همسرم مرا قبول ندارد

با سلام و خسته نباشيد 

من و همسرم ١١ سال اختلاف سنی داريم، ٢ تا دختر ٦ و ٤ ساله دارم. از دوسال پيش به همسرم گفتم دختر بزرگم رو بفرستيم كلاسهای ورزشی چون ميديدم به بازی كردن با توپ خيلی علاقه نشون ميده، فوتبال، بسكتبال و واليبال رو پيشنهاد كردم به همراه ژيمناستيک چون يک سری كارها رو از ٢ سالگی در منزل انجام ميده كه مربوط به ژيمناستيک هست و بسيار هم خوب انجام ميده و ورزش رزمی برای دفاع شخصی 

همسرم با فوتبال خيلی موافق هست اما نميفرسته ميگه بايد بزرگتر بشه الان نميفهمه، البته بايد بگم كه دخترم هم در فوتبال طوری هست كه اگر نتونه توپ رو بگيره يا بهش ندن كلی ناراحت ميشه به همين دايل با همسرم موافقت كردم كه ديرتر بره ( كه مطمئنم با دل نخواهد رفت يا ٤-٥ سال ديگه شايد بره) 

به طور خلاصه دلايل ورزش نفرستادن دخترم رو از طرف همسرم براتون ميگم

ژيمناستيك: نميخواد قدش كوتاه ميشه

بسكتبال: قدش كوتاه هست داخلش موفق نميشه

واليبال: حالا زوده

كاراته هم رفت كمربند بنفش گرفت اما بعد گفت همش تكراری هست نميخوام برم ( كه فعلا نميفرستيمش تا ٧-٨ سالش كه بشه اگر رفت و خوشش آمد ادامه ميده ولی در غير اينصورت دوباره خارج بشه)

در زمينه موسيقيی

پيانو: خوبه، پيگيری كن. اما بعد از پيگيری ميگه نه، خودت هم ميتونی يادش بدی

فولوت و ويلون: تو يوتيوب نگاه كن يادش بده

هر سه تا موسيقی رو دخترم دوست داره هر سه تاش هم تو خونمون هست 

فولوت و ويلون رو دخترم خواست مادر و همسرم سريع خريدن براش، استفاده نميكنه افتاده گوشه خونه خاک ميخوره 

همسرم ديوانم كرده، برای همين فوتبال كه ميگفت نه بعد يه مدت دوستش گفت كه خوبه همسرم هم امد گفت خوبه بفرستيمش برای مدرسش هم خوبه ( تمام ورزشهايی كه نوشتم به جز كاراته، برای مدرسش هم خوب هست ) 

به همسرم ميگم فلان كار خوبه ميگه نه بعد دست كم ٢ سال بعدش مياد ميگه خوبه، متاسفانه من نميتونم دليل بيارم كه چرا يه كار خوبه چرا نه. و فكر كنم اين دليلی باشه كه همسرم قبول نميكنه حرفام را

مثلا همسرم ديپلم و من مهندس هستم. بهش گفتم برو درست رو ادامه بده خوبه، از من اصرار از اون انكار كه الان ديگه سخته، به درد من نميخوره و .... . من هم ميگفتم من پشتت هستم نگران نباش خسته نميشم. خسته هم بشم يه كاريش ميكنم شده سالی ٢ تا درس بردار كه بر نداشت( يكی از دلايلش هم اين هست كه در ازدواج اولش خواسته ادامه بده خانمش خسته شده و بهانه مياورده، خانمش رو هم ميفرسته دانشگاه كه مسئله ای پيش مياد كه جفتشون ترک تحصيل ميكنن ) 

حالا بعد از ٧ سال چون يكی از رئيسهاش گفته خوبه ادامه تحصيل، حقوقت هم بالا ميرن با مدرک ليسانس ( در هر رشته اي) تصميم گرفته كه بره و پشيمان هم هست از نرفتنش ( البته ميدونم نميره، چون الان واقعا سخت تَر هست ) 

نذاشت من درسم رو ادامه بدم گفت با همين ليسانس هم ميتونی با درآمد خوب كار مناسب پيدا كنی. بعد چند سال چون دوستش دقيقا حرفی كه من بهش زده بودم رو زد گفت اگر ميخواي بری برو كه خودم نرفتم 

كلا من برای اينكه به خواستم برسم بايد يا خودم رو كوچک كنم يا به خواهرش بگم يا به دوستاش بگم كه اون رو راضيیكنن( البته هيچوقت هم نخواهم گفت) 

موندم چیكار كنم ؟ 

ضمنا خودم هم يک آدم بی اعصابی هستم كه حد نداره،  ( قبل ازدواج بخاطر فشار درس يک مقدار اعصابم بهم ميريخت اما بعد از بچه دار شدن واقعا اعصاب ندارم و اگر چندبار گفتم بچه ها گوش نكردن كتک ميخورن يا مورد علاقه ترين وسيله بازيشون رو ميگيرم ازشون😞) 

بيش از حد ساده هستم، از بعد از ازدواج هم خيلی وابسته عاطفی به همسرم شدن و فكر كنم يكی از دلايلش هم ابراز علاقه بيش از حد همسرم هست.

دست به هركاری هم كه ميزنم وسط راه ولش ميكنم، از كوچكترين چيز گرفته تا بزرگترين هدفم، طوری كه بعضی وقتها فكر ميكنم كه چطور مدرک گرفتم. اعتماد به نفسم ضعيف بود ولی بعد از ازدواج بدتر شد خواستم زبان ياد بگيرم وقتيیاشتباه ميكردم يا سوال ( از نظر همسرم مسخره) ميپرسیدم ازم ميخنديد، بعد كه ديگه ياد گرفتن رو كنار گذاشتم همسرم ميگه بخون و ....

لطفا راهنمايی كنيد 

تشكر