انجمن مربیان کودک

خیلی خوبه ماهم از راهکارهای شما بهره میبریم
چرا مربی نمیان ؟

بسیارزیباست

سلام نرگس جون
تبریک می گم انشالله موفق باشی عزیزم
ایده ی خوبی بود انجمن مربیان
مطمینا اینجا خیلی برای من مفید خواهد بود و با کمال میل در مباحث شرکت می کنم
موضوع خوبی هم مطرح کردی فقط یکم کلی هست . لطفا خودتون شروع کنید ما ادامه می دیم

سلام بر نرگس عزیزم که دیدن اسمش همیشه و همیشه مساوی ست با ایجاد تاپیک های خوب ...

کاش برنامه ی تورها همچنان برقرار می بود، دختر من بزرگ تر شده و من احساس می کنم که به چنین برنامه ای نیاز داره ...

بگذریم

درمورد موضوع تاپیک بگم که من خیلی استقبال می کنم، و مطمئنم دوستان با همکاری هم می تونیم نکات ارزنده ای رو جمع آوری کنیم ...

بسیار موافق این حرفم که برای ایجاد نظم و انضباط و جلوگیری از بدرفتاری نباید از تنبیه و ترس استفاده کرد

برای ایجاد نظم و انضباط پیش از هر چیزی باید چند ین عامل را برسی کرد اینکه علت بدرفتاری چیست؟
نیاز های کودک چیست؟باور های پشت رفتار کودک چیست؟و...


ریشه ی بدرفتاری به طور کلی چه در کلاس چه در خانه را می توان به سه دسته تقسیم کرد:
1 . اقتضای سن: که در این مورد تنها کاری که مربی و مادر می تواند انجام دهد تغییر جهت دادن فکر کودک نسبت به موضوع است مثلا در سنینی که کودک کنجکاو است و فعالیتی خطر آفرین را دنبال می کند چون هنوز رابطه ی علت و معلولی را درک نمی کند و سیناپس های مغزی بیشتر از این توان درک ندارند ما باید با روشی که حساسیت و لجبازی کودک را ایجادنکند با او رفتار کنیم تا این دوره از سنش بگذرد
2. بدرفتاری ناشی از علت های فیزولوزیک: مثل خستکی گرسنگی فقر غذایی( به خصوص فقر آهن)
3. به عدلیل عدم آموزش کافی

اگر این سه علت عامل بدرفتاری نبود باید سراغ باور های پشت رفتار کودک برویم تا ریشه ی اصلی رفتار های نامناسب و بر هم زننده ی نظم را دریابیم.





کودکان برای رعایت قوانین نظم و انضباط و خوش رفتاری در کلاس نیازمند :

(1)احساس تعلق و احساس اهمیت داشتن در کلاس و نزد مربیان هستند تا دلگرم شوند .

این یک فرمول کلیدی برای بدرفتاری است:

ریشه بد رفتاری -? دلسردی است
ریشه ی دلسردی-? عدم احساس تعلق و اهمیت داشتن در محیط است


برای ایجاد احساس تعلق و اهمیت تنها کلام مربی اثر بخش نیست بلکه مربی باید فرصت هایی برای نو آموزان فراهم کند
تا خود را نشان دهد و بعد از آن با کلامی اثر بخش آن را تثبیت کند به او مهم بودنش را گوش زد کند قدردانی کند و این معنای واقعیه تشویق است که نتیجه اش خوش رفتاریست.

(2) نیاز به در ک توانایی های بیشتر: مربی باید بسیار آرامش داشته باشد و فرصت هایی برای تجربه فراهم آورد تا کودکان به توانمدی های خود پی ببرند و احساس توانمندی کنند .
* مربی باید دنبال فرصت برای موفقیت باشد تا مهارت آموزشی ایجاد عزت نفس کند

(3) نیاز به قدرت شخصی و خودمختاری: نه گفتن نشانه ی آن است و در وهله ی اول باید درک کرد که یک واکنش سالم در بچه هاست . مربی باید به کودک کمک کند تا این نیرو و نیاز را در جهت درست و مثبت پیش رود و ضمن احترام به نیاز خود مختاری اش او را هدایت کند با دادن مسولیت هایی با انتخاب خودش به او در تجهت تحقق این نیاز کمک کند.

(4) نیاز به مهارت های زندگی و اجتماعی: که یکی از پر وقت گیر ترین کار مربی و والدین است.انجام کارهای شخصی و روابط اجتماعی و ... مهارت هایست که تجهیز شدن کودک به ان همراه رشد عزت نفس است.

دلسردی عامل بدرفتارریست بنابراین باید کودکان را نسبت به محیط آموزشی و خانه و ...دلگرم کرد بر آورده کردن نیاز هایی که به آن اشاره شد دلگرم کننده است

تنبــــــــــــــــــــیه
تنبیه چه می کند؟
تنبیه بد رفتاری را به طور سریع قطع می کند و نظم به سرعت ایجاد می شود اما...
اما آیا رفتار ماندگاری دارد؟
آیا تضمین می کند رفتار دیگر تکرار نشود؟و بسیار سوال دیگر...


