نمی‌دونم این‌چ تقدیریع که من از بچگی دارم. همیشه اینجور بود که یه گروه یه طرف بودن و من یه طرف
یه گروه با هم خوب بودن و دوست بودن و همشون با من لج میکردن
دوران مدرسه قشنگ یادمه کل بچه های کلاس تا یک سال با من و ی دختر دیگه قهر بودن و هر چی فکر میکنم دلیلش نمیاد تو ذهنم
الآنم ک دانشجوام و تو خوابگاه فقط سر اینکه گفتم ساعت دوازدهه چراغو خاموش کنید می‌خوام بخوابم ، همه گارد گرفتن و سر این موضوع کوچیک س روزه همشون بام قهرن
نظر من اینکه
اگر یه نفر باهات قهر کرد حتما اون مشکل داره
ولی اگر چند نفر و چندجا مختلف افراد باهات قهر کردن بدون خودت یه عیبی داری.
مدلی که از خودت توی ذهنت ساختی همینه ، منم همینطور هستم. تو ناخودآگاه م این حک شده که آخرش این مسئله به دعوا و ... منجر میشه و واقعا هم همینه.
باید این ذهنیت رو تغییر بدی ، من جدیدا با خودم تکرار میکنم که : خدایا شکرت انتظار موفقیت های عظیم را برای همه اتفاقات دارم.
اینطور کم کم ذهنیت تغییر میکنه.
منم دارم سعی میکنم درست بشه ، وقتی حواسم هست ، مهربان‌تر با بقیه صحبت میکنم که نشون میده مایلم موضوع طوری حل بشه که هیچکدام مون اذیت نشیم. و واقعا هم تاثیر داره.
تا قبل از این همه منو آدمی میدونستند که کسی در کنارش امنیت نداره.
این خیلی بده. مسائلی که براحتی حل میشه رو تو بوق و کرنا میکردم.
آدمهای صفراوی مزاج هم اهل مخالفت هستند با همه چی. حتی اگه بگی ماست سفیده میگن نه سیاهه.
یه جمله شبیه همون که من نوشتم یا چیز دیگه که یادآور بشه برات ، بنویس و بزار جایی جلوی چشمت که دائم چشمت بهش بیوفته و یادت بیوفته انتظار رسیدن به راحتی و موفقیت رو داری نه دعوا و مخالفت.
یادآوری که برات بشه ، طرز رفتار و حرفهات هم همونطور سو میگیره.
