من زمان مجردی خودم اگر پسری باهام آشنا میشد میگفت قصدم ازدواج هست میگفتم به سلامت
من هیچ قصدی ندارم تصمیم ازدواج هم ندارم نمیتونم شش ماهه بعد بگی چرا نمیخوای ازدواج کنی
با شوهر خودم دوست شدم هدف فقط دوستی بود بعد از دو ماه دیدم شوهرم یواش یواش حرف ازدواج مینداخت وسط که خانواده ام فشار میارن برای ازدواج چند تا کیس هم معرفی کردن گفتم خوبه ببین چجوری هستن گفت نه به سبک من نمیخورن من اصلا اون مدلی نمیپسندم بعد گفتم خوب خودت انتخاب کن بهشون معرفی کن گفت خوب من یکی با شرایط تو میپسندم گفتم منکه قصد ازدواج ندارم اما بگرد دختر مثل من زیاده یکمدت حرف ازدواج نزد باز بعد از یکماه دوباره رک گفت با من ازدواج میکنی گفتم از اول گفتم فقط یک دوستی ساده است من برنامه هام برای زندگی خیلی طولانی هست تا پنج سال تو برنامه هام ازدواج جایی نداره اونم ادامه نداد دیگه
بعد از شش ماه اینبار جدی گفت میخوام در مورد ازدواج صحبت کنم دیگه یکسال و‌نیم بعدش اومد خاستگاری تازه اونموقع هم به زور گذلشتم بیاد خاستگاری و بازم میکفتم نامزد بمونیم چند ماهی عقد نکنیم
حالا من واقعا جدی بود حرفم
قبل از شوهرم چند تا دیگه پسر باهم دوست بودیم بهم پیشنهاد داده بودن یکیشون هم خیلی پافشاری کرد اما اصلا اخلاق هاش با من جور نبود کلا تو دوران دوستی باهاش هیچ حسی بهم دست نداده بود علاقه ای به وجود نیومده بود بعش گفتم اگر تو آخرین نرد روی زمین باشی من ترجیح میدم ازدواج نکنم اما با تو نمیتونم ازدواج کنم تو تایپ من نیستی
اما دو سه مورد دیکه خدایی اصرار نکردن
شوهرم هم اول کوتاه اومد اما در طول زمان علاقه به وجود اومد و در کنار علاقه شناخت هم به وجود اومد یعنی حدود ده ماه بعد از دوستی‌مون که دیگه اینبار وقتی حرف ازدواج زد مخالفت نکردم بهش گفتم یک فرصتی به رابطه مون میدم اما به معنی جواب مثبت من نیست فقط اینبار عمیقتر میشم چون هم بهت علاقه پیدا کردم هم تا حالا چیز منفی ازت ندیدم
ببین من فیلم بازی نکردم چون ازدواج تو برنامه ام نبود واقعل اما اینو مطمینم اگر بار اول که شوهرم پیشنهاد ازدواج میداد ذوق میکردم و با هدف ازدواج باهاش جلو میزفتم اون دافعه پیدا میکرد و کمی عقب میشست فکر میکرد منتظرش هستم
اما تا لحظه عقدمون ترس از دست دادنم رو داشت
