از فردا میخوام شرو کنم باید از این خونه برم

ی تاپیکم زدم ظاهرا برا کسی جالب نبود فک کنم اینجوری شرو کنم بهتره👩‍🦯
پشت کنکورم اولین سالمه
تا الان فقط با زندگیه مزخرفم تو جنگ بودمو غرق شدم تو زانوی غم بغل گرفتن واسه اینکه نمیشه و نمیتونم
زندگیم بستگی به این کنکور و دانشگاه داره
با افسردگیی که هیچکس حتی ازش خبری نداشتو اصن مهمم نبود برا کسی زندگی کردم و میکنمو باهاش میجنگم
تنها راهمه واسه ادامه دادن
هیچوقت حس نکردم که زندگیی دارم
هیچوقت 

رشتم تجربیه
آخرین چیزی که از زمان درس خوندنم یادمه اینه که سال نهم واسه 19 و 75 گریه میکردم
اما من
همون من
به جایی رسیدم که سه سال پشت هم فقط تجدید بودم
فقط بخاطر کاری که نزدیک ترین شخص زندگیم باهام کرد

پونزده سالم بود
رویام قبول شدن تو نمونه دولتی بود

چون از تیزهوشان بد گفته بودنو چمیدونم نمیخواستم برم
هیچی غیره درس برام مهم نبود و اصن خبریم نداشتم

میرفتم میومدم و درسمو میخوندم
و همون موقعام درد میکشیدم
اما خیلی کمتر
قبول شدم
به شیرین ترین شکل ممکن
هم تیزهوشان و هم نمونه
و رفتم

اما خبر نداشتم
که رویام قراره برام کابوس بشه
فکرشو بکن
کور شدنه ذوقی که براش اونهمه زحمت کشیده بودی
بهتر بگم
کور شدنه اولین ذوقه زندگیت

ی اتفاقی افتاد و ی شخص نزدیک تو زندگیم ی کاری کرد که قبل از شروع مدرسه و حتی دیدن همکلاسیای جدید و مدرسه ی جدیدم
دیگه حتی دلم نمیخواست چامو بزارم تو مدرسه
مدرسه ای که ارزوم بود پامو توش بزارم و واسش زحمت کشیده بودم
با وجود همه دردام درس خونده بودمو حالا تنها چیزی که برام مونده بود این بود که همه تو اون مدرسه منو به عنوان جاسوس میشناختن

حتی قبل از اینکه بخوام بفهمم چی شده همه ازم متنفر بودن و من حتی روحمم خبر نداشت از هیچی
تو عالم 15 سالگیم زندگیمو متوقف کردم
کتابامو بستم
دیگه درس نمیخوندم
دیگه حتی هیچ کاری نمیکردم
شده بودم ی مرده ی متحرک که نمیدونه داره تاوان چیو پس میده
تاوان کدوم گناه نکرده رو

سه سال تموم بیخود و بی جهت از خودم تاوان پس گرفتم
تاوانیو که نمیتونستم از اون شخص بگیرم
از خودم گرفتم
درس نخوندم و نمیدونستم که ی روزی درس میشه تنها راه نجاتم
حالا اما 

حالا باید برم
باید برم
و این تنها چیزیه که میدونم