میگن آدمای صاف و ساده به هیچ جا نمیرسن، همه مخصوصا زن ها باید باسیاست باشن تا بتونن موفق بشن.
من تقریبا ادم صاف و ساده ای ام.
البته خیلی هم ساده نیستم. اینجوریم که اولش برا همه مهربونم، به همه محبت میکنم، وقت میذارم، احترام و انرژی و اهمیت میدم به ادمای دور و برم، براشون خیلی کارا میکنم تا خوشحالشون کنم، برای همه ارزوی خوب میکنم و هر کاری از دستم برمیاد انجام میدم تا طرف موفق بشه و خوشحال بشه.
بعد وقتی سواستفاده میبینم یا میبینم این محبت ها یه طرفه ست دیگه لطفم رو قطع میکنم.
خیلی جاها موفق بودم خیلی جاها شکست خوردم.
مثلا تو رابطه م با شوهرم موفق بودم و شوهرم همیشه پشتم بوده و عاشقم.
تو دانشگاه موفق بودم و همه ی استادا ازم راضی بودن و هفت نفر بودیم تو کلاس که ما هفت نفر برا همدیگه میمردیم و رابطمون خیلی خوب بود. ولی بقیه ی بچه های کلاس از اکیپ ما متنفر بودن چون ماها هممون شاگرد زرنگای کلاس بودیم و رابطمون با بقیه خوب نبود. تو محل کار هم تا حالا هر جا رفتم ازم راضی بودن و بهم احترام گذاشتن فقط یکجا بهم بی احترامی شد که از اونجا بیرون اومدم.
اما خب تو خانواده ی شوهر موفق نبودم و سواستفاده ها و بی احترامی هاشون باعث شد قطع رابطه کنیم.
من به شخصه تو بعضی جنبه ها موفق بودم و تو بعضی جنبه ها نه.
ینی کسی که باسیاسته هیچ وقت تو هیچ جنبه ای از زندگیش به مشکل نمیخوره؟
