پیامدها و راهکارهای زندگی با مادر خودشیفته و آزارگر

سلام گل صحرا

عزیزم حالا که بیشتر توضیح دادی تازه دارم می فهمم چه انسان بزرگ و با ارزشی هستی. گفتی تو جمع اذیت میشی و احساس شرم و گناه و نقص داری. باید بگم کاملا میفهممت، تمام اینایی که گفتی دقیقا منم. منم بارها از زبون بقیه شنیدم که چرا اینقد استرس داری؟! من از بچگی هر وقت مجبور بودم تو یه جمع باشم از اول تا اخرش، حتی اگه یک کلمه هم حرف نمی زدم، مدام تو دلم در حال سرزنش کردن خودم بودم، اینقد از وجود خودم شرم داشتم و خجالت می کشیدم که دلم می خواست زمین دهن باز کنه و من برم توش که جلو چشم بقیه نباشم، در حالی که نه کاری کرده بودم، نه حرفی زده بودم و نه حتی مرکز توجه کسی بودم. پس خیلی خوب حالتو می فهمم. 

به نظر من تو می تونی الهام بخش همه بچه های تاپیک باشی، چون چندین بار تونستی با اراده و پشت کار خودت، با وجود شرایط سختی که گفتی داشتی، اونم تو این شرایط اقتصادی، به درآمد برسی و این به هیچ وجه کار کوچکی نبوده و نیست.
واقعا نام کاربری که انتخاب کردی برازندته «گل صحرا»! تو درست مثل همون گلای صحرایی، با تمام لطافت و ظرافتی که داشتی و داری تو دل صحرا برای زندگیت جنگیدی و دووم آوردی. نازنینم، می دونم رنج زیادی رو متحمل شدی، ولی یادت باشه ما، حتی اگه خودمون هنوز نتونسته باشیم از ته دل باور کنیم، دیگه اون بچه های ضعیف و ناتوان و وابسته نیستیم. ما علیرغم تمام شکنجه ها و آزارهای بی امان اون آدم زنده موندیم و بزرگ شدیم! ما می تونیم قدم به قدم بهتر بشیم
 و یه روز برای همیشه از قفس ذهنی که اون برامون ساخته پر بکشیم...

مرحبا... تو زیبایی خلق میکنی. 

دوست خوبم از صمیم قلب امیدوارم یه روز بیاد که ازش دور بشی، اینقد دور که دیگه دستش بهت نرسه که بخواد آزارت بده، اینقد دور که بتونی در نبودش شکوفا بشی، اون تجربه های تلخ رو پشت سر بذاری و تبدیل به همون کسی بشی که همیشه آرزوشو داشتی. چون معتقدم تو واقعا لیاقتشو داری. 

