چراغ سبز! (پاسخ به سوالات مذهبی)

سانار عزیز سلام !
1.ایمیلم مشکل پیدا کرده پیغام خصوصی بگذارید!
2.سانار عزیز نوع مطرح کردن سوال در تعیین جواب مسایل شرعی مهمه. مثلا نیت کردن با نذر شرعی تفاوت داره چون نیت به تنهایی چیزی رو به گردن نمیاره ولی نذر کردن باعث به ذمه اومدن انجام کاری می شه .یا حکم انجام نذر در قبل یا بعد گرفتن حاجت با هم تفاوت داره.
3. اجازه بدید کمی تحقیق کنم تا جواب دقیقی رو درباره سوال شما بدم.

شاپرک عزیز سلام !
قسم اگر از روی عصبانیت و بدون قصد قبلی بوده باشه کفاره نداره. برای اطمینان کامل شما شرایط قسم شرعی رو می گذارم. چون قسم شرعی مشمول دادن کفاره می شه.

قسم خوردن فقط به لفظ جلاله (مثل الله) صحیح است . بقیه اعتباری ندارد. قسم به قرآن کفاره ندارد و عمل به آن واجب نیست.
شرایط قسم خوردن:
قسم چند شرط دارد:
اول: کسى که قسم مى‏خورد باید بالغ و عاقل باشد. اگر مى‏خواهد راجع به مال خودش قسم بخورد، باید در حال بالغ شدن سفیه نباشد . حاکم شرع او را از تصرف در اموالش منع نکرده باشد. از روى قصد و اختیار قسم بخورد. پس قسم خوردن بچه و دیوانه و مست و کسى که مجبورش کرده‏اند، درست نیست . همچنین است اگر در حال عصبانى بودن، بى قصد قسم بخورد.
دوم: کارى را که قسم مى‏خورد انجام دهد، باید حرام و مکروه نباشد. کارى را که قسم مى‏خورد ترک کند، باید واجب و مستحب نباشد. اگر قسم بخورد که کار مباحى را به جا آورد، باید ترک آن در نظر مردم بهتر از انجامش نباشد. نیز اگر قسم بخورد کار مباحى را ترک کند، باید انجام آن در نظر مردم بهتر از ترکش نباشد.
سوم: به یکى از اسامى خداوند قسم بخورد که به غیر ذات مقدس او گفته نمى‏شود، مثل �خدا� و �الله� . نیز اگر به اسمى قسم بخورد که به غیر خدا هم مى‏گویند، یعنی هر وقت کسى آن اسم را بگوید، ذات مقدس حق در نظر مى‏آید، مثل آن که به �خالق� و �رازق� قسم بخورد، صحیح است، بلکه اگر به لفظى قسم بخورد که بدون قرینه، خدا به نظر نمى‏آید، ولى او قصد خدا را کند، بنابر احتیاط، باید به آن قسم عمل نماید.
چهارم: قسم را به زبان بیاورد . اگر بنویسد یا در قلبش آن را قصد کند ،صحیح نیست ، ولى آدم لال اگر با اشاره قسم بخورد، صحیح است.
پنجم: عمل کردن به قسم براى او ممکن باشد . اگر موقعى که قسم مى‏خورد، ممکن باشد و بعد تا آخر وقتى که براى قسم معین کرده ،عاجز شود یا برایش مشقت داشته باشد، قسم او از وقتى که عاجز شده ، به هم مى‏خورد.
قسم خوردن دو نوع هست:
1- برای اثبات یا انکار موضوعی قسم بخورد مثلا: قسم بخورد که من این کار را انجام نداده ام یا انجام داده ام که در صورت مخالفت کفاره ای بر او واجب نیست. فقط مرتکب کار حرام شده است. مگر اینکه ضرورتی مهم تر در میان باشد که حرمت را تحت الشعاع قرار دهد.
2- برای انجام یا ترک کاری قسم بخورد مثلا: قسم بخورد که فلان کار را انجام می دهم یا فلان کار را ترک می کنم.
در صورت مخالفت، کفاره بر او واجب می شود.
کسانى که براى اثبات مطلبى قسم مى خورند، اگر حرف آن ها راست باشد، قسم خوردن مکروه است . اگر دروغ باشد، حرام و از گناهان کبیره است.
با توجه به شرایط و اقسام قسم، قسم خوردن به قرآن ، قسم شرعی محسوب نمی شود. اگر کسی به قرآن قسم بخورد که فلان کار را انجام نداده و یا انجام داده است، کفاره قسم ( اطعام ده مسکین) ندارد.

