طلاق یا زندگی به خاطر بچه 🥺

منم مدام تو ترس و استرس و اضطرابم

اصلا ارامش ندارم و همش دلهره دارم

نمیدونم دنیا میخواد چه بلایی سر من و بچم بیاره

برنامه ریزی دارم برای درامد و اگر خدا بخواد به درامدی میرسم که کفاف خودمو بچمو بده

شوهرم پول میده خسیس نیست

بابام زنده است . ولی من ندارمش

گفتم که بی کس و کارم

بگم یتیمم دروغ نگفتم

دقیقا زندگی منم هر روز بدتر میشه که بهتر نمیشه

دیگه از همه چی میترسم

به هیج کسی اعتماد ندارم

فقط میخوام از این بدتر نشه و شرایطو حفظ کنم و خودمو بازیابی کنم 

اخه خیلی اسیب دیدم . باید به خودم  برسم 

بعدشم باید به بچم برسم و مادری کنم

🥺🥺🥺

میدونم خیلی سخته

ولی اگر به قیمت راحت تر بودن زندگی بچم باشه . تحمل میکنم

گزینه و حق انتخاب دیگه ای ندارم

یا باید طلاق بگیرم و مشکلات طلاق و بچه طلاق و تنهایی رو داشته باشم

یا باید بمونم و چشمم رو روش ببندم و زندگیه خودمو کنم

گزینه سومی وجود نداره . با این ادم هیچجوری نمیشه صمیمی شد که بگم میمونم و درستش میکنم و کنار میام یجوری باهاش . ذاتش خرابه . همه وجودش دروغ و حیله و مکر و خیانته و بدیهاش ته نداره

اگر من بخوام با شوهرم درگیر بشم و پیگیرش باشم و حرف بزنم باهاش . جر و بحثمون میشه و دعواس . چون یا دروغش رو میشه یا میخواد مکر و حیله و زرنگ بازی کنه و منم صدام درمیاد

ولی اگر کاری به کارش نداشته باشم . بیشتر وقتشو ک سرکاره و نیست

تایمی هم ک خونه است اگر سمتش نرم . سرش تو گوشی و تلوزیونه . و اینجوری نیست که بخواد بیاد سمتمون 

اگرم بیاد اونقدر کمه که میشه با بی توجهی و سکوت و جوابشو ندادن جلوی جر و بحثو گرفت

فقط نباید سمتش بریم

خودم درامد داشتم

پنج سال مغازه داشتم

ولی شهرستانیم و کم جمعیت و قشر ضعیف...

 اونقدری ک بشه زندگی مستقل داشت درامد نداشتم

مغازه رو جمع کردم و برای یک شغل جدید برنامه ریزی کردم که انشاا... باهاش بتونم درامد خوبی داشته باشم

شوهرم با دخترم بهتر از منه

به هر حال بچشه

اما با اونم درگیری داره و بحث و دعوا داره . یهو داد میزنه

باید میاد خونه به بچه بازی بدم تا سمت باباش زیاد نره

در حدی که بهش غذا و میوه میده

دور دور میبرتش

پارک شهربازی مسافرت سینما تاتر و .... اینه ولی خوبه

دقیقا تو فکر جدایی بودم

داشت خودش طلاقم میداد

رفتم مشاوره از طرف دادگاه

شرایطمو که هرکی میفهمید 

میگفت زندگی کن فقط 

۲۱ سالم بود 

بدون خانواده و پشتوانه و پدر و مادر و هیچی

بدون یه قرون پول و پس انداز و حتی یه مثقال طلا

بدون شغل و درامد (دانشجو بودم)

چشم و گوش بسته و ساده و روستایی....

من بودم و یه دنیای نامعلوم و مطلقگی ...

شوهرمم مهریه بده نبود . حتی اگر زندان مینداختمش

یعنی اگر طلاق میگرفتم . من بودم و خیابون و گشنگی و اوارگی

حتی تو دادگاه ها دلشون برام میسوخت 

خودم یه دختر ۲۱ ساله دادگاه میرفتم و میومدم

تک و تنها

هزار تومن پول هیچکسی بهم نمیداد.

نه بابام و نه شوهرم

پیاده میرفتم دادگاه و میومدم . کرایه تاکسی نداشتم

شوهرم با ماشین از جلوم رد میشد

میدونست تا خونه باید کلی پیاده برم سوارم نمیکرد

میترسیدمم دادگاه نرم به ضررم رای بدن....

