم سر خاکش ولی هم نمیزارن و هم خودم می ترسم اونجا تنها برم
داغونم دلم براش کبابه
امشب خیلی خیلی حالم گرفتس ماشین خراب شد نتونستم برم بهش سر بزنم،روز دختر بود و حتی نشد ی گل براش ببرم
ماشین رو بردن تعمیر و ما برگشتیم خونه،لباس هاش رو دیدم نشستم کلی گریه کردم
بچم حتی ی تیکه لباس و ی چیکه آب سهمش از این دنیا نبود ،همش سه چهار دونه پوشک بود استفادش
عزیزم تسلیت میگم... ان شالله بعد عمر طولانی نی نی هامونو اون دنیا بغل میگیریم...هیچ چیز باعث تسلای دل یک مادر داغدیده نیست...من هم حسرت دیدن روی ماه پسرم که نه ماه حملش کردم به دلم موند...حتی باالتماسهای زیادمم منو نبردن موقع دفنش...واقعا حرفهای اطرافیان توی این دوران زجر آوره اما همه چیز رو به زمان باید سپرد....
