احساس پوچی در زندگی

سلام وقت بخیر ۳۰ سالم هست ۵ ساله ازدواج کردم ،شکر خدا همه چیز زندگی عالی بود ،تورشته مورد علاقه م درس خوندم و مشعول به کار بودم  همسرمم مرد خوبیه ،همهچی زندگی عالی بود تا اینکه سه سال پیش همزمان با اومدن کرونا حدود یکماه مونده به زایمانم ،مامان قشنگم رو ناگهانی از دست دادم ،یک شب رفت بیمارستان و دیگه برنگشت ،دو روز بعدش بچه م نارس به دنیا ادمد مدتی بیمارستان بود،به خاطر شرایط کرونا فروردین ۹۹ هیچ کس بعد زایمان پیشم نبود خود تنها بودم شرایط روحی خوبی نداشتم غم مادرم داشتم بچه نارس بودضعیف بود ،همسرمم دستش اسیب دیده بود نمیتونست کمکم کنه ،من سعی میکردم با شرایط کنار بیام و همه تمرکزم واسه بزرگ کردن پسرم باشه ،االان سه ماه پدرمم از دست دادم و شدیدا احساس پوچی میکنم هر روز به خودکشی فکر میکنم ،انگیزههیچ کاری ندارم ،همسر مرد خوبیه  ولی هیج درکی از شرایط من نداره اصلا توجهی به من نداره تادیر وقت سر کاره وقتی هم میاد انقدر خسته س که فوری میخوابه ،نه توی بچه داری کمکم میکنه ،نه حاضره یکم برا من وقت بذاره ،درآمدش خوبه خسیسم نیست ،ولی همش فکر کاره میگم لاقل یه جمعه باهم بریم بیرون یه دور بزنیم یکم حال روحی من عوض بشه هر روز میگه هفته دیگه ،من از صبح تا شب توی خونه تنها هستم  نه سر کار میتونم برم ،نه تفریحی ،منی که قبلا از صبح میزرم از خونه بیرون  سر کار میرفتم  ،دستم تو جیب خودم بودم  تفریخ خرید مسافرت همه چی زندگیم رو به راه بود الان سه ساله توی خونه هستم حتی خونه پدر مادرم ندارم برم ،با یه بچه سال به سال رنگ بازار و مهمونی ومسافرت رو نمیبینم و مجبورم  واسه پول سر و لباس پسرمم التماس همسرم رو بکنم  واقعا از زندگی بریدم فقط به خاطر پسرم تحمل میکنم  هر روز به خودکشی فکر میکنم  ،همسرم تازگیا اصرار دارهدوباره بچه دار بشیم ولی من واقعا بابت همون بچه اولم هم پشیمون ،ناشکر نیستم ،از خدا بابت داشتن پسرم تشکر میکنم چون پسرم انگیزه زندگی منه ،ولی همش یا به خودکشی فکر میکنم یا اینکه پسرم بردارم و از این زندگی برم بیتفاوتی همسرم برام غیر قابل تحمله اصلا دلم نمیخواد دیگه بچه دار بشم ،اگر پسرم بزرگتر بود یه روزم تو این زندگی نمی موندم ،مدتیه همش به خودکشی فکر میکنم  ،حتی قرص برنج هم خریدم ،هرچقدر باهمسرم حرف میزنم هیچ فایده ای نداره میگه تو خوشی زده زیر دلت ،ما همچی تو زندگیمون داریم ولی من واقعا هیچ لذتی از زندگیم نمیبرم ،دلم میخواد از این زندگی برم بیرون دلم میخواد برگردم به زندگی قبلیم ،تامیام با همسرم حرف بزنم میگه ناراحتی برو ،اصلا جایی رو داری بری؟ اگه پسرم یکم بزگتر بود یه ثانیه هم نمیموندم میرفتم سر کار و خودم تنهایی زندگی میکردم ولی پسرم کوچیکه نمیتونم بذارم و برم سر کار،تحمل این زندگی رو هم دیگه ندارم یا بمیرم تا از زندگی نجات پیدا کنم