شرایطم اینجوری بود

مشاوره میرفتم

که مشاوره تشویقم کرد به موندن و ساختن

محبت کردن و دل ب دست اوردن

تهشم شد بچه

الانم من موندم و بازم همون شرایط و همون زندگی جهنمی و همون ادم خدانشناس

همون موقع باید کار میکردم و مستقل میشدم

جایه اینکه بهم بگن حق طلاق بگیر بعد برو سر زندگیت و جلو گیری کن و درستو تموم کن و شاغل شو و خونه بگیر و بعدم با حق طلاقت جدا شو

بهم گفتن برو زندگی کن . بچه دار بشو

حالا من موندم و یک بچه و این زندگی

کاش مشاوره نمیرفتم

کاش به عقل خودم جلو میرفتم

اشتباه کردم

الانم حرف مشاوره ها مشخصه

زندگی کن

خوبیای شوهرتو بنویس و هر روز بخون

بعدشم دلبری کن سمتت بیاد

همینجوری به ادم میگن زندگی کن 

اینقدر همینجوری با حرفای پوشالی و راه حل های مقطعی جلو میبرنتت اخرش میبینی ۵۰ سالت شده و هزار جور درد و مریضی داری و چند تا بچه 

بعدم میگن خوب دیگه بقیه زندگیتم همینجوری جلو برو و بساز چیزی تا مردنت نمونده

یعنی اینی که گفتم حرف تمام مشاوره ها و دوستام و مو سفیدایه فامیل بوده بهم

حالا هم که من موندم و یه زندگی جهنمی

هیچکسی سال ب سال یادش نمیاد من اصلا وجود داشتم

شدم یه ادم اسیب دیده روحی و ذهنی و جسمی 

که دیگه خودمم با خودم غریبه ام و نمیشناسم خودمو

هزار تا مشکل دارم باهاش

تو تاپیک قبلیم نوشتم

خیانت دروغ مکر حیله . خانواده داغون دعانویس

داد و بیداد و فحاشی . وحشی گری . کتک . تهدید . روانیه . دو شخصیتیه

هرچی بدی هست این ادم داره

بدیهاش ته نداره

خانواده و پشت و گذشته ای نداشتم که بخوام بهشون برگردم...

کاش یکی بهم میگفت پریسا تو که گذشته ای نداری بهش برگردی

حداقل اینده اتو خراب نکن 

اینده اتو بساز

هیچ کسی بهم نگفت جداشو . مامانم میترسید برگردم خونش و مزاحمش بشم چون دوست داره تنها باشه فقط و کسی تو خونش نباشه . بابامم میترسید برگردم و بخواد خرجم بیوفته گردنش . کلا از اینکه یه لقمه نون بهم بده زورش میومد .

عمو و عمه و دایی و بقیه هم میگفتن زندگی کن 

میترسیدن بخوام برم خونشون!

فقط خواستن منو از سرشون باز کنن

میگفتن مشکل از توعه شوهرت خوبه

مشاوره هم راه حل میداد بهم فلان کارو کن شوهرت داد نزنه . عاشق شه . مهربون شه . فلان شه!

حالا با بچه دار شدنمم دیگه اینده ای ندارم

جایی برای طلاق و مجرد شدن و ازدواج دوم ندارم.....

طلاق هم بگیرم . بخاطر دخترم نباید ازدواج کنم

یا بخوام شوهر کنم باید بچه یکی دیگه رو هم بزرگ کنم

من اونقدر اسیب دیدم

که فقط باید چند سال رو خودم کار کنم و دوباره خودمو پیدا کنم

جایی برای ازدواج دوم ندارم

پس بعد از طلاق هم احتمالا تا اخر عمر مجرد بمونم

حالا من شدم ادمی که نه گذشته ای دادم ک بهش پناه ببرم

و نه اینده ی انچنانی بعد از طلاق در انتظارمه که جدا بشم

طلاق فقط یک خوبی داره برام و اون ندیدن شوهرمه

بمونم تو زندگی هم باید خودمو بزنم به اون راه . انگاری وجود نداره و سرمو بندازم پایین و به مسایل خودمو دخترم رسیدگی کنم