نی نی سایت:پریسا قیاسی، روانشناس کودک و مشاور فرزندپروری در گفتوگو با خبرنگار پایگاه خبری «سلامانه» با بیان این مساله گفت: «سرعت تکامل رشدی در کودکان در مراحل مختلف از جمله راه رفتن، حرف زدن و حتی دندان آوردن و یا حتی به دست آوردن کنترل ادرار و مدفوع با یکدیگر متفاوت است و گاها این تفاوت در سرعت تکامل در فرزندان یک خانواده نیز مشاهده میشود.» «والدین نباید با مقایسه شیرخواران خود با دیگر کودکان بر دامنه نگرانیهایشان در زمینه تکامل رشدی بیفزایند چراکه زمانی میتوان نگران تأخیر در راه افتادن بچهها بود که تا ۱۸ ماهگی هنوز نخستین قدمها برداشته نشده باشند.»
این کارشناس ارشد روانشناسی با بیان اینکه اکثر کودکان بین سنین 8 تا 12 ماهگی میتوانند به تنهایی بایستند، گفت: «معمولاً در این بازه سنی بچهها بدون اینکه از تکیهگاهی استفاده کنند یا دست پدر و مادر را بگیرند، برای مدتی به تنهایی میایستند و در 12 ماهگی درصورتی که پدر و مادر دست کودک را بگیرند میتواند چند قدم بردارد. در 15 ماهگی نیز اکثر بچهها میتوانند تا حدودی مستقل عمل کرده و بهتنهایی راه بروند. با این حال در مواردی ممکن است سن انجام این کارها در کودکان، کمی زودتر یا دیرتر از موعد مشخص باشد.»
قیاسی با تاکید دوباره بر اینکه اگر کودکی تا 18 ماهگی هنوز نخستین قدمها را برنداشته باشد، نیاز است که این مساله بررسی شود، گفت: «اغلب وجود چند عامل باعث تأخیر در راه رفتن کودک میشود. معمولاً بچههایی که اضافه وزن دارند، به دلیل اینکه عضلات پا به خوبی نمیتواند وزن اضافه را تحمل کند، دیرتر راه میافتند. کودکانی هم که به علتهای خاص مدام بستری میشوند و اجازه فعالیت ندارند، به خاطر اینکه در مقایسه با همسالان خود فعالیتشان کمتر است، اعصاب حسی و حرکتی آنها رشد کمتری دارد و درنتیجه دیرتر به راه میافتند. البته عامل مؤثر دیگر در تأخیر در راه افتادن، وجود ترس است. کودکانی که میترسند، دیرتر میایستند یا قدم برمیدارند که در این خصوص لازم است ترس کودک درمان شود.»این کارشناس ارشد روانشناسی از دانشگاه تهران در نهایت با اشاره به اینکه وجود مشکلات دیگری نیز میتواند عامل دیر راه افتادن کودک باشد، خاطرنشان کرد: «گاهی ممکن است وجود اشکالاتی در بخشی از مغز کودک، ناحیه لگن، عضلات پا و... باعث تأخیر در راه افتادن شود که نیاز است این موارد تحتنظر پزشک متخصص مورد معاینه و بررسی قرار گیرد.»
منبع:سلامانه