من بهترین دوستم و خواهرم هم بازی بچگی‌ام از دست دادم ب خاطر سرطان یکسال اول داغون شدم ولی الان وقتی میرم سر خاکش خاطرات و بازیای میگم باهاش میخندم ولی من باباکرم از دست دادم یکسال اول گریه کردم ولی هر روز ک میگذره بیشتر نبودنش احساس میکنم هرجا یکی بهم بدی میکنه هرجا پشتم خالی میشه هر جا خوشحال میشم روز عروسیم روز تولد بچم هر روز یادش می‌افتم و گریه میکنم وقتی میرم سر خاکش اشکام خود ب خود میاد الان 12ساله هر بار ک میرم گریه میکنم ک کم آوردم ب بودنت نیاز دارم خیلی ی عزیز با خانواده فرق دارن
دست خودم نیست مرور میکنم تا از یادم نره ی موقع هایی ی چیزایی ازش یادم میره خیلی عذاب میکشم فراموشیش بیشتر عذابم میده بد من تو این ۳سال ک رفته ک اوج نیازم بهش بود هم ازدواج کردم هم باردار شدم خییییلی کمبودشو حس کردم هیچکس اندازه من کمبودشو حس نکرد تاپیک قبلمم راجب داداشمه ک هنوز خیلی کوچیکه و بی مادر شده نباید انکار کنی فقط باید با یادش زندگی کنی
میدونی توی این دوسه سال ی ادمی شدم که خودمم خودمو نمیشناسم
ب شدت افسرده شدم
میدونی دیروز میخواستم بمیرم
امروزم همینطور
ولی مامان بابام سر این که حتی فکرمرذن ب سرم میزنه باهام دعوا کردن یعنی مامانم گفت چرا میخوای دردی و ک تجربه کرذم دوباره تجربه کنم کجای زندگیمو اشتباه رفتم که دخترم میتونه اینکارو کنه ولی چی بگم نمیتونم ادامه این حرفو‌بگم