برای واضح تر شدن شرایط نذر و عهد و قسم شرعی رو برای دوستان می گذارم.
احکام نذر، عهد و قسم



اگر کسی برای خدا نذر کند یا با خدا عهد کند و یا به خدا قسم بخورد که کاری انجام دهد، آن کار اگرچه واجب نباشد، بر او واجب می شود و در صورت عمل نکردن به آن معصیت کرده و باید کفاره بدهد.

نذر، عهد و قسم، زمانی از نظر شرعی صحیح بوده و عمل به آن واجب است که شرایط زیر در آن ها رعایت شود:

1. فعل مزبور از نظر شرعی مطلوب باشد، یعنی به طور مثال یا انجام کار مستحب باشد، یا ترک کار مکروه.

الف) اگر انجام یا ترک فعلی از نظر شرعی مساوی باشد - اصطلاحاً مباح باشد - نذر آن صحیح نیست مگر آن که انجام یا ترک آن عمل از جهتی بهتر باشد، مثلاً نذر کند که به جهت قوت گرفتن برای عبادت، غذا بخورد. اما در مورد عهد و قسم، همین که انجام ندادن آن کار بهتر از انجام دادنش نباشد کافی است. (دقت کنید!)

ب) نذر، عهد یا قسم برای انجام واجب یا ترک حرام جایز است، مثلاً نذر کند که نماز ظهر بخواند. فایده ی این نذر این است که اگر نماز واجبش را نخواند هم مرتکب معصیت ترک نماز شده و هم مرتکب معصیت خلف نذر ؛ هم باید نمازش را قضا کند و هم باید کفاره ی خلف نذر را بدهد.

2. صیغه ی شرعی نذر، عهد یا قسم خوانده شود.

الف) صیغه ی شرعی نذر آن است که بگوید برای خدا انجام فلان کار بر عهده ی من است، یا هر جمله ی دیگر که این معنا را برساند، به هر زبانی که بتواند.

ب) صیغه ی شرعی عهد آن است که بگوید عهد می‌کنم با خدا که فلان کار را بر عهده بگیرم، یا هر جمله ی دیگر که این معنا را برساند، به هر زبانی که بتواند.

ج) صیغه ی شرعی قسم آن است که به خدا یا نام ها و صفات مخصوص خدا قسم بخورد که کاری را انجام دهد، به هر زبانی که بتواند. مثلاً بگوید به خدا قسم فلان کار را انجام می دهم.

3. نذر کننده، عهد کننده یا قسم خورنده به بلوغ رسیده باشد.

4. نذر کننده، عهد کننده یا قسم خورنده عاقل باشد.

(آدم سفیهی که مال خود را در کارهای بیهوده صرف می کند، چنان‌چه با حال سفاهت بالغ شده باشد، نذرهای مربوط به مالش صحیح نیست.)

5. از روی اختیار نذر کند، عهد کند یا قسم بخورد. (مثلاً اگر از روی عصبانیت، به شکلی که اختیار از دستش خارج شده و یا از روی اجبار قسمی بخورد یا نذری کند، صحیح نیست.)

6. نذر، عهد یا قسمش مربوط به چیزهایی باشد که اجازه ی استفاده از آن ها را دارد. مثلاً این‌گونه نباشد که نذر کند از اموال کس دیگری چیزی به فقیر بدهد، یا نذر کند که شخص دیگری کاری انجام دهد.

(پدر و مادر نمی توانند انجام نذر، عهد یا قسم خود را به فرزند بالغشان تحمیل کنند. مثلاً نمی توانند نذر کنند که دخترشان را به سید شوهر دهند و بعد از بلوغ او را به این ازدواج مجبور کنند. بلکه در چنین مواردی احتیاط این است که پدر و مادر به طور معقول سعی کنند دخترشان را برای ازدواج با سید قانع کنند و دختر هم اگر برایش مشقت خاصی ندارد بپذیرد. اما نهایتاً اختیار با دختر است و اگر رضایت به ازدواج با سید نداد، نذر پدر و مادر منحل می‌شود و هیچ گناه و کفاره ای بر گردنشان نیست.)

