یه بار بچه بودم بابام سرم داد زد شدید ترسیدم فکرکنم کتکمم زد در حد کم منم نفرین کردم الهی بمیره بعد پشیمون شدم گفتم نمیره دست و پاش بشکنه😐
بعدش تصادف کرد پاش شکست
احتمالا در آینده نزدیک پدرم
فکرم نکنید درک نمیکنم و نفسم از جای گرم در میاد.
ببینید من خودم پیشنهاد دادم
اما زمانی که من قرار بود از اونجا برم و دیگه توی یک محیط کاری نبودیم.
و جواب رد شنیدم.
فقط براش آرزوی خوشبختی کردم و مکالمه رو ادامه ندادم.
اما
اون جواب رد رو نپذیرفتم چون نشونه‌های واضحی از توجهش دیده بودم.
اما به روی خودم نیاوردم و به ایشون هم نگفتم پس چرااااا فلان کردی؟ چرا بیسار حرف رو زدی؟
و ۸ ماه از دلتنگی و ابهام به خودم پیچیدم بدون اینکه بخوام کلمه‌ای حرف باهاش بزنم...
۸ ماه بعد وقتی کاری پیش اومد و دوباره رفتم اونجا، این آقا رو دیدم.
ایشون زودتر متوجه حضور من شده بودن و حتی خودشون به من سلام کردن!
من فوق العاده حس خوبی گرفتم که همچنان احترام بین ما پابرجا بود و خاطره بدی از هم نداریم.
توی شدیدترین دلتنگی‌هامم جز خیر و خوشبختی براش آرزویی نداشتم و ندارم.
و میدونم پلی پشت سرمون خراب نشده و اگر قسمت هم باشیم می‌تونیم به هم برگردیم.
دختری که به پسر پیشنهاد میده توی ذهنشون موندگاره.
و خیلی هم پیش میاد آقایون بعد از جواب رد پشیمون بشن و بخوان برگردن.
خیلی خوبه اگر رفتار هیجانی نداشته باشیم و حتی اگر به هم برنگردن، برای دونفر خاطره‌ی بدی باقی نمونه.
اسم این حالت حتی تنفر هم نیست بی اهمیتیه اگه مادربزرگم فوت کنه برام مهم نیست مثلا
و یک مسئله دیگه
برو خدا رو شکر کن که بحثی بینتون پیش اومد که حداقل هنوز دوسش نداری!!
برو خدا رو شکر کن که هر حسی بهش داری، حس دوست داشتن نیست!
نمیدونی چقدر سخته بدی ازش نبینی و مجبور باشی دل بکنی.
عزیزم ممنون از توضیحاتت ولی امیدوارم درک کنی این مساله چقد منو عذاب داده و از تحلیل هایی که ازتون درخواست نشده خودداری کنید. چون من نه دنبال نتیجه هستم نه تحلیل و یادآوری اینا توسط بقیه و مورد قضاوت قرار گرفتن اذیتم میکنه. من در این مورد تمام اشتباهات خودم و اون پسرو نوشتم و تحلیل کردم و درس هاش هم گرفتم. ضمنا با مشاور هم در این باره صحبت کردم و اگه چیزی اذیتم بکنه باز هم مشاور هست. و اینکه شما هرگز تو شرایط من نبودی و با کفش های من راه نرفتی، شما رفتارهای اون پسر را از نزدیک ندیدی. شما ندیدی که ایشون بعد از پیشنهاد من رفتاراش چطور تغییر کرد، خودشو گرفت، قبل از رفتنش چه حرفای تلخی به من زد و تا چه مدت حالم بد بود. شما ندیدی که حرفایی که بمن زد و جوابی که نتونستم بدم چطور باعث ماهها افسردگی من و درد توی جسمم و بیمار شدنم شد. شما ندیدی مدت یک سالی ک من داشتم سعی میکردم اثرات حرفایی ک تو پنج دقیقه گفته شد پاک کنم و حال خودمو خوب کنم.
شما جای من نبودی که درک کنی موندن بین اینکه آیا بیخیال غرور خورد شدم بشم و برم باهاش حرف بزنم خوب خداحافظی کنیم یا ازش دور بشم و خداحافظی نکنم چقدر زجر آوره.