نمی دونم اگر من جای تو بودم و اون تجربه تلخی رو که گفتی سال ها درگیرش بودی داشتم زنده می موندم یا نه، بعید می دونم می تونستم دووم بیارم! تو خودت بهتر از همه ما به سختیا و موانع مسیری که پشت سرگذاشتی واقف هستی و ازت خواهش می کنم از صمیم قلب به خودت افتخار کن، همونطور که من و همه دوستانت در این تاپیک بهت افتخار می کنیم. می دونم صدای اون زن همیشه تو گوشت پلی میشه که مدام سرزنش و تحقیرت میکنه، مدام میگه تو هیچی نیستی، هیچی نمیشی، به هیچ دردی نمی خوری و..‌. نمی گم یکباره اینا رو بریز دور چون می دونم این نگاهی که ماها نسبت به خودمون داریم، حاصل تلقین مداوم و سالیان دراز اون آدمه و مثل نقشی که روی سنگ حک شده باشه، پاک کردنش به این راحتیا نیست. اما دلم میخواد در کنار اون صدای منفی و سمی که تو سرت کاشته شده بیای و یک صدای دیگه، هر چند ضعیف، اضافه کنی: صدای خودت و همه ما که بهت میگیم تو فوق العاده ای.
نیازی نیست حتما تحصیلات دانشگاهی داشته باشی، لازم نیست ستاره درخشان هر مجلس و محفل باشی. همین که تو اون خونه تونستی زنده بمونی و با وجود تک تک آسیب هایی که‌ دیدی سلامت روانتو تا همین حد حفظ کنی کاری فوق العاده تر از گرفتن هر مدرک دانشگاهی و درخشان تر از هر ستاره سینمایی انجام دادی. کی میگه همه مسیرهای یکسانی رو باید طی کنن تا بشه بهشون بگیم موفق؟!!! برای یکی مسیر از ده ها پله بالای صفر شروع میشه، برای یکی از صفر و برای یکی مثل ماها از  فرسنگها زیر صفر! حتی همین الانم با تمام تلاشهایی که کردیم، شاید بعضی از ما هنوز راه زیادی در پیش داشته باشیم تا به نقطه صفر بقیه آدما برسیم.
ولی عزیزم، کی میگه کار ما کوچیک، بی ارزش و بی فایده اس، بجز صدای سمی همون آدم که مدام تو سر ما تکرار میشه و تکرار میشه و تنها هدفش اینه که بقیه زندگی، امید و آینده ما رو هم به لجن بکشه؟ پس تسلیم صداش نشو. باور کن مسیر رشد اینقد پر هیجان و جذابه که هر چقدر و تا هر کجاش هم که پیش بریم ارزششو‌ داره. قرار نیست حالا که دیروزمون رو‌ ازمون گرفتن فردا رو هم دو دستی بهشون واگذار کنیم.
می دونم راه دشواره و تنها کاری که از دست ما بر میاد برداشتن قدمهای کوچک، کند و حلزونیه اما بدون که تو تنها نیستی. ما با تمام وجود اینجا هستیم که برای هر قدم کوچیک، کند و حلزونیه که علیرغم تمام بندهایی که به دست و پای جسم و روحت داری بر می داری، از صمیم قلب تشویقت کنیم و برات از ته دل هورا بکشیم، چون خیلی خوب می دونیم تو این مسیر هر قدم چقدر بارزشه.
اگه دیگه نمی تونی گل پرورش بدی عیبی نداره، خیلی عالیه که آشپزیت خوبه، معلومه که ذاتا کدبانویی. تمام سعیت رو بکن که این دفعه از این راه به درآمد برسی. (اینو با قدرت و دل قرص به تو میگم و شاید به این راحتی به کس دیگه نگم چون می دونم تو قبلا تجربه‌ مشابه داشتی و از پسش بر میای ) اگرم به هر دلیلی نشی با داشتم اون همه ذوق و‌هنر که تو وجودت داری یه راه دیگه پیدا کن. اگه خواستی بیا اینجا و از هر قدم هرچند کوچکی که تو این راه بر می داری برامون بگو که انگیزه ای بشه برات. فقط نذار محتاج اون آدم بمونی. اگه بتونی برای بلند مدت پس انداز هم بکنی که دیگه عالی میشه.
در مورد شادی و ورزش نکردن پیشش هم بسیار کار خوبی می کنی. درست متوجه شدی که اونا چشم‌دیدن حال خوب ما رو ندارن. پس تا می تونی به همین کار ادامه بده و نذار بفهمه خوشحالی. سعی کن‌ تا می تونی جلوش یه‌ موجود خنثی باشی، نه شاد، نه غمگین، نه وحشت زده، نه‌ مشتاق ... کلا یه آدم بی تفاوت باش جلوش. آفرین که دیگه سعی می کنی باهاش یکه بدو نکنی. خودت بهتر می دونی اونا از واکنش های از سر خشم و درموندگی ما تا چه‌ حد ارضا روحی روانی میشن. کلا از اینکه برسوننت به جنون لذت عجیبی می برن. پس بهتره بهشون خوراک ندیم و کلا خنثی و‌ بی تفاوت باشیم‌ جلوشون. البته‌ نمیگم همش خودتو‌ سرکوب کنی، چون اینم کار درستی نیست. اگه می تونستی مشاوره رو ادامه بدی عالی بود چون تو جلسه مشاوره فرصت برون ریزی عواطف و احساسات منفی به بهترین‌ وجه بهت داده میشه، اما اگرم نمی تونی، خودت وقتایی که اون پیشت نیست از تکنیک هایی مثل صندلی خالی (جستجو کنی میاره) استفاده کن تا حس های منفیت تخلیه بشن، دره اینجا هم که همیشه بروی تو دوست نازنینم بازه، اگه فکر می کنی حرف زدن با ماها بهت کمکی میکنه بیا و‌ هر چه‌ می خواهد دل تنگت بگو. من حتی اگه‌ اون لحظه آن نباشم بلاخره میام و می خونم. مطمئنم‌ دوستان دیگه‌ هم که بیان‌ و بخونن مرهم دردت میشن.
عزیزم عمیقا خوشحال میشم به زودی از موفقیت روز افزونت بشنوم، گل صحرای نازنینم...