رفتم خونه خواهرم همش داشت درس با بچش کار میکرد من دلم پر از بغض بود هیچی رفتم اونجا احساس اضافی بودن بهم دست داد،،، شوهرم اصلا نمیزاره باهاش حرف بزنم بزنمم فحش بارم میکنه
عزیزم تمام تقصیرات گردن تو نیست همسرتن میتونس وضع مالیش بهتر باشه تا این اتفاقات نیفته درسته؟ اگ اون روز شوهرت بیکار نبود توام سقط نمیکردی ناخاسته بچتو. یا اون موقع ک میرفتی سرکار بخاطر زندگیتون تلاش میکردی بیکار ک ننشسته بودی الکی بچه نیاری. بنظرم انقد خود سرزنشی نداره
با خودم میگم چرا بچه نیاوردم چرا رفتم سر این کارای پوچ و فقط وقت تلف کردم،،، خیلی با خودم میگم همش تقصیر تو نیست ولی یه چیزی میگه تو جذبه نداشتی تو زندگیت پی گیر نبودی تلاش نکردی حالا به این روز افتادی شاید اگه زنه دیگه بود بچه میاورد و مرد هم به خاطر بچه هم شده میرفت سر کار
۳۵ اونقد بالا نیس که، الانم کلی روش هس میتونه تشخیص بده جنینت مشکل داره یا نه، بااین وضعیتی که گفتی فکرکن واقعا تصمیم داری یه بچرو به این شرایط اضافه کنی ؟ اگه جوابت اره هس دیگه سونوگرافی های غربالگری رو زیر نظر پزشک باید انجام بدی بعدش دیگه نگرانی مفهومی نداره مگ هرکی بچه سالم بدنیا اورده زیر ۳۰ سال بوده؟ همه بچه اولشون زیر ۳۰ بدنیا اوردن بچه دوم سومشون بعد ۳۰ ۳۵ بوده دیگه، بخاطر بقیه چیزا هم خودتو اصلا سرزنش نکن تقصیر تو نیس
توی سایتا نوشته سن بالای والدین،، من دندونام با مواد سیاه پر شدن اینا ریز فاکتور هست همش میگم اینا باعث بیماری میشه وسواس گرفتم ،، نمی تونم به بارداری فک کنم و اگرم بی بچه بمونم میدونم دوام نمیارم
به شوهرت بگو دلت بچه میخاد و بگو باید بره سرکار تا بتونین به بچه فکر کنین اون بره سرکار توام کم کم کارای قبل بارداری رو انجام بده بعدشم خدا بزرگه، ماهی رو هروقت از اب بگیری تازس، به همسرت بگو حتما بره سرکار خودتم با گوشی کار ادمینی بکن از همین تو خونه یه پول کمی هم در بیاری باز خوبه
بله بهش میگم برو ولی نمیره خودم به کل دو ماه هست داغون داغونم اصلا افسردگی شدید اینقد گریه کردم چشمام داره کور میشه قبلش خیلی کارا می کردم الان به کل نا امیدم حتی اعتقادم رو به خدا دارم از دست میدم
باهاش حرف بزن، کم کم باوراشو تغییر بده، بگو بخایم به زندگیمون تنوع ببخشیم بچه بیاریم باید بتونیم از پس خرجش بربیایم، یجوری بگو مشتاق شه بره سرکار، سرزنشش نکن، اروم اروم بگو، شاید یکم طول بکشه ولی میره،نگران نباش