شما نمیدونی وقتی به یکی اعتماد میکنی میگی دارم میرم بیمارستان و اون با بی رحمی بعدها بهت میگه من میدونستم بیمارستانی و حالتو نپرسیدم، کسی که تو حالشو تو یه سرماخوردگی میپرسیدی، چقدر میتونه دردناک و دل شکن باشه.
شما نمیتونی درک کنی وقتی یکی شیش ماهه میگه میخاد از شرکت بره اما ناگهان رفتنشو به وجود تو نسبت میده چ حسی داره خورد شدن غرورت. اره منم اشتباه کردم همه رو کامل میدونم، اما اذیت نخواستم بکنم و لایق همچین رفتاری نبودم. تو همین سایت بارها با خانمایی حرف زدم ک بشدت عاشق شدن و پیگیر یه پسر و اون پسر مثل یه مرد رفتار کرده و تا اخرین لحظه برخورد محترمانه داشته حتی با اینکه جوابش منفی بوده! پس لطفا حرفا و رفتارای یه پسربچه نابالغو توجیه نکن
بخش هایی از حرفاتو قبول دارم بخش هایی را نه. اما لطفا تا کسی درخواست صحبت نکرده با تحلیل چیزی که ازش کامل خبر ندارید باعث اذیتش نشید. لطفا از دور قضاوت نکنید. امیدوارم برات پیش نیاد و درک نکنی. ممنون
واقعا متاسفم برات. اصلا ب شما چ ربط داره تاپیکای من. میبینم که خودت دایم رو استاد و این و اون کراش زدی و درگیری. شما ک لالایی بلدی چرا خودت خوابت نمیبره. چرا نمیتونی بالغانه رفتار کنی و رو کسی که استاده و ب مراتب دورتر هست کراش نزنی. واقعا حالم بد شد از کامنتات. سرتونو جایی داخل کنید ک صداتون زده باشن. مگه شما مادر اون پسری ک داری سنگشو ب سینه میزنی. سرت ب کار خودت باشه. یادم نیست تو تاپیکام تگت کرده باشم
خب شما دقیقا مشکلت همینه. ک یه امید واهی و پوچ برا خودت درست کردی. اینو نسبت به اون جمله ت که گفتی «میدونم اگه قرار باشه یه روز به هم میرسیم» دارم میگم. اگه باهاش حرف زده بودی و دلیل رفتاراشو میپرسیدی و تو خودت نمیریختی اونم هشت ماه الان دچار این امید واهی نبودی و میگفتی اون آدم تموم شد و حالا میتونم ب بقیه فکر کنم. کار اشتباه بعدیت هم این بوده ک پاشدی بعد هشت ماه رفتی دوباره دیدیش. شما بمن میگی چرا بعد یه سال فراموش نکردی ولی خودت تو هشت ماه فراموش نکردی حتی امید داشتی و شاید اصلا بخاطر همون امید باهاش دیدار کردی که این بدترین کار ممکن هست و باعث برگشت تمام احساسات میشه. پس میبینی ک خودتم همچین بالغانه رفتار نکردی عزیزم 😐 شما باید ب اون اقا نشون میدادی ک من جوری کنار گذاشتمت ک دیگ حتی برای کار تمایل ب دیدار ندارم اما رفتی دیدیش. پیگیری ک حتما با زبون نباید باشه با رفتار هم ممکنه باشه
من حداقل نذاشتم یه امید الکی تو دلم بمونه و با اون امید احمقانه زندگی کنم. دیدم دوپهلو هست حرفا و رفتارا تکلیف خودمو روشن کردم. شجاعت اینه ک ادم خودشو تو بلاتکلیفی نذاره. هر چند ک طرفم انقد گاو بود ک نتونه اینو درک کنه
من بی احترامیو شروع نکردم. من خاطره بد ساختن رو شروع نکردم. من حتی دندون گذاشتم رو جیگرم جواب بدی بهش ندادم. اما دیگ نمیتونم وقتی ریده ب من بهش بگم دستت درد نکنه بیا دستتو ببوسم و با خاطره خوب از هم جدا بشیم. بعضی وقتا تو انتخاب نمیکنی چ اتفاقی میفته
