هر كسی جای خودش!
بزرگ كردن چند بچه هم سن و سال باهم، كار آسانی نيست و اگر كمی بی‌دقتی اتفاق بيفتد بايد فاتحه آرامش خانه را خواند. برای حفظ اعصاب خودتان و پرورش دادن بچه‌ها در صلح و آرامش، از نكات زير غافل نشويد.
برچسب‌های لعنتی!
دست از برچسب زدن به بچه‌ها برداريد. هیچ‌وقت نگوييد «دختر ورزشكارم» يا «پسر درس‌خوان من». به‌خصوص زمانی كه چند فرزند داريد، نسبت دادن يك صفت خاص به يكی از آن‌ها باعث می‌شود بچه‌های ديگر احساس كنند نمی‌توانند اين صفت را داشته باشند چون قبلا يكی اشغالش كرده است. بنا‌بر‌اين مجبور می‌شوند براي به دست آوردن صفت «درس‌خوان» يا «ورزشكار» باهم رقابت كنند. در بدترين شكل، بچه‌ها ممكن است فكر كنند نمی‌توانند مثل خواهر يا برادرشان باشند و نا‌اميد شوند.
مقايسه موقوف!
بعضی از پدر و مادرها بچه‌ها را باهم مقايسه می‌كنند؛ مثلا می‌گويند: « ببين خواهرت غذايش را كامل خورده اما بازهم غذای تو مانده است!» اين جمله شايد به‌ظاهر معمولی باشد اما می‌تواند باعث يك عالم ماجرای مختلف شود؛ ازجمله اينكه يكی از بچه‌ها به ديگری حسادت كند و به خاطر همين هم شروع به نشان دادن مشكلات رفتاری كند. اصلا يكی از دلايلی كه بچه‌ها دردسر‌ساز می‌شوند، همين مقايسه‌هاست. زمانی كه پدر و مادر به‌جای مقايسه از تشويق استفاده كنند بچه‌ها گزينه‌های زيادی برای تغيير پيش‌رو دارند درحالی‌که مقايسه اين گزينه‌ها را اول محدود و بعد نابود می‌كند.
اين زمان، اختصاصی است!
فرض كنيد سه فرزند داريد. در چنين شرايطی موظف هستيد هرروز حداقل 15 دقيقه را به‌صورت اختصاصی به هر يك از آن‌ها اختصاص دهيد و اين زمان بايد بدون حضور بقيه بچه‌ها باشد. به‌عبارت‌دیگر هرروز، دست‌کم 45 دقيقه از وقت شما بين سه فرزندتان تقسيم می‌شود. در اين زمان بايد تلفن را خاموش‌کنید، از هرگونه مزاحمت بيرونی خلاص شويد و كارها و بازی‌هايی را انجام دهيد كه فرزندتان از شما می‌خواهد. هرکدام از آن‌ها بايد از بابت توجه شما دلگرم و مطمئن باشند.
بگذاريد خودش باشد
والدينی هم هستند كه برای راحت كردن كار خودشان، سعی می‌كنند بچه‌ها را وادار به انجام فعاليت‌های مشترك كنند. مثلا برای اينكه هر دو فرزندشان درآن‌واحد سرگرم شوند آن‌ها را مجبور به انجام يك فعالیت می‌كنند. اگر شما هم از اين دسته هستيد، لطفا دست از اين كار برداريد. وظيفه شما اين است كه به هريك از آن‌ها كمك كنيد خودشان باشند و خودشان را بيشتر بشناسند. ممكن است يكی از آن‌ها عاشق ورزش كردن باشد و ديگری عاشق كتاب خواندن. دليلی ندارد هر دو را مجبور به يك کارکنید. گوش‌ها و چشم‌هايتان را كاملا باز نگه‌دارید و به واكنش‌های هرکدام دقت كنيد. ببينيد چه چيزهايی آن‌ها را خوشحال و چه چيزی ناراحتشان می‌كند و هر كدام را بر اساس آنچه هستند پرورش دهيد.
