طلاق یا زندگی به خاطر بچه 🥺

 اینقدر توسط خانواده خودم و شوهرم و خانواده اش

کتک و تحقیر و اهانت دیده بودم

که اونموقع فکر میکردم من بدم و مقصرم و اشتباه میکنم و من بودم ک زن بدی بودم و همه زندگیا همینه و همه ی زنا همینجوری زندگیشون و تازه نکات مثبت شوهرمم بزرگ میکردن و میگفتن ببین شوهرت فلانه . خوشی زیر دلتو زده

بزرگترام و مشاوره برای اینکه میترسیدن مطلقه و خراب و صیغه ای بشم .  راضیم میخواستن کنن زندگی کنم 

بازی روانی باهام کردن

منم که بچه و خام و حرف گوش کن و مطیع و تو سری خور!!!

فکر میکردم حق با اوناست و اونا راست میگن

هیچ کسی طرف منو نمیگرفت . بابا و مامانم فحشمم میدادن که چه غلطی کردی ! شوهرت نمیخوادت!

منم خام و بچه ، بدون عزت نفس و اعتماد به عقل و شعور خودم !

میگفتم راست میگن حتما

حتما حق با اوناست !

به حرف اونا جلو رفتم

اینقدر محبت و خوبی به شوهرم کردم که اروم بگیره

خودمو هویتمو له کردم تا باهام زندگی کنه و مطلقه و اواره نشم

اونقدر بچه بودم که هیچ تصوری از اینکه بخوام کار کنم . درامد داشته باشم . خونه جدا . ماشینه خودمو و..... داشته باشم نداشتم

فکر میکردم یا باید خونه بابام باشم

یا خونه شوهر

یا اواره خیابون

نه خودم عقلم میرسید

و نه بزرگتر و مشاوره بهم گفتن یه گزینه ای هم هست به اسم مستقل شدن ....

الانم دارم تلاش میکنم

دیگه راه اشتباه نرم

تصمیم اشتباه نگیرم

بابت هر قدمی که میخوام بردارم کلی فکر و استدلال میکنم

نمیخوام زندگیمو از این بدتر کنم

میخوام به خودم برسم و خودمو بازیابی کنم

میخوام به بچم برسم و مادری کنم و حواسم بهش باشه و کافی باشم براش

میخوام طبق تحقیق و برنامه ریزی ای که کردم وارد حرفه و شغل بشم رشد کنم و درامد داشته باشم

خانواده و اطرافیان و همه ی ادمهایی هم که حضورشون باعث سردرگمی و جنگ اعصابم میشد رو کنار گذاشتم

تقریبا تکلیفم با خودم روشنه که میخوام چکار کنم

فقط مونده تکلیفمو با شوهرم روشن کنم

بابت ترسهایی که گفتم و مشکلاتی ک نوشتم میگم زندگی کنم و چشامو روش ببندم و بمونم و مدارا کنم تا بچم زیر سایه پدر باشه و سنگینی بچه طلاق روش نباشه 

به هر حال خودمم سایه مرد بالا سرمه

کسی نمیتونه اذیت و ازارم کنه

دیدم زنای مطلقه رو تو همسایگی حتی همسایه ها میفهمن شوهر نداره انگاری راه براشون بازه بخوان اذیت و ازاری برسونن یا حرف و حدیث دربیارن

دیگه هممون تو همین جامعه هستیم و میدونیم روزگار زنای تنها سخت میگذره

باز اگر سایه پدر و برادر بالا سرم بود داستان فرق میکرد و این موضوعات برام مطرح نبود

ولی من هیچ مردی رو ندارم جز شوهرم

از طرفی هم میگم پریسا نترس . کار درست از همچین اومی طلاقه . میگم طلاق بگیرم و یه گوشه ی دنیا با دخترم در ارامش زندگی کنم

 بالاخره دخترمم بزرگ میشه و ازدواج میکنه و این تنهاییش تموم میشه . منم که سرم با بچم و کارم گرمه . دخترمم ازدواج کنه سرم گرمه بزرگ کردن نوه هام میشه🌝

مرسی گلم

حکایتم شده سنگی ک نادون تو چاه میندازه و صدتا عاقل نمیتونه دربیاره

نه خودم دیگه میدونم چکار کنم

و نه کسی میتونه راه حلی برام پیدا کنه

فقط باید خدا نجاتم بده