7. نذر و عهد زن با اجازه ی شوهر باشد، حتی اگر بخواهد از اموال متعلق به خودش نذرش را ادا کند. البته در خصوص قسم، نیازی به اجازه ی شوهر نیست، اما اگر شوهر از قسم خوردن زن جلوگیری کند یا پدر از قسم خوردن فرزند جلوگیری کند، قسم آن ها صحیح نیست.

(اگر زن، با اجازه ی شوهر نذر کند، شوهرش نمی تواند نذر او را به هم بزند یا از عمل کردن او به نذرش جلوگیری کند.)

8. انجام نذر، عهد یا قسم برای شخص ممکن باشد. به طور مثال کسی که نمی تواند پیاده به کربلا برود، یا پیاده رفتن برایش مشقت فوق العاده دارد، اگر نذر کند پیاده برود، نذرش صحیح نیست.

هم‌چنین اگر هنگام جاری کردن صیغه ی نذر، انجام کار مذکور ممکن باشد، اما پیش از عمل به آن غیر ممکن شود، از همان زمان نذر منحل می شود و کفاره ندارد

سانار عزیز سلام!
جواب پیغام شما رو فرستادم.

فاطی 21 عزیز سلام!
بله اشکال داره و در احادیث از برقراری رابطه جنسی در مقابل کودک و بزرگ سال به شدت منع شده.به خصوص کودک که علاوه بر گناه تاثیر منفی بر کودک داره.
برای توجه بیشتر دوستان در این باره این مطلب رو می گذارم:

اسلام تربیت کودک را بسیار مهم شمرده است. در این راستا برای پیش از انعقاد نطفه و سنین مختلف عمر او توصیه هایی نموده است که مراعات دقیق آنها در تربیت جسمی و روحی او بسیار مؤثر است. یکی از جنبه های حساس تربیت، تربیت جنسی و پرورش کودک بر اساس حیا و عفت است که اسلام برای رسیدن به هدف مطلوب آن دستورات و توصیه های با ارزشی نموده است.



اسلام برای تربیت صحیح جنسی کودک در سه مرحله از مراحل زندگی وی دستوراتی دارد:



الف. بعد از تولد و پیش از ممیز شدن (قبل از رسیدن به سنی که بتواند بین خوب و بدن فرق بگذارد): دستور مهم اسلام در این مرحله این است زن و شوهر عمل زناشویی خود را حتی از طفل شیرخوار پنهان کنند، رسول خدا (ص) می فرماید:" به خدا سوگند اگر مردی با همسرش آمیزش کند و در اتاق طفل بیداری باشد که آن دو را در حال جماع مشاهده کند و سخنانشان و حتی صدای نفس کشیدنشان را بشنود آن کودک هرگز موفق نخواهد شد و آلوده به زنا خواهد شد"[1].



ب. پس از ممیز شدن کودک و قبل از رسیدن سن بلوغ: بیشتر دستورات اسلام ناظر به همین دوره از دوران زندگی کودک است که دوران بسیار حساس و سرنوشت ساز زندگی هر انسانی به شمار می آید، از این رو اسلام دستورات خاصی را برای کودک و والدین معین کرده است. که برخی از آنها به قرار زیر است:



1.آموزش آداب شرعی به کودک ممیٌز؛ مثل آداب معاشرت با جنس مخالف، آداب طهارت و آداب پوشش. بهتر است در این زمینه مادر آموزش دختر را بر عهده بگیرد و پدر عهده دار آموزش پسر شود.



2.اجازه گرفتن کودک ممیز برای وارد شدن به محل استراحت پدر و مادر؛ اسلام تأکید کرده است که باید به کودک آموزش داد، پیش از وارد شدن به استراحتگاه والدین اجازه بگیرد. هدف از این دستور، پیش گیری از رو به رو شدن کودک با صحنه‏های جنسی پدر و مادر و پیامدهای آن است. دراین باره قرآن می فرماید:"...باید کودکانتان که به حد بلوغ نرسیده اند در سه وقت از شما اجازه بخواهند. یک بار پیش از نماز صبح و در نیم روز هنگامی که لباس های خود را بیرون می آورید و بعد از نماز عشا. این سه وقت خصوصی برای شما است. اما بعد از این سه وقت گناهی بر شما و بر آنها نیست (که بدون اذن وارد شوند)...".[2]



3. رعایت اصول پوشش از سوی والدین در حضور فرزند؛ علت اساسی که خداوند در آیه یاد شده می فرماید که فرزندان در سه وقت باید برای ورود به اتاق خواب پدر و مادر اذن بگیرند، این است که در این سه وقت والدین پوشش مناسبی ندارند؛ پس در غیر این اوقات نیز رعایت پوشش مناسب از سوی والدین ضروری است.



