بچه ها منم دهه شصتی ام. به جرات میگم همه این بدبختیا رو داشتیم
حتی بدتر
تا دبیرستان البته
ولی خوردن و پوشیدن هیچوقت واسمون حسرت نشد
چیزی که خیلییییی براش ناراحتیم اینه که کاش پدرمون دوستمون داشت و مادرمون فهمیده تر بود. عقل و احساسمون رشد نکرد
چون به خاطر فقر با هیچکس رابطه نداشتیم
فقط و فقط مدرسه میرفتیم
میخوام بگم اگه بچه دارید فقط سعی کنید رو بعد احساسی بچه خیلی وقت بزارید
ما خونه بابامون فرسوده شدیم. یه حالت انجماد که حتی امکانات هم داریم بازم انگیزه واسه پیشزفت نداریم. از زندگی خسته شدیم