کیا تو خانواده ضعیف بزرگ شدن

انگار مادرای ایرانی همینن. ما تو سرما نابود شدیم بخاری هاش را تو کارتن گذاشت برا بعد مرگ ما. باورت میشه بخاری های نفتی اصلا معلوم نیست چی شد. چندتا چراغ علاءالدین نو تو کارتن بود اصلا معلوم نیست کجا افتاد همه چی ارزش داشت جز کودکی و دل خوش کودکان. الان میگه حلالم کنید جالبه هنوزم با اینکه همه مستقلیم خانم تو ابتدایی ترین چیز ادم دخالت میکنه ما نسل سوخته دهه شصت بودیم. نسلی که پدر و مادرها اونقدر آگاهی اشون پایین بود که تمام خوشی ها ساده و کودکانه ما را به بهونه اینکه ادم همه روزی داره و باید بفکر اینده باشه نابود کردن. لباس های که هرگز حق استفاده نداشتیم از مد افتاد وسایلی که میشد استفاده کرد و زندگی را راحت کرد به بهونه آینده حتی از کارایی افتاد. الان بهترین بخار نفتی به چه کار آید؟سرویس میوه خوری چینی قدیمی نو من مفت هم بهم بدن نمیخام تو انباری تلنباره ولی همینا تو زمانش اگه استفاده میشد کلی حال خوب و یک دنیای شیرین نصیب ما میشد

مصیبت اینه اون افکارشون متاسفانه تو ناخوداگاه ما هم نهادینه شده بقول استارتر منم مثل موش و مورچه ام میخرم ولی انباره دل استفاده را ندارم منتظر روز مبادای وجود نداشته زندگی ام هستم. غافل از امروزم و حال امروزم مباداترین روز عمرم چرا که شاید فردایی در عمر من نباشه

مردم نا شکرن توقعا زیادن 

درکت میکنم گاهی این فکر ها میاد تو ذهن

اما خیلی اهمیت نده

گذشته ها رو رها کن

این افکار اذیتت میکنن

استارتر خون به دلم کردی با این تاپیکت 

یاد چیزایی که نداریم و نداشتیم چرا میندازیمون،😭

آره واقعا رفتار اشتباه پدر و مادر ها هم ممکنه تو نا خود آگاه ما هم باشه

اون بندگان خدا  هم از پدر و مادراشون یاد گرفتن

مهم اینه ما قوی باشیم و نذاریم تو وجودمون بمونن

هرگز فراموش نمیشن مگر اینکه آلزایمری چیزی بگیری چون خاطرات کودکی هست

عزیزم به داشتن و نداشتن نبود کلا زمان دهه شصت فرهنگ عمومی جامعه همین بود. فقیر و دارا این سبکی زندگی میکردن. نمیدونم شاید روزای جنگ را دیده بودن و ترس داشتن باید خرج نکنن جمع کنن و سختی بکشن. الان بخدا نسبت به اون زمان حتی فقیرا هم تو رفاه هستن اکثر مردم چند سال یکبار وسیله عوض میکنن لباس هم که الان سالی چند دست خوراکی که انواع و اقسام میوه و خوراکی تو مغازه ها را کی میخوره؟همه چی هست ولی نمیدونم چرا دلها خوش نیست

دقیقا. چون ناخوداگاه انسان از بدو تولد تا هفت سالگی شکل میگیره فقط میشه با دلیل های منطقی برای ناخوداگاه سختی های اون زمان را توجیه کرد تا ذره ای از رنج ها کم کنه

حالبه دقیقا مادر منم همین بود بخدا انگار نهادینه شدم‌منم 

الان  مثلا ۷ تا شومیز نو ۴ تاشو‌یبارم‌نپوشیدم سالهاس گوشه کمد انبار شده برای روز مبادا من خیلی بیشتر رفتارای مادرمو‌ارث‌بردم خاهرم‌زودتر خودشو‌درمان‌کرد لباس میخره درجا میپوشه کلی استایل میزنه من همیشه انبار میکنم عین‌مادرم و‌با یه ساحلی سوراخ و رمگ رفته تو خونه‌میگردم‌که ۶ سال پیش از استارا خریدم 

ولی من خیلی زخم خوردم حتی ده سال پیش خودمم نگاه میکنم میگم اخه چرا اون سبک بود الانم نمیگم عالی ام ولی همه اینها نتیجه زخم هایی که مادرم زده. و شاید تا پایان عمرم درمان نشه

من پارسال چهارتا شومیز مشهد میخواستم بخرم چون قیمتش عالی بود. فروشنده را بیچاره کردم چون سایز الانم بود دنبال بزرگتر بودم گفت چرا خانم گفتم خب کوچیک میشه برام گفت خب الان استفاده کن بعدا میخری. چهارتاش یک میلیون صد شد. من بزور یکیش را پوشیدم ولی کلی تو روحیه ام اثر گذاشته چون واقعا قشنگه. بقیه اش را میگم بزارم برا روز مبادا😐

این جمله خیلی کلیشه ای و تکراری شده 

همون‌رور مبادا اونا قدیمی میشن‌کهنه میشن 

سخته برامون ولی باید کنار بذاریم این عادتو 

من با یک دوستی گشتم دارم عوض میشم وگرنه تا دو سال پیش همون ورژن نکبتی قبل بودم با اینکه کارمندم و اوضاعمم الحمدلله خوبه. جالبه برا اطرافیان خوب خرج میکنم برا خودم انگار دشمن جانی ام

چی بگم درد خیلی زیاده ... از کفش‌های پاره پاره توی مدرسه که هر بار سر صف یه بچه ای کفش‌های بچه ها رو که ردیفی کنار هم وایستاده بودن تماشا میکرد از صف روبرویی من به اندازه چند سال خجالت میکشیدم و غصه میخوردم 

از لرزیدن از شدت سرما در زمستون تو راه مدرسه و هر روز سرما خوردن و درنتیجه با دماغ آویزون توی مدرسه و دنیا دنیا خجالت کشیدن به خاطر دماغو بودن حتی به ما یاد نداده بودن کجا دماغمون تمیز کنیم بچه ها مسخره میکردن

از از لباسای کهنه که چند سال یه بار عوض میشد

یادمه یکی از بچه های مدرسه داشت پسته می‌خورد پوست پسته از دستش افتاد زمین من خم شدم چن دقیقه نگاش کردم و لمس کردم چون فقط تو ویترین مغازه دیده بودم 

خداروشکر الان خیلی بهتر شده اما خاطرات کودکی نمیزاره لذت ببرم...