5. جدا کردن بستر و اتاق خواب فرزندان؛. رسول خدا (ص) می فرماید: "بستر(رختخواب) خواب پسر و پسر، پسر و دختر، دختر و دختر را به هنگام ده سالگی از هم جدا کنید"[3]. امام صادق (ع) نیز می فرماید:" باید بستر خواب پسر بچه ده ساله را از زنان جدا کنید"[4].



6. دور نگه داشتن کودک ممیز از هر گونه عامل برانگیزنده جنسی؛ مثل نشاندن دختر بچه روی زانوی بیگانه، خودداری پدر و مادر از معاشقه در حضور کودک، پرهیز افراد بالغ از بوسیدن کودکان جنس مخالف و ممیز، نخوابیدن کودکان در زیر رو انداز واحد.



ج. دوران بلوغ و پس از آن: وظیفه مهم پدر و مادر در این مرحله آماده کردن تدریجی فرزندان برای ازدواج است. والدین باید برای تعدیل غریزه جنسی فرزند و پاسخ مناسب به این غریزه که در این سن به اوج خود می رسد، موانع ازدواج را برطرف کرده و زمینه ازدواج او را فراهم سازند.

http://islamquest.net/fa/archive/question/fa534

بهانه عزیز سلام!
ببخشید دیر جوابت رو می دم دارم دنبال یه جواب دقیق می گردم.از شکلکت معلومه خیلی نگرانی .نگرانی شما رو درک می کنم.
سوالی که از شما دارم اینه که
1. وقت پریودت نامشخصه؟
2.وقتی پریود می شی تعداد روزهای پریودت مشخصه یا نامشخص؟(غیر این دوره)
3.فاصله بین پریودهات معمولا چند روز طول می کشه؟
بعد از 10 روز استحاضه قرار دادن مشخصات خون تغییر کرده.؟
چون باید بدونم در کدوم گروهه از دارندگان عادتی یا از هیچ لحاظ عادتی نداری ،نه وقت و نه تعداد روزها؟
با وجود این احتمال استحاضه خیلی بیشتره و شما احتیاطا نماز هات رو بخون و طبق شرایط استحاضه عمل کن.
اگر خون ریزیت هم قطع نشده حتما به دکتر مراجعه کن خدای نکرده دچار کم خونی نشی!!!!

یعنی سر 10 روز لکه بینی هم تموم می شد؟اگر این طوره و همیشه سر 10 روز لکه بینیت تموم می شه پس شما صاحب عادت عددیه هستی.و دوره پری شما همون 10 روزه.

زنی که عادت عددیه دارد، اگر بیشتر از شماره عادت خود خون ببینداز ده روز بیشتر شود، چنانچه همه خونهایى که دیده یک جور باشد، باید از موقع دیدن خون به شماره روزهاى عادتش حیض، و بقیه را استحاضه قرار دهد. و اگر همه خونهایى که دیده یک جور نباشد، بلکه چند روز از آن نشانه حیض و چند روز دیگر نشانه استحاضه را داشته باشد، اگر روزهایى که خون، نشانه حیض را دارد با شماره روزهاى عادت او یک اندازه است، باید همان روزها را حیض و بقیه را استحاضه قرار دهد. و اگر روزهایى که خون نشانه حیض دارد، از روزهاى عادت او بیشتر است، فقط به اندازه روزهاى عادت او حیض، و بقیه استحاضه است. و اگر روزهایى که خون نشانه حیض دارد از روزهاى عادت او کمتر است، باید آن روز را باچند روز دیگر که روى هم به اندازه روزهاى عادتش شود، حیض و بقیه را استحاضه قرار دهد.