دختر گل
هزاران یا میلیونها نفر ممکنه ابنطوری باشن، اصلا چیز بدی نیست و راه حل های روانشناسی خودش رو داره.
انسان اگر با هر مشکلی احساس بدی بهش دست بده نمیتونه قوی و با تجربه بشه.
یه بچه کوچیک رو تو ذهنت تصور کن، مثلا میدونی چقدر آموزش ها نیاز داره نا یاد بگیره چطوری زندگی کنه؟
ما آدم ها درسته بزرگ میشیم ، اما هر کدوممون مثل اون بچه بازم نیاز به یادگیری داریم، نیاز به این داریم عیب های خودمونو ببینم و رفع کنیم، نیاز داریم آگاهی خودمون رو بالاتر ببریم.
پس چیز بدی نیست ، فقط مشکلاتمون با هم فرق میکنه، اما در نهایت موفق میشیم🌷💖😺
یعنی حرفی برای گفتن داری ولی خجالت میکشی بگی?
یا اصلا حرفی نداری ?
عزیزدلم این که مسئله‌ای نیست بخوای بخاطرش به از بین بردن خودت فکر کنی. منم دقیقا همینطورم البته با شدت کمتری. چون کلا آدم تنهایی‌ام زیاد کسی دور و برم نیست. راه‌حلش اینه که کم‌کم به خجالت و استرست غلبه کنی. مثلا با جمعایی که تعداد کمی آدم توشون هست شروع کن. با کسایی که بهت نزدیکترن و باهاشون احساس راحتی بیشتری داری. حرف بزن ، اولش جمله‌های کوتاه و کم. بعد که ببینی حس خوبی داره و اونقدرام سخت نیست بیشترش میکنی خودت. دیدن واکنش دیگران و اینکه همراهیت کننم مهمه. ناراحت نباش جانم درست میشه فقط کافیه که یکم جرات به خرج بدی
اصلا اونطور که تو ذهنت تصور میکنی نیست💖
کدوم شهری
باید از یجایی شروع کنی یاد بگیری کمی پر رو باشی ولی با احترام صداتونو باز کنید و راحت صحبت کنید تمرین فراموش نشه
[QUOTE=350428336]چیکار کردی فدات شم چن سالته من ۲۲ ام[QUOTE۴
۲۴ازدواج که کردم ناخودآگاه ارتباط میگرفتم سعی میکردم سکوت نکنم یه چیزی بگم تو مهمونیا ولی درکت میکنم خدایی خیلی حال مزخرفیه
اره کلا بستگی داره به خودت کم کم یکم اونجا کار میکنی دو تا دوست پیدا میکنی از همکارات دوبار بیرون میری طبیعیه که ساکت باشی اولاش و کمتر حرف بزنی نسبت به بقیه ولی اگه خجالت و بذاری کنار و به این فکر کنی کلا یبار قراره زندگی کنی تو این دنیا دیگه یخت باز میشه و راحت تر صحبت میکنی
