نی نی سایت: کودکان آرام آرام راه جامعه‌پذیری را طی می‌کنند. رفتار‌های پدر و مادر، شرکت در آیین‌های فرهنگی و آداب و رسوم قومی و محلی در کنار آموزش‌های رسمی، به صورت نرم و آرام، شخصیت اجتماعی کودکان را می‌سازد. کودک تا زمانی که در خانه است بیشترین ارتباط را فقط با پدر و مادر و برادر و خواهر خود دارد. هر بهانه‌ای که زمینه دیداری خانوادگی را فراهم کند، مانند مهمانی‌ها، جشن‌ها، سوگ‌ها و آداب و رسوم سبب می‌شود دایره‌ی شناخت کودک از آدم‌ها و شخصیت‌های نزدیک به خانواده‌ی خود گسترش یابد.
نوروز در قلمرو فرهنگ ایرانی یکی از آیین‌هایی است که زمینه‌ی دیدارهای خانوادگی را فراهم می‌کند و کودکان به پیروی از خانواده‌ها به طور طبیعی در این دیدار‌ها که با شادمانی و هدیه دادن و هدیه گرفتن نیز همراه است، شرکت کرده و بسیار تحت تأثیر قرار می‌گیرند.
به گزارش نی نی سایت، در این دیدار‌ها کودکان نیز از سوی خویشان و دوستان پدر و مادر، مورد مهر و محبت قرار می‌گیرند و خاطرات دلنشین این مهمانی‌ها بر ذهن آنها ثبت می‌شود. علاوه بر آن اگر خانواده‌ی مهمان یا میزبان کودکی همسن نیز داشته باشد کودک یک همبازی موقت پیدا کرده است. بنابر‌این زمانی که گوش کردن به حرف بزرگتر‌ها برای بچه‌ها دلپذیر نیست، آنها به بازی‌های همسطح خوشان می‌پردازند. برای همین در این دیدار‌ها همچنان که برای بزرگتر‌ها خوش می‌گذرد، شیرینی این خوش‌گذرانی برای کودکان صدچندان می‌شود.
این دیدار‌ها باعث می‌شوند:
1- کودکان خاطرات خوشی به یاد بسپارند
2- با خویشاوندان خود آشنا می‌شوند
3- دوستان تازه‌ای پیدا می‌کنند
4- هدایایی دریافت می‌کنند که خاطره‌ها را ماندگار‌تر می‌کند.
این چهار دستاورد در کوتاه‌مدت باعث می‌شود که کودک به تکرار این دیدارهای خانوادگی مشتاق شود و در بلند‌مدت به همبستگی‌های خانوادگی و اجتماعی می‌انجامد. در اینجا ناخودآگاه گروه‌های همدل، هم‌جهت و همفکر شکل می‌گیرد که در آینده حلقه روابط اصلی قرار می‌گیرند.
آنان در دوران نوجوانی و جوانی به مبادلات فکری و ابزار‌های آموزشی و تفریحی می‌پردازند و گاهی به عنوان تکیه‌گاه عاطفی این دوستان عمل می‌کنند و هرچه به سن بالاتر و جایگاه اجتماعی بهتری برسند می‌توانند از منافع یکدیگر دفاع کنند و یا برای یکدیگر منافع تازه ایجاد کنند؛ همچنان که می‌توانند زیان‌ها و آسیب‌ها را از یکدیگر دور کنند.
