چگونه کودک عصبانی را آرام کنیم؟

فرزند پروری می تواند یکی از لذت بخش ترن کارها و در عین حال سخت ترین وظایف باشد، خصوصا زمانی که رفتار کودک به شکل باور نکردنی غیرقابل کنترل می شود. این مسئله برای همه والدین اتفاق می افتد. به یاد داشته باشید در این شرایط یک نفس عمیق بکشید و از راهکارهای زیر برای آرام کردن کودک استفاده کنید :

1.        نشانه ها را بشناسید : با شناخت نشانه های بحران، پیش از شروع آن راحت تر می توانید کودک را آرام کنید. کج خلقی و بداخلاقی شبیه بازی دومینو است. با شروع اولین نشانه ها، به سرعت نشانه های بعدی هم ظاهر می شوند. عواملی که موجب کج خلقی می شود را شناسایی کنید و به کودک آموزش دهید تا او هم آنها را بشناسد.

2.        حواس کودک را پرت کنید : این شیوه معمولا برای کودکان 3 سال و کمتر کارآیی دارد. مثلا می توانید یک اسباب بازی به کودک نشان دهید یا با شروع یک فعالیت و سرگرمی، توجه و حواس کودک را پرت کنید. در این سن کودکان مفهوم علت و معلول را نمی فهمند، بنابراین بحث و گفتگو بی فایده است.

3.        به کودک فرصت دهید : کودک را از عواملی که او را عصبی می کنند، دور کنید. این کار شما به کودک این فرصت را می دهد که کمی آرام تر شده و به خودش مسلط شود. خود کنترلی یکی از مهارت های بسیار مهمی است که کودک باید یاد بگیرد. کودک را با تعدادی از اسباب بازی های مورد علاقه اش روی مبل قرار دهید و از او بخواهید دراز بکشد. می توانید به کودکان بزرگتر راهکارهایی مانند تنفس عمیق، شمردن تا 5 یا 10 قبل از حرف زدن و یا تمرکز بر افکار خوشایند را آموزش دهید.

4.         مهارت خودکنترلی را در خودتان تقویت کنید : سخت ترین کار در این مواقع آرام ماندن و دخالت نکردن است. اگر احساس می کنید عصبانی و ناراحت هستید، کمی عقب بروید، یک نفس عمیق بکشید و کمی به خودتان فرصت دهید. کودکان بیشتر از آنچه که از گفتار والدین یاد می گیرند، از رفتار آنها می آموزند.

5.         با قاطعیت حرف بزنید : بدون اینکه فریاد بزنید یا سخنرانی کنید، برای کودک توضیح بدهید از او چه انتظاری دارید. قاطع باشید و مرزها و محدودیت ها را مشخص کنید. اگر کودک از قوانین سرپیچی کرد، آن را به او یادآوری کنید و به جای عصبی شدن این کار را با آرامش انجام دهید. در صورتی که کودک رفتار نادرستی انجام دهد و شما سعی کنید با در آغوش گرفتن او را آرام کنید، این واکنش شما رفتار نادرست کودک را تقویت می کند.

6.         کمی شوخ و خلاق باشید : شوخی اغلب ابزار خوبی برای آرام کردن کودک است. اگر می بینید شرایط به سمت بدتر شدن می رود، برای کمک به بهبود اوضاع باید بتوانید کارهای جالب و یا حتی کمی احمقانه انجام دهید. به هیچ وجه کودک را دست نیندازید. تحت هیچ شرایطی، توجیهی برای مسخره کردن، اسم گذاشتن روی کودک و یا  تحقیر کردن او وجود ندارد.

7.        در مورد احساسات حرف بزنید : کودکان بزرگتر اغلب برای بیان احساسات و هیجاناتشان دچار مشکل می شوند. آنها حتی ممکن است احساساتشان را نشناسند و همین مسئله درماندگی کودک را مضاعف می کند. به کودک کمک کنید تا احساساتش را بفهمد و درباره آنها صحبت کند. به او یاد بدهید که همه انسانها گاهی اوقات ناراحت و عصبی می شوند و صحبت کردن در این باره اشکالی ندارد.از سوالاتی مانند " چه اتفاقی افتاده؟ " یا " ناراحت هستی؟ " استفاده کنید. از او بخواهید نظرش را درباره چیزهایی که می توانند به آرامش او کمک کنند، بیان کند. با این شیوه آرام آرام به کودک یاد می دهید که با احساساتش آشنا شود و برای رویارویی و غلبه بر آنها، در موردشان حرف بزند.

8.        یک تیم باشید : سعی کنید مقابل کودک قرار نگیرید بلکه کنارش حضور داشته باشید. احتمالا سخت و دشوار به نظر می رسد اما اگر بدانید که چگونه می توانید این کار را انجام بدهید، دچار مشکل نمی شوید. اگر کودک چیزی می خواهد به جای تسلیم شدن، به او امکان و فرصت انتخاب بدهید. " می خواهی الان حمام کنی یا 5 دقیقه دیگر؟" یا " ترجیح می دهی الان اتاقت را تمیز کنی یا بعد از تماشای تلویزیون این کار را انجام می دهی؟"

9.        دلائل را شناسایی کنید : اگر اخیرا شاهد از کوره در رفتن های مکرر کودک هستید، کمی بیشتر دقت کنید تا ببینید در دنیای کودک چه می گذرد. احتمال دارد عوامل استرس زا کودک را محاصره کرده باشند و یا مسولیت زیادی به گردن کودک باشد که توان مدیریت آنها را نداشته باشد. کمی به عقب برگردید. شاید کودک از چیز دیگری مثل یک تغییر در زندگی اش  ناراحت است. از کودک بخواهید یک نقاشی بکشد یا بازی ترتیب دهید که کودک در آن نقش عروسک گردان را داشته باشد تا با این شیوه کمی احساساتش را بروز دهد و به شما کمک کند دلیل اصلی آزردگی او را متوجه شوید.

10.    از متخصص کمک بگیرید : اگر کودک اغلب پرخاشگری و بدقلقی می کند، آموزش مسائلی مثل توالت رفتن یا جدا خوابیدن را کمی به عقب بیندازید. در مورد کودکان بزرگتر هم اگر از رفتن به مدرسه و یا انجام فعالیت هایی که قبلا به آن علاقه داشتند، اجتباب می کنند، ممکن است علامت اضطراب باشد که برای درمان آن باید حتما به یک درمانگر متخصص مراجعه کنید.