میخواستم بگم خدای عزیزم من خیلی ذهنم فقیره

میدونی خیلی از کارا رو کردم چون فکر میکردم وقتش اون موقعس و اون چیزی که سلیقه ی توئه یه چیز بیکلاسو بدسلیقه س. گفتم مثلا هرچیزی سنی داره که شاید بگذره دیگه حسش نباشه، همین الانشم این موضوع رفته رو مخم مخصوصا که با آدمای ده سال کوچکتر از خودم توی محیط درسو کارم.متاسفم که آخرشم رسیدم به اینکه من هرچیزیو سر وقتش نمیخواستم من یه چیزی که خوب باشه و در زمان خودش میخواستم . اون عجله من کار دستم داد، قرار بر صبر کردنم بود چون از راه درست حاصل نمیشد و من همش میگفتم که تو همه چیزو به اون دنیا حواله میدی. تهش که فکر میکنم اگه صبر میکردم و وقتی میدیدم راهی نداره هیچ کاری نمیکردم سنگین تر بودم به این تصمیمات  احمقانم😭اگه راه داره منو ببخش الان صبور تر و سر به زیر تر از هر زمانی ام . نمیدونم مثلا داستان انبیا رو میخوندم که مثلا سن بالا بهشون بچه دادی و معجزه کردی، درسته به موقع نبوده ولی کامل بوده چون اون بچه پیامبر شد! فکر کنم نعمت کامل چه این دنیا چه اون دنیا از تصمیمات احمقانه ی من  برای سر زمان خودش بودن بهتره. آه که دیگه روحم از خستگی ناله میکنه و نا نداره.امروز سریع رفتم نمازخونه و رفتم یجده جون سجده یعنی بغل کردن تو، خیلی گریه کردم . خیلی خیلی خیلی. منو نجات بده از این آتیشی که خودم به پا کردم منو نجات بده از آتیشی که بقیه به پا کردنو لجنزار رفتاری آدما که دارم توش  بالا میارم و ازش متنفرم. اگه راه داره منو پاک و شهید فقط ببر از این خرابشده ی دنیا