نی‌نی سایت: اوتیسم یا در خود ماندگی از آن دست بیماری‌های جدیدی است که هر روز شمار مبتلایانش را بیشتر و بیشتر می‌کند. به گونه‌ای که گزارشها حاکی از آن است که بیش از ۲۰۰ هزار نفر در ایران مبتلا به اوتیسم هستند. شاید خیلی از ما با چنین کودکانی برخورد کرده باشیم یا برخی مادران چنین کودکانی باشیم. اما رفتار ما در قبال این کودکان چیست و چه وظیفهای در برابر آنها به دوش داریم؟
برخی معتقدند که به این پدیده باید به چشم یک تفاوت و نه اختلال نگریست. اما آنچه عجیب به نظر میرسد، حضور این بچهها در بهزیستی و کنار کودکان معلول جسمی و حرکتی است. آیا این بچهها باید در این مراکز نگهداری شوند و آیا نگهداری در این مراکز به این کودکان کمک می‌کند؟ ما چه کاری برای بهبود این بچهها باید انجام دهیم؟
اوتیسم علایم مشترکی با اختلالات دیگر دارد که باید تشخیص افتراقی درباره آن صورت بگیرد. اما در صورت تشخیص اوتیسم، آیا درست است کودک از خانواده جدا شود؟ محمد رضابیگی، روانشناس بالینی، در اینباره میگوید: «برای چنین موضوعی نمیشود قانون کلی صادر کرد. همه چیز بستگی به شرایط کودک دارد. به اعتقاد من هر بیماری که آزاری برای دیگران ندارد باید در شرایط طبیعی زندگی بهبود بیابد نه در بیمارستان بستری شود، اما گاهی این شرایط برای همه محیا نیست و انتخاب بین بد و بدتر است. اکنون کودکان اوتیسمی بسیاری وجود دارند که در کنار پدر و مادر و خانواده زندگی میکنند، اما با توصیهها و توجیهات و توجهات ویژه. شرایط هر فرد باید جداگانه بررسی شود و همه جوانب سنجیده شود. اما مسلما شرایط زندگی طبیعی در صورت ملاحظه اطرافیان بهتر است.» رضابیگی حتی غربالگری را در تشخیص این بیمای موثر نمیداند. او میگوید: «اوتیسم معمولا بعد از مدتی خود را نشان میدهد که خوشبختانه این روزها اطلاع رسانی خوبی در این زمینه انجام میشود به خصوص انجمن اوتیسم.»
اما تاکنون روش قطعی‌ای برای درمان مبتلایان به در خودماندگی یا اوتیسم یافته نشده‌است. کارآمدترین روش درمانی، توانبخشی است. چیزی که مشخص است، نگهداری و پرستاری این کودکان برای بهبود وضعیت آنان است. این کودکان در صورتی بهبود پیدا میکنند که در کنار بچههای معمولی و با مراقبت ویژه مربیان و خانواده بزرگ شوند.
نظرات شما
جدیدترین پرامتیازترین