پیامد های تنبیه

ا- تنفر نسبت به تنبیه کننده
2- تلافی
3- تمرد و سرکشی در اسرع وقت( زیرا نیاز به قدرت و خودمختاری را برهم میزند و تعادل از بین میرود کودک برای برقراری تعادل و احساس نیاز به قدرت درصدد رنجاندن مربی یا والدین بر می آید)
4- تسلیم: تسلیم شدن که به دو صورت رخ می دهد
1) فعال: که به صورت موزیانه چشم چشم می گوید ولی زیر زیرکی کارش را می کند...2
) منفعل: که واقعا تسلیم می شود و با احساس گناه و عذاب وجدان شدید باور هایی شکل می گیرید مثلا من آدم بدی هستم من بی کفایتم و تسلیم می شود که این بدترین حال و خطر ناک ترین حالتی است که ممکن است برای کودک شکل بگیرد. کودکی که نیاز طبیعی و لازم برای رشدش که نیاز به قدرت و خودمختاری است را سرکوب می کند و مسلما کودک نرمالی نیست و در جهت مناسبی حرکت نمی کند


این همه پیامد تنبیه است که هیچ کدام در کودک احساس خوب ایجاد نمی کند و علاوه بر آن کودک را به سمت دلسردی و بد رفتاری بیشتر سوق می دهد

روشی برای برقراری نظم موثر است که دلگرم کننده باشد
روشی برنده برنده هم برای مربی هم برای کودک
روشی به دور از وارد شدن در جنگ قدرت
....
ادامه دارد

نرگس جان
کتابی که باهاش پیش میری برام جالبه :)
چه روش جالبی

در مورد سوالت باید بگم در مدرسه ای که هستم قبل از ثبت نام بچه ها یک فرم به خانواده ها دادیم در مورد ویزگی ها و علایق بچه ها نگرششون به مدرسه،چیزهایی که نگرانشون می کنه و مضطرب میشن و... و یک فرم نیز که مضمونش درمورد سابقه بیماری ها و آلرزی ها جراحی ها و... بود اون فرم ها خیلی کمکمون کرد تو خیلی از اون ها والدین اشاره کرده بودند که فرزندانشون در چه مواقعی دچار مشکلات رفتاری و بد قلقی می شن و ما اون بچه ها را از این طریق شناسایی کردیم و حواسمون بهشون بیشتر هست

در مورد دو گانگی محیط آموزشی و خانواده ها باید بگم که بخش اعظم رفتار هایی که کودکان در کلاس دارند به خانه بر میگرده به کیفیت ارتباطشون با والدین و ...

برای کاهش این ناهماهنگی ها سیاستی که داشتیم به این صورت بود که دو هفته ی اول مهر کاملا بچه ها را زیر نظر داشتیم و سپس از خانواده ها ( پدر و مادر ) در جلسه ای خصوصی دعوت کردیم بهشون گفتیم ما برای شناخت بیشتر بچه ها نیازمندیم بیشتر با شما آشنا بشیم و این جلسات را با همه خواهیم داشت و اینکه دوست داریم بیشتر شنونده باشیم تا نکته ای اگر لازم میدانید بگویید.

بیشتر والدینی که رویکرد تنبیهی در خانه دارند گفتار و ادبیاتشان متفاوت است و از میان حرفهاشون می شد کاملا علت بدرفتاری های بچه هاشون سر کلاس را پیدا کرد

مثلا: هر چی میگم بهش بی فایده است لجبازی می کند بر عکسش و انجام میده ؟در مهمانی ها هر چه تذکر می دهیم بدتر می کند؟ چی کار کنم حرف گوش بده و حساب ببره؟( این ها والدینی هستند که نیاز به قدرت کودکان خود را نادیده گرفته اند )


پدرهایی که در خانه قدرتشان بسیار حاکم است و به زور و دعوا متوسل می شدند بچه هایی سرکش تر داشتند و رهبری بچه ها را به سمت بی نظمی و بر هم زدن کلاس داشتند.
وقتی صحبت هاشون را شنیدیم مشکلاتشون و میزان و کیفیت ارتباطشون با بچه را دریافتیم از برنامه ها و شیوه های خودمان گفتیم و مشاوره هایی در جهت حل مشکل دادیم .

این شیوه بسیار کمک کننده بود و خیلی از بچه های مشکل دارمون از این رو به آن رو شدند.

اما والدینی که رویکرد تنبیهی نداشتند و بچه هاشان خیلی زود در مدرسه جای خود را یافتند
اینگونه سوال می کنند: چه کنم مهارت هایش بیشتر شود؟ چه کنم احساس مشارکت کند؟ چه کنم احساس تعلق کند؟

توتوچان گزارشی از آموزش و پرورش آزاد در ژاپن /ترجمه: سیمین محسنی / نشر نی