زبان انگلیسی رو انتخاب میکردم و به عنوان زبان دوم تا تهش ادامه میدادم. ادامه تحصیل میدادم و یه شغل ثابت با درآمد هر چند کم شروع میکردم و مستقل میشدم. با هر پسر به درد نخوری وارد رابطه نمی‌شدم. بلافاصله بعد از نامزدی ازدواج نمی‌کردم . بعد از ازدواج با خانواده همسرم لجبازی نمی‌کردم و مادر شوهر رو دشمن بدونم (بر اساس حرفای خاله زنکی جو گیر نمی‌شدم) در اصل احترام میگذاشتم و بزرگی و کوچیکی رو رعایت میکردم. با هر کسی صمیمی نمیشم و درد دل نمیکنم چه بسا خواهرم مادرم یا دوست صمیمی. مخصوصاً مخصوصا مسائل مربوط به زندگی خصوصی. ورزش میکردم به طور حرفه ای و ادامه دار. موسیقی رو شروع میکردم حتی اگر بیست دقیقه در روز وقت میگذاشتم الان یه هنرمند معروف بودم و پز میدادم. وووووووو خیلی زیاده..
مادر شوهر فوت شده. موسیقی شروع کردم اما دل و دماغ و وقت نیست .آنقدر که بچه داری و زندگی سخت و پیچیده شده . ورزش هم نگم برات... با وضع جسمی و دیسک کمر و گردن و دیگه ... که اگر جسمم رو اصولی تربیت میکردم و رشد میدادم الان دچار این بیماریهای عجیب غریب نبودم. ولی با همه اینا سعی میکنم خوش بگذرونم و ادامه بدم. زمان به عقب بر نمیگرده از فرصتات استفاده کن. الان فقط دارم کمک میکنم پسرم جوری زندگی کنه که افسوس حالا رو در آینده نخوره. اینم از چالش های زندگی دهه شصتیا
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
9 ثانیه پیش
10 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز